Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή πως είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα.
Το 1930, ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς, προέβλεψε ότι η τεχνολογία θα είχε προχωρήσει τόσο πολύ ως το τέλος του αιώνα, ώστε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία ή οι ΗΠΑ, θα κατόρθωναν να καθιερώσουν την 15ωρη εβδομάδα εργασίας. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είχε δίκιο.
Ο David Graeber λέει ότι μονάχα διαμέσου μιας γενικής ιστορικής κατανόησης του χρέους και της σχέσης του με τη βία, μπορούμε να εκτιμήσουμε την εποχή μας που τώρα γεννιέται. Εδώ προσπαθεί να καλύψει το ιστορικό μας κενό.
Γιατί έχει η βασική λογική της λιτότητας γίνει αποδεκτή
απ’ όλους; Επειδή η αλληλεγγύη έχει φτάσει να αντιμετωπίζεται ως
μάστιγα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το γιατί οι
άνθρωποι δεν εξεγείρονται στους δρόμους;” Ακούω αυτή τη φράση, που και
που, από ανθρώπους με πλούσιο και ισχυρό υπόβαθρο. Υπάρχει ένα είδος
δυσπιστίας.
Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις
Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα
επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά...
«Η άρχουσα τάξη έχει καταλάβει ότι ένας ευτυχισμένος και παραγωγικός πληθυσμός με ελεύθερο χρόνο αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο» - David Graeber
«Η ουτοπία είναι μια οπτασία...
Η οικονομία του Ντιτρόιτ απέτυχε. Θεαματικά. Ο δείκτης φτώχιας είναι σχεδόν στο 40%, ο πληθυσμός συνεχίζει να μειώνεται, περίπου 700.000 σπίτια βρέθηκαν χωρίς νερό λόγο απλήρωτων λογαριασμών και περίπου 17.000 σπίτια βρίσκονται μπροστά στο κίνδυνο κατάσχεσης.