ΝΑ ΣΠΕΡΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΓΥΡΩ ΣΟΥ!
Η επιδημία του κορωνοϊού εμφανίστηκε και καθήλωσε τον πλανήτη στον φόβο και την ανησυχία, αγκίστρωσε τους ανθρώπους στην απαισιοδοξία, δημιούργησε μια αλλόκοτη σκιά πάνω από τις πόλεις μας. Εις μάτην των απανταχού συνωμοσιολόγων η επιδημία είναι υπαρκτή και επικίνδυνη, όπως και το πολιτικό και περιβαλλοντικό πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε με αυτόν τον καταστροφικό ρυθμό. Είναι ευνόητο ότι ο χαρακτήρας πανδημίας που έχει προσλάβει και η ταχύτητα με την οποία εξαπλώνεται σε κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη γωνιά του πλανήτη πιέζουν την κρατική διαχείριση, γκρεμίζουν κυρίαρχα ιδεολογήματα και φωτίζουν πολιτικά ζητήματα τα οποία συνήθως έμεναν στο περιθώριο της προσοχής μας.
Ένας απρόβλεπτος παράγοντας ήρθε να θέσει όρια στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του ανταγωνισμού και του κέρδους. Ήρθε να βάλει επιτακτικά ένα τέλος στη φαντασίωση ότι το χάος των ιδιωτικών συμφερόντων μπορεί να λειτουργεί χωρίς επιπλοκές. Η κοινωνία καλείται πλέον να δράσει συλλογικά και να προστατευτεί μέσα από τη συλλογική της δράση. Το αίσθημα ευθύνης για τον διπλανό μας και ο αυτοπεριορισμός δεν είναι κοινωνική αποστασιοποίηση. Κοινωνική αποστασιοποίηση είναι να ζούμε σε έναν κόσμο ανταγωνισμού και ατομικών σφαιρών που κινούνται ακανόνιστα η μία ενάντια στην άλλη.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία πως το κράτος θα εργαλειοποιήσει ψηφίδες της σημερινής συνθήκης κρίσης, θα νομοθετήσει και θα διοικήσει πάνω στο ζήτημα της δημόσιας υγείας, της δημοσιονομικής πολιτικής, της αστυνόμευσης, της νέας πειθάρχησης που θα πρέπει να αφομοιώσει ο πληθυσμός για να προχωρήσει μπροστά. Από τη διαχείριση της κρίσης, όσο και από εκείνη που θα έρθει την επόμενη ημέρα, κάποιοι ανάμεσά μας θα βρεθούν εκτός. Η πανδημία και τα συμπαρομαρτούντα της δεν χτυπάνε όλους το ίδιο, οι κρατικές πολιτικές δεν περιλαμβάνουν τους πάντες με τον ίδιο τρόπο, δεν απαιτούν τις ίδιες θυσίες απ’ όλους. Συμπολίτες μας σε οικονομική ανέχεια, πρόσφυγες και μετανάστες στα κολαστήρια των νησιών, τοξικοεξαρτημένοι και κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές, αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν όχι την πλευρά του κράτους που προσπαθεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά μία κρίση, αλλά την πιο πυρηνική του διάσταση, αυτή που το κάνει το «ψυχρότερο απ’ όλα τα τέρατα».
Είναι η ώρα της Αλληλοβοήθειας
Βρισκόμαστε στην αρχή της γενικευμένης επιδημίας και καλούμαστε ο καθένας ξεχωριστά αλλά και συλλογικά να την αντιμετωπίσουμε. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, όπως ιστορικά έχει τεκμηριωθεί, είναι να ανεβάσουμε τον πήχη της κοινωνικής συνείδησης και να ξαναδημιουργήσουμε τους δεσμούς, που έχουν αλωθεί από την αρνητική εξατομίκευση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η δοκιμασμένη μέθοδος, την οποία δυστυχώς παρατήσαμε για έναν πρόσκαιρο ευδαιμονισμό, είναι η αλληλοβοήθεια και η αμοιβαιότητα.
Η κοινωνία δεν έχει θεμελιωθεί πάνω στην αγάπη και στη συμπόνια,αλλά πάνω στην αλληλοβοήθεια και εκεί οφείλει την εξέλιξή της.
Η ηθική της αλληλοβοήθειας είναι η ενεργητική στάση απέναντι στον άλλον και στους άλλους.
Οι δύο πυλώνες της αλληλοβοήθειας: «κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες να σου κάνουν σε αντίστοιχες περιπτώσεις» και «να σπέρνεις τη ζωή γύρω σου». Αυτοί οι πυλώνες σημαίνουν: προστάτεψε και βοήθα τον άλλον, γιατί αν σωθεί ο άλλος υπάρχει ελπίδα και προοπτική.
Αυτές τις αρχές σκοπεύουμε να εφαρμόσουμε σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την κοινωνία.
1. Δίπλα στο μαχόμενο νοσοκομειακό προσωπικό των γιατρών και των νοσηλευτών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
2. Κάθε κοινωνικό κέντρο, κάθε κατάληψη, κάθε στέκι να μεταβληθεί σε χώρο αλληλοβοήθειας.
3. Κάθε κοινωνικός χώρος να φροντίζει να ενημερώνεται και να πληροφορεί ανοικτά,αξιόπιστα και τεκμηριωμένα
4. Να δημιουργηθούν ομάδες για βοήθεια αποκλεισμένων στο σπίτι
5. Αλληλεγγύη σε όσους βρίσκονται σε δυσκολότερη οικονομική κατάσταση.
Υ.Γ. 1. Πέτρος Κροπότκιν
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
φωτο@pixabay
