Η “ΜΑΝΙΑΚΗ” ΦΥΣΗ, ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΚΕΡΔΟΣ KAI Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ. Του Κώστα Νικολάου
Η φύση ούτε εκδικείται, ούτε τιμωρεί, ούτε έχει καμιά μανία.
Έχει τους δικούς της νόμους και λειτουργεί σταθερά με βάση αυτούς. Δεν προσαρμόζεται στους ανθρώπινους νόμους και πράξεις.
Ένας χείμαρρος ακολουθεί τη διαδρομή που πάντα ακολουθούσε.
Δεν στρίβει όταν βρει μπροστά του κτίσματα.
Τα παίρνει μαζί του.
Οι άνθρωποι οφείλουν να προσαρμοστούν στη φύση, αφού αποτελούν μέρος της.
“Διαθέτουμε απέναντι σ’ όλα τ’ άλλα δημιουργήματα της φύσης το πλεονέκτημα, ότι μπορούμε να διακρίνουμε και να εφαρμόζουμε σωστά τους νόμους της. Και πραγματικά, κάθε μέρα που περνά μαθαίνουμε να κατανοούμε όλο και πιο σωστά τους νόμους της και να αναγνωρίζουμε τόσο τις πιο κοντινές όσο και τις απόμακρες συνέπειες των επεμβάσεών μας στην πορεία της φύσης” (Engels F., Η διαλεκτική της φύσης).
Γιατί δεν πράττουμε έτσι;
Διότι η γενική έννοια άνθρωπος δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή.
Υπάρχει ο συγκεκριμένος κάθε φορά άνθρωπος.
Αυτός που ζει σε συγκεκριμένα οργανωμένη κοινωνία με συγκεκριμένο σύστημα.
Και σήμερα, έχει υπεράνω όλων την πάση θυσία αναζήτηση του κέρδους (κερδοσκοπία σε επίπεδο θρησκευτικής πίστης).
Στο φαινόμενο του θερμοκηπίου (που είναι ένα φυσικό φαινόμενο, χάρη στο οποίο υπάρχει ζωή στον πλανήτη) επεμβαίνουμε “τοξικά” εκπέμποντας ρύπους (κερδοσκοπώντας ασύστολα με ενεργειακή βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, μεταφορές κλπ), που τροποποιούν το κλίμα προς κατεύθυνση άγνωστη σε μας (κατάσταση “χάους” με την επιστημονική έννοια του όρου).
Φυσιολογικά λοιπόν προκύπτουν πρωτοφανείς τυφώνες, ανεμο- ή υδρο-στρόβιλοι, ισχυρές καταιγίδες κλπ.
Οι καταστροφές που σχετίζονται με τον καιρό οδηγούν όσους βρίσκονται σε φτώχεια, σε οικονομικές καταστροφές (United Nations Development Programme, 2006).
Τα υψηλά επίπεδα φτώχειας και τα χαμηλά επίπεδα ανθρώπινης ανάπτυξης περιορίζουν την ικανότητα των φτωχών νοικοκυριών να διαχειρίζονται τους κλιματικούς κινδύνους (IPCC – Intergovernmental Panel on Climate Change, 2001).
