Εξόρυξη του πλανήτη μέχρι θανάτου
Η βρώμικη αλήθεια για τις καθαρές τεχνολογίες
Ο φτωχός Νότος υφίσταται εκμετάλλευση, ώστε ο πλούσιος Βορράς να μπορέσει να μεταβεί στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Ολόκληρες εκτάσεις γης καταστρέφονται για να εξασφαλιστούν οι πόροι που απαιτούνται για την παραγωγή ανεμογεννητριών και ηλιακών κυψελών. Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις;
άρθρο των Jens Glüsing , Simon Hage , Alexander Jung , Nils Klawitter και Stefan Schultz στο Spiegel, 04.11.2021
Υπάρχει ένα βρώμικο μυστικό κρυμμένο σε κάθε ανεμογεννήτρια.
Μπορεί να μετατρέπουν τον κινούμενο αέρα καθαρά και αποτελεσματικά σε ηλεκτρική ενέργεια, αλλά λίγοι γνωρίζουν πολλά για το από τι αποτελούνται. Μεγάλο μέρος του υλικού μέσα στις ανεμογεννήτριες είναι προϊόν βάναυσων καταπατήσεων στον φυσικό μας κόσμο.
Κάθε μονάδα απαιτεί τσιμέντο, άμμο, χάλυβα, ψευδάργυρο και αλουμίνιο. Και τόνους χαλκού: για τη γεννήτρια, για το κιβώτιο ταχυτήτων, για το σταθμό μετασχηματιστή και για τα ατελείωτα σκέλη του καλωδίου. Περίπου 67 τόνοι χαλκού μπορούν να βρεθούν σε έναν υπεράκτιο στρόβιλο μεσαίου μεγέθους. Για την εξαγωγή αυτής της ποσότητας χαλκού, οι ανθρακωρύχοι πρέπει να μετακινήσουν σχεδόν 50.000 τόνους χώματος και βράχου, περίπου πέντε φορές το βάρος του Πύργου του Άιφελ. Το μετάλλευμα τεμαχίζεται, αλέθεται, ποτίζεται και ξεπλένεται. Η ουσία: πολλή φύση καταστρέφεται για λίγη πράσινη δύναμη.
Μια επίσκεψη στο ορυχείο Los Pelambres στη βόρεια Χιλή παρέχει μια σαφή κατανόηση των διαστάσεων του προβλήματος. Είναι ο τόπος ενός από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα χαλκού στον κόσμο, ένας τεράστιος γκρίζος κρατήρας σε υψόμετρο 3.600 μέτρων (11.800 πόδια). Η γη εδώ είναι γεμάτη από κοιτάσματα μεταλλεύματος. Κάτι λιγότερο από το 2 τοις εκατό της παγκόσμιας παραγωγής χαλκού προέρχεται από αυτό το τεράστιο λάκκο.
Ανατρεπόμενα φορτηγά, ιπποδύναμης 3.500 ίππων, μεταφέρουν φορτία πολλών τόνων στους χωματόδρομους που περιστοιχίζουν το ορυχείο. Οι ογκόλιθοι μεταφέρονται με ιμάντα μεταφοράς σχεδόν 13 χιλιόμετρα (8 μίλια) στην κοιλάδα, όπου ο χαλκός εξάγεται από τον κάθε βράχο. Αυτή η επεξεργασία απαιτεί τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας και νερού, ένα ιδιαίτερα πολύτιμο αγαθό σε αυτή την άνυδρη περιοχή.
Το έργο διαχειρίζεται η Antofagasta, μια εταιρεία εξόρυξης στην Χιλή με έδρα το Λονδίνο, η οποία κατέχει το 60 τοις εκατό του ορυχείου. Η εταιρεία κατασκεύασε ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο το 2013, σχεδόν αποκλειστικά για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στο Los Pelambres. Οι αγρότες διαμαρτυρήθηκαν για αυτό και κατηγόρησαν το έργο για την έλλειψη νερού στην περιοχή.
Τώρα, όμως, το ορυχείο αναμένεται να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο. Η εταιρεία αντλεί επιπλέον ποσότητες αφαλατωμένου θαλασσινού νερού από τις ακτές του Ειρηνικού σε όλη τη χώρα. Τα στελέχη της εταιρείας ελπίζουν ότι αυτό θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν τη λειτουργία του ορυχείου για μερικά ακόμη χρόνια. Η παγκόσμια ζήτηση για χαλκό, άλλωστε, αναμένεται να αυξηθεί πάρα πολύ, για καλώδια ρεύματος και ηλεκτρικούς κινητήρες. Και για ανεμογεννήτριες.
«Χρησιμοποιούμε πόρους του μέλλοντος για να πληρώσουμε για το παρόν». Mathis Wackernagel, ερευνητής πόρων
Υπάρχουν μεγάλες ελπίδες ότι η πράσινη τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στη διάσωση του κλίματος, αλλά αυτή η διάσωση συνεπάγεται επίσης την αφαίρεση πολύτιμων πόρων από τον πλανήτη. Και αυτό είναι το παράδοξο που κρύβεται πίσω από αυτό που είναι σήμερα το πιο σημαντικό έργο του βιομηχανοποιημένου κόσμου: η παγκόσμια ενεργειακή μετάβαση.
Το δίλημμα, το οποίο γίνεται ολοένα και πιο εμφανές, βρίσκεται επίσης στο μυαλό των 25.000 περίπου αντιπροσώπων στην Παγκόσμια Διάσκεψη για το Κλίμα που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στη Γλασκώβη. Τα κοιτάσματα στον φτωχό Νότο αξιοποιούνται έτσι ώστε ο πλούσιος Βορράς να μπορέσει να μεταβεί στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Τουλάχιστον σε έναν τρόπο ζωής που φαίνεται βιώσιμος. Ο Mathis Wackernagel, ένας ερευνητής πόρων που ζει στην Καλιφόρνια, το περιγράφει ως μια καταστροφική εξέλιξη. «Δεν έχουμε σκεφτεί καλά το μέλλον», λέει.
Ο Wackernagel, ο οποίος γεννήθηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας, το 1962, είναι μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στο περιβαλλοντικό κίνημα. Επινόησε δύο έννοιες που έχουν επηρεάσει τη σκέψη για τη βιωσιμότητα σε όλο τον κόσμο.
Το ένα είναι η ιδέα του περιβαλλοντικού αποτυπώματος, που δείχνει πόση χερσαία και θαλάσσια έκταση χρειάζεται για να ανανεωθούν οι πόροι που έχουμε καταναλώσει. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Wackernagel, θα χρειαζόταν 1,75 φορές τη Γη για να αναγεννηθεί ο πλανήτης. Αν όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη συμπεριφέρονται τόσο σπάταλα όσο οι κάτοικοι της Γερμανίας, θα χρειάζονταν σχεδόν τρεις φορές τη Γη.
Η άλλη ιδέα είναι η Ημέρα Υπέρβασης της Γης, η οποία σηματοδοτεί κάθε χρόνο, την ημέρα κατά την οποία η ανθρωπότητα έχει χρησιμοποιήσει όσους πόρους μπορεί να αναπληρώσει ο πλανήτης σε ένα χρόνο. Φέτος, εκείνη η μέρα ήταν στις 29 Ιουλίου.
Οι δύο έννοιες αυτές χρησιμεύουν για να υπογραμμίσουν την βασική διαπίστωση του Wackernagel: «Χρησιμοποιούμε πόρους του μέλλοντος για να πληρώσουμε για το παρόν».
Και αναφέρεται στην ημερήσια κατανάλωση περίπου 90 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου, στη χρήση γης για κτίρια, δρόμους ή καλλιεργήσιμες εκτάσεις – και επίσης στην εκμετάλλευση ορυκτών πόρων. Ο Wackernagel λέει ότι ο βιολογικός προϋπολογισμός μας είναι περιορισμένος και ότι οι άνθρωποι πρέπει να αποφασίσουμε για ποιο σκοπό θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε. Εάν τον χρησιμοποιήσουμε για την εξόρυξη χαλκού, τότε δεν θα είναι, για παράδειγμα, διαθέσιμος για την καλλιέργεια τεύτλων. Λέει ότι είναι πολύ κοντόφθαλμο να πιστεύουμε ότι το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να προστατεύσουμε το περιβάλλον είναι να αναπαράγουμε έναν κόσμο που τροφοδοτείται με ηλεκτρική ενέργεια από ορυκτά καύσιμα και να ανταλλάξουμε την εξακύλινδρη Jaguar με το Tesla που λειτουργεί με μπαταρίες.
Λίγοι γνωρίζουν αυτό το γεγονός καθώς οδηγούν το ηλεκτρικό τους όχημά, χρησιμοποιώντας ηλεκτρισμό από αιολική ή ηλιακή ενέργεια ή έχουν μια εγκατάσταση αποθήκευσης ιόντων λιθίου στο υπόγειο – πράγματα που τους κάνουν να αισθάνονται πρωτοπόροι στη βιωσιμότητα. Πολλοί δεν συνειδητοποιούν πόσο εξαιρετικά ρυπογόνος είναι πραγματικά η παραγωγή πρώτων υλών από τις οποίες παράγονται οι κλιματικές τεχνολογίες.
Ποιος ξέρει, για παράδειγμα, ότι εκπέμπονται 77 τόνοι διοξειδίου του άνθρακα κατά την κατασκευή ενός τόνου νεοδυμίου, ενός μετάλλου της κατηγορίας των σπάνιων γαιών που χρησιμοποιείται στις ανεμογεννήτριες;
Συγκριτικά: Ακόμη και η παραγωγή ενός τόνου χάλυβα εκπέμπει περίπου μόνο 1,9 τόνους CO2.
Σχεδόν 50 χρόνια αφότου η Αμερικανίδα επιστήμονας Donella Meadows και οι συνεργάτες της προειδοποίησαν για «τα όρια στην ανάπτυξη» στην έκθεσή τους προς τη Λέσχη της Ρώμης, η υπερεκμετάλλευση της φύσης αποκτά μια εκπληκτική νέα διάσταση.
Η μαζική ζήτηση για υλικά ήταν ένας μόνιμα υποτιμημένος παράγοντας σε όλες τις τεχνολογίες που προορίζονται να βοηθήσουν να γίνει ο κόσμος πιο βιώσιμος. Ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά συστήματα, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μπαταρίες ιόντων λιθίου, γραμμές ηλεκτρικής ενέργειας υψηλής τάσης και κυψέλες καυσίμου έχουν όλα ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ασύλληπτες ποσότητες ακατέργαστου υλικά που καταναλώνονται στην παραγωγή τους.
Σε ένα ηλιακό πάρκο διαστάσεων 1.000 επί 1.000 μέτρα, υπάρχουν 11 ολόκληροι τόνοι ασημιού. Ένα μόνο Tesla Model S περιέχει τόσο λίθιο όσο περίπου 10.000 κινητά τηλέφωνα. Ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο απαιτεί έξι φορές περισσότερες κρίσιμες πρώτες ύλες από έναν κινητήρα εσωτερικής καύσης – κυρίως χαλκό, γραφίτη, κοβάλτιο και νικέλιο για το σύστημα μπαταριών. Μια χερσαία ανεμογεννήτρια περιέχει περίπου εννέα φορές περισσότερο αυτές τις ουσίες σε σχέση με μια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από αέριο παρόμοιας χωρητικότητας.
Είναι οι συγκεκριμένες ιδιότητες που περιέχουν που κάνουν αυτά τα μέταλλα τόσο επιθυμητά.
Το κοβάλτιο και το νικέλιο αυξάνουν την ενεργειακή πυκνότητα σε μια μπαταρία.
Το νεοδύμιο ενισχύει τις μαγνητικές δυνάμεις στις ανεμογεννήτριες.
Η πλατίνα επιταχύνει τις διεργασίες στις κυψέλες καυσίμου και το ιρίδιο κάνει το ίδιο για τους ηλεκτρολύτες.
Η αγωγιμότητα του χαλκού τον καθιστά σημαντικό σε κάθε ηλεκτρική εγκατάσταση. Περίπου 150 εκατομμύρια τόνοι χαλκού είναι εγκατεστημένοι σε ηλεκτροφόρα καλώδια σε όλο τον κόσμο.
Και η ανθρωπότητα βρίσκεται μόνο στην αρχή της ενεργειακής της μετάβασης.
Σύμφωνα με υπολογισμούς του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας (IEA), η παγκόσμια ζήτηση για κρίσιμες πρώτες ύλες θα τετραπλασιαστεί έως το 2040 – στην περίπτωση του λιθίου, η ζήτηση αναμένεται να είναι έως και 42 φορές μεγαλύτερη. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του IEA Fatih Birol, αυτά τα υλικά θα είναι τα «βασικά συστατικά ενός μελλοντικού καθαρού παγκόσμιου ενεργειακού συστήματος».
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, ο Birol, ο οποίος έχει διδακτορικό στα οικονομικά της ενέργειας, δεν χρειάστηκε ποτέ να ασχοληθεί πραγματικά με αυτά τα υλικά – μέχρι πρόσφατα. Η περιοχή εστίασής του ήταν πάντα το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αρχικά ως αναλυτής του ΟΠΕΚ και αργότερα, στον ΔΟΕ, που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1974 από τις καταναλώτριες χώρες ως απάντηση στην πρώτη κρίση των τιμών του πετρελαίου. Η κρίση έδειξε οδυνηρά στις κυβερνήσεις πόσο εξαρτημένες είχαν γίνει και από τη σταγόνα πετρελαίου λίγων κρατών-παραγωγών.
Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, ο Birol παρατηρεί τώρα πώς τα βιομηχανικά έθνη πέφτουν σε μια νέα εξάρτηση – όχι από το πετρέλαιο, αλλά από τα μέταλλα. Και θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμα πιο σοβαρή.
Πολλά από αυτά τα κρίσιμα εμπορεύματα προέρχονται από μια μικρή ομάδα χωρών. Η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες κατέχουν περίπου το 45 τοις εκατό της παγκόσμιας προσφοράς νικελίου. Η Κίνα προμηθεύει το 60 τοις εκατό των μετάλλων σπάνιων γαιών. Το Κονγκό είναι υπεύθυνο για περίπου τα δύο τρίτα της παραγωγής κοβαλτίου. Η Νότια Αφρική κυριαρχεί περίπου στο 70 τοις εκατό της αγοράς πλατίνας.
Και η γεωγραφική συγκέντρωση είναι ακόμη πιο έντονη από ό,τι στην επιχείρηση πετρελαίου. Ο ΟΠΕΚ καλύπτει μόλις το 35 τοις εκατό της παγκόσμιας προσφοράς. Στην εξόρυξη, από την άλλη πλευρά, μόνο 10 χώρες παράγουν περίπου το 70 τοις εκατό των πρώτων υλών σε αξία.
Τα καλά νέα είναι ότι, από γεωλογική άποψη, δεν υπάρχει έλλειψη μετάλλων. Ακόμα και οι σπάνιες γαίες δεν είναι ούτε σπάνιες ούτε γαίες. Ούτε είναι τα κοιτάσματα σε καμία περίπτωση αποκλειστικότητα της Κίνας.
Από την άλλη πλευρά, η εξόρυξη γίνεται ολοένα και πιο ακριβή και η ποιότητα του μεταλλεύματος και η περιεκτικότητα σε πρώτες ύλες μειώνονται. Καθώς η περιορισμένη προσφορά ανταποκρίνεται στην αυξανόμενη ζήτηση, οι τιμές εκτοξεύονται στα ύψη. Μέσα σε 12 μήνες, σημαντικά μέταλλα έχουν γίνει μαζικά πιο ακριβά: η τιμή του νικελίου έχει αυξηθεί κατά 26 τοις εκατό, του χαλκού κατά 43 τοις εκατό και του αλουμινίου κατά 56 τοις εκατό. Η τιμή του ανθρακικού λιθίου έχει τριπλασιαστεί περίπου σε ένα χρόνο σε περισσότερα από 20.000 δολάρια ανά τόνο. Την ίδια ώρα, τα αποθέματα μετάλλων σε αποθήκες σε όλο τον κόσμο πέφτουν κατακόρυφα.
Είναι προφανές ότι κάτι δεν ισορροπεί εδώ. Ο επικεφαλής της IAE Birol είναι εξοικειωμένος με την κατάσταση από τις επιχειρήσεις πετρελαίου και οι αγορές μετάλλων θα μπορούσαν επίσης να περιπέσουν σε παρόμοια κατάσταση. Ο Birol μιλά για την διαφαινόμενη διαφορά μεταξύ φιλοδοξίας και προσφοράς: μεταξύ της φιλοδοξίας για προστασία του κλίματος και της δυσκολίας απόκτησης αρκετού προσιτού χαλκού, νικελίου και λιθίου.
Δεδομένου ότι η διαθεσιμότητα των πόρων συγκεντρώνεται σε λίγες χώρες, ιδιαίτερα σε εκείνες που είναι πολιτικά ασταθείς, ο εφοδιασμός της αγοράς γίνεται παγκόσμιο ζήτημα ασφάλειας. «Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναταράξεις», προειδοποιεί ο Birol.
Και έτσι γεννιέται το ερώτημα: Πόσο καθαρές είναι πραγματικά οι πράσινες τεχνολογίες;
Εξόρυξη: Πλούσια εδάφη, φτωχοί άνθρωποι
Το Hamdallaye ήταν ένα χωριό στη βορειοδυτική Γουινέα στη Δυτική Αφρική, ένας οικισμός με καλύβες από αχυρένια λάσπη και σκιερά οπωροφόρα δέντρα. Ο κοινωνιολόγος Mamadou Malick Bah, 25 ετών, ζούσε στο χωριό. Όμως ο Μπαχ έπρεπε να φύγει πέρυσι. Το χωριό και οι 700 κάτοικοί του ήσαν εμπόδιο στην εξόρυξη βωξίτη.
Το κοκκινωπό μετάλλευμα που βρίσκεται κρυμμένο κάτω από τη γη θεωρείται ο χρυσός της Γουινέας, καθώς είναι η πρώτη ύλη για το αλουμίνιο, ένα σημαντικό ελαφρύ μέταλλο στις ανεμογεννήτριες και τα ηλεκτροφόρα καλώδια. Οι κάτοικοι του Hamdallaye εγκαταστάθηκαν σε ένα νέο χωριό που βρίσκεται πέντε χιλιόμετρα μακριά από το παλιό. Στις φωτογραφίες, η νέα κοινότητα, χτισμένη σε ένα σωρό από μπάζα της εξόρυξης, μοιάζει με τοπίο ερήμου.
“Είναι σαν να βρίσκεσαι στον Άρη”, λέει ο Bah. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί τίποτα εκεί. Πράγματι, το έδαφος είναι τόσο φτωχό που η CBG, η εν μέρει κρατική εταιρεία εξόρυξης της Γουινέας, πρέπει τώρα να υποστηρίξει τους μικρούς αγρότες, που προηγουμένως έβγαζαν τα προς το ζην στα δικά τους χωράφια. Σε κάθε αγρότη παρέχεται το ισοδύναμο των 94 ευρώ το μήνα. «Όλο και περισσότεροι νέοι φεύγουν από το χωριό», λέει ο Bah, και έτσι κι αλλιώς οι ντόπιοι δεν βρήκαν δουλειά στην CBG.
Οι εταιρείες άρχισαν να εξορύσσουν στην περιοχή Boké πριν περισσότερο από 50 χρόνια και σήμερα οι εκσκαφείς λειτουργούν σχεδόν ασταμάτητα. Η Γουινέα, μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, έχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα βωξίτη στη Γη. Έχουν δοθεί παραχωρήσεις εξόρυξης για μεγάλο μέρος της επικράτειας της χώρας, ενώ συμμετέχουν και κινεζικές εταιρείες.
Οι περιβαλλοντικές συνέπειες ήταν καταστροφικές. Ο Bah λέει ότι είχαν σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της φυσικής βιοποικιλότητας και των πηγών πόσιμου νερού. Η δόνηση των μηχανών έκανε την καλύβα του στο παλιό χωριό να καταρρεύσει πριν από τέσσερα χρόνια. Αλλά δεν έχει λάβει ακόμη καμία αποζημίωση.
Μια αμφιλεγόμενη πτυχή του έργου εξόρυξης είναι το γεγονός ότι εμπλέκεται η γερμανική κυβέρνηση. Το 2016, το Βερολίνο παρείχε εγγυήσεις δανείων ύψους 246 εκατομμυρίων ευρώ για την επέκταση του ορυχείου, παρά την κριτική της Γερμανικής Υπηρεσίας Περιβάλλοντος. Σε έκθεσή του, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών επαίνεσε την παγκοσμιοποίηση της Γουινέας ισχυριζόμενο ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί δίκαια. Αντί να επικεντρωθεί στις απαλλοτριώσεις των αγροτών της Δυτικής Αφρικής, η έκθεση σημείωσε ότι η επένδυση βοήθησε στην εξασφάλιση θέσεων εργασίας στη Γερμανία.
Η έκθεση σημειώνει επίσης ότι η επέκταση του ορυχείου θα επιτρέψει στη γερμανική εταιρεία Aluminium Oxid Stade (AOS) να εξασφαλίσει την παραγωγή της για περισσότερα από 10 χρόνια. Η AOS είναι η τελευταία εναπομείνασα γερμανική εταιρεία επεξεργασίας βωξίτη και σημαντικός προμηθευτής προϊόντων για την αυτοκινητοβιομηχανία. Ένα όχημα Audi E-Tron περιλαμβάνει 804 κιλά αλουμινίου.
Η αμφιλεγόμενη εξόρυξη βωξίτη στη Δυτική Αφρική είναι μόνο ένα παράδειγμα αυτής της αποσύνδεσης μεταξύ των δημοφιλών φιλικών προς το περιβάλλον προϊόντων “Made in Germany” και της προέλευσης των συστατικών τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το παράδοξο μιας αφθονίας που βασανίζει χώρες όπως η Γουινέα. Έχουν τεράστιο ορυκτό πλούτο και όμως αποτυγχάνουν να επιτύχουν μια ευρεία ευημερία.
Πράγμα που δεν συμβαίνει παντού απαραίτητα. Η Νορβηγία είναι επίσης ευλογημένη σε πόρους, και όμως καταφέρνει να αξιοποιήσει σωστά αυτό το πλεονέκτημα: Η χώρα είναι αξιόπιστη πολιτικά, οι θεσμοί της είναι ισχυροί και έχει χαμηλό ποσοστό εγκληματικότητας. Η χρηστή διακυβέρνηση είναι το κλειδί για να διασφαλιστεί ότι χώρες όπως η Γουινέα μπορούν επίσης να επωφεληθούν από την παγκόσμια έκρηξη της εμπορικής αξίας των προϊόντων τους.
Τα κύρια κοιτάσματα βρίσκονται στα τρία «Α» – την Αφρική, την Αυστραλία και τις Άνδεις, τα οποία υποφέρουν εξαιρετικά από την κλιματική αλλαγή. Σε όλα αυτά τα μέρη, το νερό είναι εξαιρετικά σπάνιο και απαιτούνται τεράστιες ποσότητες ενέργειας για την επεξεργασία του μεταλλεύματος.
Η σύνθλιψη και η άλεση των πετρωμάτων αντιπροσωπεύει έως και το 3 τοις εκατό της παγκόσμιας ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας. Κι αυτό είναι περισσότερο από το σύνολο της ποσότητας που καταναλώνει η Γερμανία.
Η εξορυκτική βιομηχανία περιγράφει τον εαυτό της σαν μια «βρώμικη, σκονισμένη, επικίνδυνη» επιχείρηση. Καμία άλλη βιομηχανία δεν είναι τόσο καταστροφική για το περιβάλλον. Οι δραστηριότητές της συχνά αφήνουν πίσω τους ένα σεληνιακό τοπίο, πέρα από λεκάνες γεμάτες μολυσμένη λάσπη, τα λεγόμενα απόβλητα, στην οποία συλλέγονται τα υπολείμματα της επεξεργασίας. Περίπου 32.000 από αυτές τις τοξικές λίμνες βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Τον Ιανουάριο του 2019, ένα φράγμα που βρισκόταν κοντά σε ορυχείο σιδηρομεταλλεύματος στη Βραζιλία έσκασε και δημιούργησε μια λασπολίσθηση που χύθηκε στην κοιλάδα και σκότωσε περισσότερα από 270 άτομα.
Στο παρελθόν, η αγνόηση του περιβάλλοντος ήταν κάτι που οι εταιρείες εξόρυξης είχαν την πολυτέλεια να κάνουν. Αλλά σήμερα αντιμετ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το άρθρο δεν ολοκληρώνεται. Μπορείτε να το ανεβάσετε όλο ή έστω σε 2 μέρη;
Επιπλέον αν υπάρχει η αρχική πηγή στα αγγλικά, τότε αν μπορείτε να βάλετε και έναν σύνδεσμο εκεί