Ώρα 21:00, διάβαση πεζών, δίπλα στο Χίλτον, απ’όξω απ’την πισίνα, γωνία Μιχαλακοπούλου. Του Αιστόουλ Δεμπάνκ

Η μπάντα έχει περάσει στο τσακίρ κέφι, ίσως γιατί τους κοινοποιήθηκε
ότι απόψε δεν έχει άλλο Τσακαλώτο και δεν θα πρέπει να το χαμηλώσουν
στις 12:00 και να το δυναμώσουν στις 3:00, που φτάνει συνήθως ο
Στουρνάρας.

“Και τώρα θα σας παίξουμε 70’s”, αναγγέλλει στους
πενόμενους, για σούσι, θαμώνες ο τραγουδιστής του γκρουπ, που το
καταλαβαίνεις ότι είναι έλληνας, ωστόσο έχει αξιοπρεπέστατη αγγλική
προφορά, τέτοια, ΄που σε κάνει να τον λυπάσαι, γιατί σίγουρα δούλευε στο
Μεταφραστικό του Εξωτερικών κι τόνε τζάσανε, για να πάει σε κείνη τη
συνάντηση με το Νετανιάχου ο μπατζανάκης της συνυφάδας της Περιστέρας
(όπου μέχρι και οι μελετητές του Ταλμούδ τραβάγανε τις κωλότριχες τους
από την ασυναρτησία στα αγγλοσαξωνικώς αποδιδόμενα)

Και αρχίζουνε
Bee Gees, ” Staying Alive” και αρχίζουμε και κουνάμε τον κώλο μας, με
τον ορφανό, χαρούμενα, σαν να μας ήρθε πιστωτικό από την Εφορία,
πληρωτέο όταν πιαστεί Ανάπτυξη 4,5% και βγάζουμε και τη γλώσσα έξω,
αυτός γιατί έτσι ανέπνεεκ αλύτερα, εγώ γιατί πέρναγε μια κωλάρα.

Και κείνη τη στιγμή, από τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην κάθοδο του Κάραβελ, έρχεται ασθενοφόρο πατημένο, με το φάρο στην τσίτα.

” Α-a-a-a” oι Bee Gees, “Iου-ιου-ιου-ιου” το ΕΚΑΒ.

Και τότε συνειδητοποιείς τη διπλή πλευρά της ζωής, που μπορεί και να
σου’ρθει τούμπα ανά πάσα στιγμή και το να ψηθείς και από πίσω να’ναι το
λιγότερο.

Έξι πατουσίδια χοροπηδάγαμε σαν τα κατσίκια,
φωνάζοντας “staying alive”, τη στιγμή που κάποιος μέσα στο ασθενοφόρο
χοροπήδαγε πάνω στο φορείο, λέγοντας, με αγωνία, στο συνοδό νοσοκόμο
ακριβώς το ίδιο.

Και όλα τούτα ταυτόχρονα.

Κατόπιν των
ανωτέρω και εν πλήρει επιγνώσει ότι είμαστε όλοι αστρόσκονη και
πηγαινορχόμαστε σαν καριδότσουφλα στον ίδιο χωροχρόνο της από δω
καμπυλότητας, ζητάμε 5 άτομα για τη Σαββατιάτικη παρτούζα, με την
παράκληση να μην έχουν υποχρέωση την Κυριακή, γιατί θα χρειαστεί να
βοηθήσουν στο μοίρασμα κόλυβων, σε μνημόσυνο, ώρα 16:00.