Για την αντιγραφή Π. Μουζάκης
Μία ιστορία που αξίζει να την μοιράσω στους φίλους μου, μέσα από την ματιά του Βασίλη.
“Εν φυλακή ημην και ήλθετε προς με… “
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΑΚΙ
Τον ακούγαμε από το ραδιόφωνο! Η γλυκύτητα της φωνής του με συνέπαιρνε! Με απλότητα και απονήρευτη “χωριάτικη” εκφορά στον τρόπο του, με απίστευτο λεκτικό πλούτο, μοναδικά παραδείγματα και χιούμορ συνέθετε ένα ξεχωριστό προσωπικό στυλ στον λόγο του με αποτέλεσμα να παρατάω το παιχνίδι μου για να τον ακούσω!
Στον άμβωνα ο τρόπος του, οι κινήσεις, ο λόγος ήταν διαφορετικός – καμία σχέση με το ραδιόφωνο – μελίρρυτος, με ιεροπρέπεια, νόμιζες ότι αγκάλιαζε όλο το εκκλησίασμα…. Για μένα όλα αυτά ήταν τα πρώτα μαθήματα “Ομιλητικής” μιμούμενος αυτόν τον φλογερό κήρυκα και υπέροχο άνθρωπο!
Ερχόταν συχνά στο Καφφεκοπτείο του πατέρα μου γιατί όπως έλεγε απολάμβανε πολλά καφφεδάκια όταν μελετούσε!
Μια μέρα λέει στον μπαμπά μου:
Κυρ Θέμη έχω στο σπίτι φιλοξενούμενο ένα ποντικάκι και δεν ξέρω τι να κάνω!
-Φάκα Πάτερ μου! Φάκα! Θα σου στείλω εγώ μια με τον μικρό!
Έτσι και έγινε.
Χτυπάω το κουδούνι του μικρού διαμερίσματος και με το άνοιγμα της πόρτας βρέθηκα σε έναν βιβλιοπαράδεισο!
Μόνο βιβλία παντού! Σε βιβλιοθήκες, σε ντεξιον, σε ντανες, παντού κατά ύψος, μήκος και πλάτος! Και ένα μικρό κρεβάτι /ραντζο σε μια γωνιά.
Βάλαμε την φάκα με λίγο τυράκι δόλωμα σε ένα σημείο κι αρχίσαμε να προκαλούμε τον “φιλοξενούμενο”…
-Νατο! Νατο πάτερ το ποντικάκι! Ωπ! Πιάστηκε στη φάκα! Φώναξα.
-Το καημένο!!! είπε εκείνος!
……….
-Και τώρα τι θα κάνουμε Βασιλάκη το ποντικάκι; Με ρώτησε.
-Θα το σκοτωώσουμε! Χτυπώντας πάνω κάτω την φάκα, όπως κάνει ο παππούς ο Γιώργος! Του είπα με άγρια χαρά!
-Όχι! Όχι! Όχι! Είπε με χαμόγελο στα ολόζεστα του μάτια! Πλάσμα του Θεού είναι κι αυτό και θέλει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του!
Θα το πάρεις μαζί με την φΆκα σε μια σακούλα και θα πας λίγο πιο πάνω και θα το αφήσεις ελεύθερο κοντά στον υπόνομο! Θα βρει κι αυτό τον δρόμο του ξέρει τον φυσικό του χώρο!
Μου έδωσε σε μια άλλη τσάντα βιβλία για τον κύριο Θεμιστοκλή, την κυρία Χαρίκλεια και πιο πολλά για μένα, μου έδωσε την ευχή του και τράβηξα στο καλό!
Φεύγοντας τον ρώτησα: Κι αν ξαναγυρίσει;;
-Ε δεν πείραζει, είπε, εγώ μόνο βιβλία έχω εδώ! Αν τα τρώει θα το διώξω, αν τα διαβαζει θα το κρατήσω!!!!!
Έπραξα ότι μου είπε! Το ελευθέρωσα σ έναν υπόνομο στην οδό Χατζηπανταζή κοντά στο Στρογγυλό……
Ήμουν δωδεκαετής όταν οργάνωσε την πρώτη “εκδρομή – εκστρατεία για απελευθέρωση κρατουμένων” στις Αγροτικές Φυλακές Κασσάνδρας!
Συμμετείχα τις δύο πρώτες φορές σ’ αυτή την μοναδική και πρωτόγνωρη προσπάθεια!
Δεν θα ξεχάσω τους φυλακισμένους που έτρεχαν να ασπαστούν το χέρι του και δεν τους άφηνε γιατί τους θεωρούσε σπουδαιοτερους από αυτόν και ή τους αγκαλιαζε ή τους φιλούσε αυτός τα χέρια ανάλογα με την ηλικία τους!
Από τότε μέχρι σήμερα που βρίσκεται στην ένατη δεκαετία της ζωής του έχει αφιερωθεί σ΄ αυτό το τεράστιο διακόνημα και έχει γίνει ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ!
Έχει απελευθερωσει χιλιάδες! Έχει βοηθήσει και έχει απαλύνει τον πόνο σε μυριάδες ψυχές!
Αυτός είναι ο Αρχιμανδρίτης ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ που με οδήγησε να βλέπω την κτιση και τα πλάσματα με διαφορετική ματιά!
Αυτή την μικρή και ίσως όχι και τοσο σπουδαία ιστορία (για κάποιους) την θυμήθηκα σήμερα που θα βρεθούμε το βράδυ στο Πολις Art για να παρουσιάσουμε το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής των κρατουμένων των Φυλακών Διαβατων και την αφιερώνω στην φίλη μου Σοφη Γιοβανογλου!
Στην φωτογραφία ο πατήρ Γερβασιος σε κάποια από τις φυλακές που τις θεωρεί σπίτι του!
