Ο ένας ρίχνει φταίξιμο στον άλλο επιπόλαια, χωρίς συχνά την παραμικρή
ενδοσκόπηση και προσωπικό αναστοχασμό. Οι κάτοικοι ενός χωριού ρίχνουν το
φταίξιμο στο Δήμο, ο Δήμος στην απουσία κονδυλίων, οι κυνηγοί στις αλεπούδες
ή/και στους οικολόγους και φιλόζωους, και οι τσοπάνηδες στους κυνηγούς. Κανείς
δεν αποδίδει μερίδιο ευθύνης στον εαυτό του. «Πάντα κάτι έξω από εμάς
ευθύνεται για όλα! Εμείς (οι καημένοι) είμαστε απλά τα θύματα! Δεν μπορούμε να
κάνουμε πολλά πράγματα! Τι να κάνουμε;» Και το τελευταίο ισχύει ακόμη και για
τους ‘καμπόσους’ κυνηγούς που (επιδιώκουν να) δίνουν την εικόνα των τολμηρών
και ίσως φυσιολατρών, συντονισμένων ωστόσο κάθε φορά που σηκώνουν το όπλο
τους στη συχνότητα του θανάτου και σίγουρα του φόβου. «Η Φύση είναι
υπηρέτης μας και δυνάμει εχθρός μας. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι κυρίαρχοί της.
Χρειάζεται να την πολεμήσουμε, να προστατευθούμε από τους κινδύνους της!»
Πόσο μακριά από την αλήθεια είναι αυτές οι παραδοχές και αυτό το αποδεικνύει το
μεγαλείο της Φύσης κάθε στιγμή μέσα από τη γενναιοδωρία, τη σοφία και τη
δύναμή της!
Ας ξαναδούν οι άνθρωποι της φόλας και των χημικών το φουσκωμένο Εγώ τους
και τις ασθένειες που προκαλεί σε όλα τα πεδία ζωής τους: στη φυσική υγεία τους,
στην ψυχολογία τους, στις κοινωνικές τους σχέσεις, στο πολιτικό και
περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα.
Α-σθένεια είναι η απουσία σθένους, δύναμης.
Πόσο κρίμα πραγματικά είναι τη σημερινή εποχή που ο άνθρωπος έχει πετύχει τόσα
πολιτισμικά επιτεύγματα να βρίσκεται ακόμη υποχείριος του Εγώ και να του
αποσπά αυτό όλη του τη δύναμη και σοφία, εκπέμποντας στο Φόβο ο ίδιος, άρα σε
πλήρη α-δυναμία, θυσιάζοντας καθημερινά με μικρές και μεγάλες πράξεις την
ουσία της ζωής ατομικά και συλλογικά.
Φόλες, χημικά, εντατική γεωργία, βεντέτες, εκδίκηση, εγωισμός, φόβος,
ψυχολογία θύματος, κακόβουλη κριτική, απομόνωση, ρατσισμός, βία.
Ας σταματήσει τώρα η δολοφονία αθώων πλασμάτων!
Ας σταματήσει τώρα η δολοφονία της Φύσης!
Ας σταματήσει τώρα η θυσία της αξιοπρέπειας, της τιμιότητας, της αγάπης, της
αλήθειας, της ανθρώπινης επαφής στο όνομα του ανταγωνισμού και του πολέμου
που ο άνθρωπος έχει ξεκινήσει με τη Φύση και τη φύση του, τον ίδιο του τον εαυτό
και το συνάνθρωπο.
Ας σταματήσει τώρα η θυσία της υγείας, της προσωπικής ισορροπίας, της ευτυχίας
και χαράς που προσφέρει ανιδιοτελώς η Ζωή!
Είτε αρέσει είτε όχι, είτε έχει συνειδητοποιηθεί είτε όχι, είτε το παραδέχεται ο
άνθρωπος είτε όχι όλα συνδέονται. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφικός στοχασμός
(μόνο) ούτε θεωρία αλλά πρακτική και καθημερινό γεγονός, όπως η Ζωή μας το
δείχνει κάθε ημέρα, κάθε λεπτό. Το βλέπουμε; Είμαστε σε θέση να το δούμε ή η
τύφλωση από το φόβο, τον εγωισμό και τη βία είναι καταλυτική και εντέλει
καταστροφική για όλους και όλα και πρώτα από όλα για εμάς τους ίδιους;
μαρία α. αγγελή