“Θα βάλω τα εγγόνια μου νωρίς για ύπνο για να μη μου ζητήσουν φαγητό” (ΦΩΤΟ)

Αντιπροσωπεία της Διεθνούς Αμνηστίας μίλησε με δημόσιους λειτουργούς, ΜΚΟ, υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικηγόρους και επιζήσαντες παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Caracas, στη Guarenas και το κράτος του Táchira, στα σύνορα με την Κολομβία.

Οι άνθρωποι αναφέρθηκαν στη χρόνια έλλειψη βασικών ειδών διατροφής και φαρμάκων, καθώς η χώρα αντιμετωπίζει μία από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις εδώ και δεκαετίες. 

Εκατοντάδες άνθρωποι στη Βενεζουέλα, είναι αναγκασμένοι να περιμένουν στις ουρές μπροστά από τα σουπερμάρκετ από το ξημέρωμα για να εξασφαλίσουν την πρόσβασή τους σε προϊόντα, ακόμη και χωρίς να γνωρίζουν αν είναι διαθέσιμα.

Ελλείψεις σε τρόφιμα.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας, σε  μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τον εξαιρετικά υψηλό πληθωρισμό,  έστησε ένα σύστημα “ελεγχόμενων τιμών” για μία σειρά βασικών προϊόντων στα οποία συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων το αλεύρι, το ρύζι, τα ζυμαρικά, το λάδι μαγειρικής και το χαρτί τουαλέτας. 

Αυτά τα προϊόντα πωλούνται σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές σε ιδιωτικά και κρατικά σουπερμάρκετ. Οι πολίτες επιτρέπεται να ψωνίζουν επίσημα μόνο μία φορά την εβδομάδα, σύμφωνα με τον εθνικό αριθμό ταυτότητάς τους.

Παρόλα αυτά, δεκάδες άνθρωποι που μίλησαν στη Διεθνή Αμνηστία είπαν ότι τα προϊόντα που ανήκουν στην κατηγορία των ελεγχόμενων τιμών συχνά δεν είναι διαθέσιμα, γεγονός που τους κατευθύνει στη μαύρη αγορά, όπου οι τιμές είναι απαγορευτικά υψηλές.

Ο μέσος τοπικός μισθός ανέρχεται κατά μέσο όρο μεταξύ 30 και 60 δολαρίων μηνιαίως (ανάλογα με τη συναλλαγματική ισοτιμία που χρησιμοποιείται). Ένα κιλό αλεύρι πωλείται σε σουπερμάρκετ με μη ελεγχόμενες τιμές περίπου 2,50 δολάρια, ένα λίτρο γάλατος σχεδόν 2 δολάρια και ένα κιλό ζυμαρικά 3,50 δολάρια. Η ζάχαρη και τα προϊόντα υγιεινής είναι δύσκολο να βρεθούν. 

Η Esperanza, μία 59χροχη γυναίκα με δύο εγγόνια από την πόλη της Guarena, που βρίσκεται σε απόσταση 30 λεπτών με το αυτοκίνητο από το Caracas, είπε στη Διεθνή Αμνηστία ότι περίμενε στην ουρά για πέντε ώρες παρόλα αυτά δεν κατάφερε να αγοράσει φαγητό. «Δεν έχω φάει τίποτα εδώ και 1,5 ημέρα. Αν δεν καταφέρω να αγοράσω κάτι σήμερα θα πάω στο κρεβάτι χωρίς να έχω φάει τίποτα για βράδυ για ακόμη μία φορά. Θα χρειαστεί να βάλω τα εγγόνια μου νωρίς για ύπνο για να μη μου ζητήσουν φαγητό”.

Άνθρωποι δήλωσαν στη Διεθνή Αμνηστία ότι έχουν μειώσει δραστικά  την ποσότητα του φαγητού που τρώνε ημερησίως και ότι η κύρια τροφή τους είναι οι τηγανίτες από καλαμποκάλευρο.

Γιατροί σε δημόσια νοσοκομεία στο Guarenas και San Cristóbal δήλωσαν στη Διεθνή Αμνηστία ότι έχουν παρατηρήσει αύξηση σε περιστατικά υποσιτισμού, απώλειας βάρους και υψηλού άγχους, τα οποία έχουν προκληθεί από την έλλειψη τροφίμων. 

Δάσκαλος σε παιδικό σταθμό δήλωσε ότι τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο μόνο με ένα φρούτο για μεσημεριανό, κάτι το οποίο επηρεάζει σοβαρά τις ικανότητές τους ως προς την εκμάθηση.

Η Jenny Ortiz, μία 42χρονη  μητέρα, που μεγάλωνε μόνη τα δύο παιδιά της,  έχασε τη ζωή της από πυροβολισμό αστυνομικού κατά τη διάρκεια μίας αστυνομικής επιχείρησης για τον έλεγχο ενός μεγάλου αριθμού ατόμων που είχαν συγκεντρωθεί κοντά σε μία αποθήκη γεμάτη βασικά τρόφιμα και προϊόντα στο San Cristóbal, στην περιοχή Táchira. Η κόρη της Jenny δήλωσε στη Διεθνή Αμνηστία ότι όταν η μητέρα της άκουσε τους πυροβολισμούς, έτρεξε σε αναζήτηση του 16χρονου γιού της που έπαιζε έξω με τους φίλους του.

Ελλείψεις σε φάρμακα.

Η οικονομική κρίση, το εξωτερικό χρέος και ο υψηλός πληθωρισμός έχουν ως αποτέλεσμα η Βενεζουέλα να μην είναι σε θέση να εισάγει φάρμακα, να μην διαθέτει τα υλικά που απαιτούνται για να τα παράξει ή άλλες βασικές νοσοκομειακές προμήθειες. Κάποιοι επαγγελματίες υγείας δήλωσαν στη Διεθνή Αμνηστία ότι η έλλειψη φαρμάκων έχει καταστροφικό αντίκτυπο στην ικανότητά τους να θεραπεύσουν ασθενείς και να σώζουν ζωές.

Γιατροί σε ένα νοσοκομείο  στο Guarenas δήλωσαν ότι συχνά δεν διαθέτουν αλατώδη διαλείμματα, αντιβιοτικά και φάρμακα για να θεραπεύσουν ασθενείς με επιληψία. Ειδικά φάρμακα για τη θεραπεία απειλητικών για τη ζωή ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου και του HIV, είναι επίσης δύσκολο να βρεθούν.

Ο Javier είναι ένας 33χρονος καθηγητής πανεπιστημίου. Ο 73χρονος πατέρας του πήρε εξιτήριο από μία ιδιωτική κλινική στην πόλη του San Cristóbal στις 23 Μαΐου 2016. Έδειξε στη Διεθνή Αμνηστία ένα γράμμα από τον υπεύθυνο γιατρό, το οποίο έλεγε ότι ο πατέρας του βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου και ότι το νοσοκομείο δεν διέθετε τα φάρμακα που χρειαζόταν, καθώς δεν ήταν διαθέσιμα στη Βενεζουέλα. 

Ο πατέρας του Javier πήρε εξιτήριο εξαιτίας της έλλειψης φαρμάκων και πέθανε λίγες μέρες αργότερα.
Ο Javier υποφέρει από μία καρδιακή πάθηση η οποία επίσης απαιτεί φαρμακευτική αγωγή, η οποία δεν είναι διαθέσιμη στη Βενεζουέλα.  “Δεν ξέρω αν θα είμαι ζωντανός τον επόμενο μήνα», δήλωσε με δάκρυα στα μάτια.
Μου έχουν απομείνει μόνο 18 χάπια. Δεν ξέρω τι θα κάνω αφού τελειώσουν…”

Πηγή: amnesty.gr