Γράφει η Elena Akrita
Κρατάω στα χέρια μου το τελευταίο φύλλο των Νέων. Συλλεκτικό όπως και το Βήμα αυριο – ο ΔΟΛ ιδρύθηκε το 1922. Θυμάμαι 18χρονο κορίτσι, πρωτομπήκα στην Χρήστου Λαδά 3 για ν’ ανέβω στον 3ο που ήταν ο Ταχυδρόμος. Στο ασανσέρ ο Μάριος Πλωρίτης, Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο κυρ Σταύρος ο καφετζής.
Σούπερ σταρ κι οι τρεις, ο καθένας με τον τρόπο του. Κι εγώ στριμωχτά, χαλκομανία, δεν ανέπνεα… ακόμα έχω την εικόνα μες τα μάτια μου.
Με μικρές διακοπές, έζησα εκεί μέσα 40 ολόκληρα χρόνια. Μια ζωή. Είμαι η παλιότερη εκεί; Μπορεί. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, με τρομάζουν τα χρόνια που περνάνε.
Δώσαμε τον αγώνα μας μέχρι την τελευταία στιγμή κι ας βούλιαζε το πλοίο. Δύσκολη μέρα σήμερα. Άλλο να την περιμένεις κι άλλο να έρχεται. Όμως, τώρα που κλείνουμε την πόρτα πίσω μας, δεν φεύγουμε με άδεια χέρια. Παίρνουμε μαζί μας τα πιο ακριβά, τα πιο πολύτιμα. Τους φίλους μας και τις μνήμες μας. Όλα τ’ άλλα είναι σιωπή.
Υ.Γ. Όποιος θέλει να μας ‘την πει’, ας προσπεράσει τον συγκεκριμένο τοίχο. Η καρδιά βαριά σήμερα, ας το σεβαστούν, θερμή παράκληση.
