Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» είναι μια διαδικτυακή συλλογική καμπάνια,
με σκοπό να δώσει φωνή και λόγο στους άνεργους και τις άνεργες: να
γράψουν, να μιλήσουν, να ανεβάσουν φωτογραφίες και βίντεο και άλλα
πολλά. Θεωρώντας εξαιρετικά σημαντικό και το ζήτημα και την ιδέα του
εγχειρήματος, ζητήσαμε από τον εμπνευστή του, Χριστόφορο Κάσδαγλη, να
μας το περιγράψει.
Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» (imerologioanergou.gr),
που ήδη συμπλήρωσε κάποιους μήνες λειτουργίας με μεγάλη ανταπόκριση,
έρχεται να μας βγάλει από την αμεριμνησία μας και να μας ξεβολέψει.
Σε μια συνέντευξή μου στο περιοδικό δρόμου Σχεδία,
διατυπώθηκε η επιφύλαξη ότι πάλι μιλάμε για την κακή όψη των πραγμάτων,
γι’ αυτά που ξέρουμε και όχι για κάποια θετική πρόταση που θα δώσει
ελπίδα. Απάντησα πως Όχι, καθόλου δεν τα ξέρουμε! Έχουμε μια
αφηρημένη εικόνα της ανέχειας και του αδιεξόδου των ανέργων, αλλά δεν
έχουμε ιδέα από τα πραγματικά περιστατικά, από τα ψυχολογικά και
πρακτικά δράματα. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε και ν’ ακούσουμε για ό,τι
σοβεί γύρω μας με την ένταση μιας αποτρόπαιης ανθρωπιστικής κρίσης.
Άλλη δημοσιογράφος, Ολλανδέζα αυτή, διατύπωσε την
εξής συναφή απορία: «Οι ελληνικές εφημερίδες είναι προφανώς γεμάτες από
ιστορίες ανέργων. Τι παραπάνω μπορεί να προσθέσει αυτή η καταγραφή;». Η
απάντηση ήταν πως κάνει λάθος, τα ελληνικά ΜΜΕ αποφεύγουν να γράψουν για
όλ’ αυτά, πρώτα πρώτα γιατί θεωρούν το θέμα αντιεμπορικό, έπειτα γιατί
«οι άνεργοι δεν διαθέτουν αγοραστική δύναμη» και, τέλος, επειδή τέτοιες
ιστορίες υπονομεύουν την εικόνα που θέλουν να δώσουν, ότι πάμε καλύτερα
και οσονούπω βγαίνουμε από το τούνελ.
Μιλάμε λοιπόν για την ανεργία και όχι για τον άνεργο.
Μιλάμε για τα νούμερα αλλά όχι για τους ανθρώπους. Για τους δείκτες,
αλλά όχι για τις οικογένειες και τα δράματα που κρύβονται πίσω απ’
αυτούς. Για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκινούσε το μεγάλο κοινωνικό και
ιντερνετικό πείραμα της δημιουργίας ενός εκτεταμένου ελληνικού δικτύου
ανέργων μας διέφευγε αυτή η πλευρά — τη θεωρούσαμε αυτονόητη. Περισσότερο
μας ενδιέφερε η άλλη διάσταση — εξίσου σημαντική: Να σπάσουμε την
εσωστρέφεια και την αυτοενοχοποίηση των ανέργων, να τους δοθεί η
ευκαιρία να διακόψουν την εθελούσια σιωπή και την αυτοπεριθωριοποίησή
τους, να βγουν στο προσκήνιο, να αυτοοργανωθούν, να συγκροτήσουν πλαίσιο
διεκδικήσεων και ν’ αλλάξουν δυναμικά την πολιτική ατζέντα.
Αυτή η διαδικασία αφορά πρωτίστως την Αριστερά. Τα
μνημονιακά κόμματα δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στην ολοένα
διευρυνόμενη κοινότητα των ανέργων. Οι πολιτικές τους παράγουν συνεχώς
νέους. Η Αριστερά, όμως; Παρότι φύσει και θέσει στο πλευρό των ανέργων, η
Αριστερά δυσκολεύεται να πιάσει στα ραντάρ της το πρόβλημα. Μιλάει
περισσότερο για μισθούς και συντάξεις παρά για θέσεις εργασίας, και
καθόλου για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους. Μιλάει περισσότερο
για τα χαράτσια παρά για τον ΦΠΑ, που ροκανίζει καθημερινά τα λίγα ευρώ
που μπορεί να εξοικονομήσει ο άνεργος, ο άστεγος, ο επισφαλώς
εργαζόμενος ή ο απλήρωτος. Συγκροτημένη παραδοσιακά γύρω από
συνδικαλιστικά αιτήματα και διεκδικήσεις, σκέφτεται με όρους «του κόσμου
της εργασίας» και ελάχιστα με όρους «του κόσμου της ανεργίας».
Ένα πρώτο βήμα θα ήταν να αγκαλιάσει περισσότερο το
Ημερολόγιο ενός ανέργου (όπως έκανε εξαρχής το left.gr), να το διαβάσει
και να αφουγκραστεί τα καταιγιστικά μηνύματα που φέρνει στην επιφάνεια.
Και μια αριστερή εφημερίδα, αντί για τις πλατφόρμες που μπορεί να
διατυπώνει ένας καλαμαράς όπως ο υπογράφων, καλύτερα να διαλέγει και να
δημοσιεύει τις ιστορίες που γράφουν οι ίδιοι οι άνεργοι και οι άνεργες,
δραπετεύοντας από το κέλυφος της παραίτησης. Επιφυλακτικά σήμερα,
εκκωφαντικά στο άμεσο μέλλον.
Πηγή: enthemata.wordpress.com
