Το άρθρο της Ελενας Ακρίτα στα Νέα:
Πρώτα βλέπουμε μια ταινία και μετά λέμε τη γνώμη μας. Η δική μου στα Νέα.
Στην ταινία ‘Ενήλικοι στο δωμάτιο’ (δευτερευόντως προκύπτει πως) η μόνη διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και τον Βαρουφάκη είναι ότι μόνον ο ένας από τους δυο περπάτησε επί των υδάτων. Ο άλλος ίσως δεν προσπάθησε αρκετά. Τόσο υποκειμενική είναι η ματιά του σκηνοθέτη/σεναριογράφου.
Και πολύ καλά κάνει. Ο σκηνοθέτης δεν είναι ιστορικός, καλλιτέχνης είναι. Κι ως καλλιτέχνης θα κάνει ό,τι γουστάρει με το υλικό του. Πρώτον αυτό. Δεύτερον ο Κώστας Γαβράς είναι γίγας, μη συστηθούμε τώρα με τον άνθρωπο.
Όμως και οι γίγαντες κάνουν μέτριες ταινίες. Και οι ‘Ενήλικοι στο δωμάτιο’ είναι ακριβώς αυτό: μια μέτρια ταινία.
Και είναι μέτρια γιατί, μετά το πρώτο 20λεπτο, στριφογυρνάς στην καρέκλα. Παύει να σε απασχολεί το θέμα: όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά γιατί δεν σε νοιάζει το μυθοπλαστικό σκέλος δηλαδή το ‘τι θα γίνει παρακάτω’. Τόσο απλά.
Εδώ, λοιπόν, μιλάμε αποκλειστικά και μόνον την ταινία. Για την μυθοπλασία, όχι για τις πολιτικοοικονομικές παραμέτρους της υπόθεσης. Μιλάμε για σινεμά. Για σενάριο και σκηνοθεσία. Για το δίωρο που παρακολουθήσαμε.
Ήσσονος βαρύτητας – συγκριτικά με τον Γαβρά – σκηνοθέτες έχουν κάνει πολιτικοοικονομικά θρίλερ που σε κρατούν στην άκρη της καρέκλας. Η ταινία ‘Too big to fail’ αφηγείται συναρπαστικά τα γεγονότα που ακολούθησαν την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ή το ‘The margin call’ μια συναρπαστική καταγραφή της διεθνούς οικονομικής κρίσης στην Wall Street του 2007-8.
