Θα προσπαθήσουμε να σχολιάσουμε τα σπαράγματα προτάσεων για έξοδο από την κρίση, τα οποία έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου. Δεν είπε πολλά αν και ρωτήθηκε. Προφανώς αυτή τη συμβουλή του έδωσαν οι επικοινωνιολόγοι του γιατί κάθε φορά που κάποιος τολμά να αναφερθεί σε εναλλακτικά σενάρια, δέχεται επικοινωνιακές επιθέσεις με ταυτόχρονη παραχάραξη των δηλώσεών του. Δυστυχώς η έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου είναι μόνιμη και όχι ενδημική στην Ελλάδα.
Αναφέρθηκε εμμέσως στις γεωπολιτικές εξελίξεις αν και δεν τις συνέδεσε με πρόσφατα γεγονότα όπως της Γαλλίας. Επικοινωνιακά είναι λάθος να συνδέεται το πρόβλημα της μετανάστευσης με την τρομοκρατία, πολύ περισσότερο όταν η διεθνής τρομοκρατία είναι διαβρωμένη από τις μυστικές υπηρεσίες των δυτικών κρατών οι οποίες συχνά έχουν συλληφθεί να καθοδηγούν και πάντως να εκμεταλλεύονται, αλλά μερικές φορές και να συμμετέχουν πράκτορές τους σε τρομοκρατικά χτυπήματα. Η Γαλλία είναι μία από τις χώρες που έχουν τέτοιες σχέσεις μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών με στελέχη τρομοκρατικών οργανώσεων, από την εποχή του τρομοκρατικού χτυπήματος στο πλοίο City of Poros και φυσικά οι ΗΠΑ είναι αυτές που εκπαίδευσαν αρχικά και τους Ταλιμπάν και το Ισλαμικό Κράτος, νομίζοντας ότι μπορούν να τους ελέγξουν.
Ειδικά το Ισλαμικό Κράτος εντυπωσιάζει όχι μόνον με την γρήγορη ανάπτυξή του εναντίον της κυβέρνησης Ασαντ της Συρίας, όσο κυρίως μετά την αποτυχία του εκεί, όταν μέσα σε λίγες μέρες, κατάφερε να πετύχει εντυπωσιακά στρατιωτικά αποτελέσματα με 6 -7.000 ελαφρά οπλισμένους μαχητές, εκεί που είχαν αποτύχει επί δύο χρόνια οι 500.000 βαριά οπλισμένοι και υποστηριζόμενοι από συντριπτική υπεροχή αεροπορίας και ναυτικού, Αμερικανοί στρατιώτες. Οι «επιτυχίες» αυτές είναι που γεννούν σε κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή την καχυποψία, μήπως και σε τελική ανάλυση εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία και σε κάποιο χρονικό διάστημα πεταχτούν σαν στημένη λεμονόκουπα. (Όπως και οι Ταλιμπάν ή ο Οσάμα Μπιν Λάντεν). Θα έχει προηγηθεί φυσικά η γεωπολιτική ανατροπή στο χώρο της Μέσης Ανατολής, στο ισλαμικό τόξο από το Μαγκρέμπ ως τον Περσικό Κόλπο, ώστε να εξυπηρετηθούν νέα σχέδια και να βρεθούν νέες ισορροπίες.
Από την άποψη αυτή, και το χτύπημα στο Παρίσι από το Ισλαμικό Κράτος, είναι ίσως το αποτέλεσμα όσων έχουν προηγηθεί από τη Δύση στη Μέση Ανατολή, αλλά ίσως και να γίνει αιτία για να προκληθούν νέα χτυπήματα και να κλιμακωθεί η ένταση. Είναι φανερό ότι η Δύση με την πολιτική της τουλάχιστον της τελευταίας δεκαετίας, έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα και στο εσωτερικό της αλλά και στις άλλες χώρες.
Στο εσωτερικό της έχει μεγαλώσει τις ανισότητες, έχει περιθωριοποιήσει εκατομμύρια πολιτών και ολόκληρα κράτη έχουν συνθλιβεί (όπως η Ελλάδα) από τα όπλα μαζικής οικονομικής καταστροφής. Σε χειρότερη μοίρα βρίσκονται φυσικά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τους, όπως οι έγχρωμοι από τις πρώην αποικίες, οι οποίοι διαβιούν στα περίχωρα του Παρισιού και ονειρεύονται να χτυπήσουν αυτό το καθεστώς χρησιμοποιώντας τη θρησκεία ως ιδεολογική κάλυψη.
Είναι κι αυτό ένα αποτέλεσμα της υποβάθμισης της Δημοκρατίας στο εσωτερικό τους η οποία από μια μεριά προκαλεί άνοδο της ακροδεξιάς και από την άλλη δεν επιτρέπει σε καμιά κοσμική ριζοσπαστική αντιπολίτευση να δώσει λύσεις και να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της εσωτερικής πίεσης. Τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι προκαλούν αύξηση της αστυνομικής καταστολής και σε επίπεδο μηχανισμών τα κράτη είναι φανερό ότι μπορούν να κερδίσουν την αντιπαράθεση κινητοποιώντας περισσότερα τεχνικά και οικονομικά μέσα. Η αστυνομική καταστολή όμως δεν περιορίζεται εναντίον των αυτουργών των τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά επεκτείνεται πάντοτε εναντίον εκείνων που κατηγορούνται ότι είναι «συμπαθούντες», ή χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα στη ρητορική τους.
Στην προκειμένη περίπτωση, η μπάλα παίρνει όλο το Ισλάμ και όλους τους «σκούρους» τροφοδοτώντας τον ρατσισμό και την θρησκευτική πολιτιστική αντιπαράθεση. Έτσι οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί πολίτες εμποδίζονται να στραφούν εναντίον των πολιτικών λιτότητας στις χώρες τους γιατί φοβούνται περισσότερο τους τρομοκράτες. Η «σύγκρουση των Πολιτισμών» κλιμακώνει την ένταση με «στρατιωτικά» μέσα και το αίμα που χύνεται μεγαλώνει το χάσμα και τροφοδοτεί τη διάνοιξη μεγαλύτερου χάσματος. Η ακροδεξιά ήδη θεωρεί ότι δικαιώνεται στη Γαλλία και στην Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι μόνον ο Άδωνης Γεωργιάδης που συνέδεσε ευθέως τους μετανάστες με την τρομοκρατία, αλλά το ίδιο έκανε ο Αντώνης Σαμαράς και η εκπρόσωπος Τύπου Μαρία Σπυράκη γιατί δεν έχει κανένα ιδεολογικό εφόδιο και οι ακροδεξιές κορώνες ακούγονται μέσα της όπως μια φωνή σε άδειο τενεκέ. Αντικαθιστά τη φιλελεύθερη ιδεολογία που της λείπει με λαϊκιστικές κορώνες της ακροδεξιάς για να καλύψει το κενό.
Ο Σαμαράς δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι η συνάντηση 50 ηγετών στο Παρίσι για να διαδηλώσουν εναντίον της τρομοκρατίας, είναι μια καλή ευκαιρία για να προβληθεί μια άλλη, περισσότερο φιλελεύθερη οικονομική πολιτική κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, η οποία θα μειώνει τις ανισότητες και θα οδηγεί στην ανάπτυξη. Η αξιοπρεπής εργασία για όλους, είναι η απάντηση στις πολιτικές εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων και ολόκληρων κρατών ακόμα και μέσα στην Ευρώπη. Οι πολιτικοί δεν συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι για να ανταλλάξουν αστυνομικές πληροφορίες, αλλά για να βρούν πολιτικές λύσεις που θα εκτονώσουν την ένταση. Όλες οι πολιτικές έχουν και μια οικονομική διάσταση και στη δική μας περίπτωση είναι ο τερματισμός της λιτότητας και της καταστροφής της μεσαίας τάξης, ο τερματισμός της οικονομικής αφαίμαξης των πολιτών και ολόκληρων κρατών και η αντιστροφή των ροών πλούτου. Με άλλα λόγια η Δύση, πρέπει να ανακατευθύνει ένα μέρος του πλούτου που απέσπασε τα προηγούμενα χρόνια εξαθλιώνοντας τις μειονεκτικές περιοχές, πίσω στους προορισμούς τους, γιατί διαφορετικά αν δεν μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι στις χώρες τους, θα σηκωθούν και θα έρθουν στη Δύση όπου υπάρχει ψωμί για να χορτάσουν.
Το κίνητρο που έσπρωξε 300.000 νέους Έλληνες και Ελληνίδες με ισχυρά προσόντα στη μετανάστευση μέσα σε έναν χρόνο προς τη Βόρεια Ευρώπη, είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν να ζήσουν και να δουλέψουν στην Ελλάδα. Ανάλογο οικονομικό κίνητρο έχουν όλοι οι μετανάστες οι οποίοι μετακινούνται εκεί που μπορούν να ζήσουν ή μπορούν να ζήσουν καλύτερα. Για να επιστρέψουν οι Έλληνες μετανάστες στην πατρίδα τους, πρέπει να αναπτυχθεί η Ελλάδα κι αυτό θα γίνει αν σταματήσουν οι τράπεζες της Δύσης να ρουφάνε τον πλούτο της κι αυτός επενδυθεί με εντιμότητα και διαφάνεια σε αναπτυξιακές επενδύσεις. Ένα μέρος του πλούτου που έχει εξαχθεί από την Ελλάδα στη Βόρεια Ευρώπη, πρέπει να επιστρέψει και δεν αναφερόμαστε μόνον στους τόκους που έχουν πληρωθεί, ή στην εξαγωγή αφορολόγητων κερδών, αλλά και στη μετανάστευση καταθέσεων και κεφαλαίων που έφυγαν από το 2010 μέχρι σήμερα. Για να επαναπατριστούν αυτά τα κεφάλαια και οι καταθέσεις (δηλαδή μέρος του πλούτου της Ελλάδας) πρέπει να τερματιστούν οι μνημονιακές πολιτικές και με τη μορφή «βοήθειας» να επιστραφεί ένα μέρος από αυτά.
Ο Αλέξης Τσίπρας είπε στη συνέντευξή του ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να κουρευτεί σε ποσοστό πάνω από 50%, αλλά δεν εξήγησε ότι αυτό είναι ηθικό δικαίωμα της Ελλάδας και όχι χάρισμα των πλούσιων Ευρωπαίων προς τους Έλληνες. Τα πλεονάσματα της Γερμανίας οφείλονται στα ελλείμματα χωρών όπως η Ελλάδα. Και όταν κάποιος μαζεύει πλεονάσματα κάποιος άλλος μαζεύει ελλείμματα τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορεί να πληρώσει. Αυτό το γνωρίζει όποιος μαζεύει το χρέος και χορηγεί τα δάνεια. Κάποια στιγμή θα διαγράψει το χρέος, γιατί είναι πιο συμφέρον για τον ίδιο να συνεχίσει να χορηγεί δάνεια, παρά να σταματήσει να αρμέγει την αγελάδα.
Δυστυχώς η συζήτηση περιορίζεται μόνον στο δημόσιο χρέος και δεν περιλαμβάνεται το ιδιωτικό χρέος, ενώ θα έπρεπε κάθε συζήτηση να αφορά και το κούρεμα του ιδιωτικού χρέους στο ίδιο ποσοστό. Η κάθε οικονομία και το κάθε κράτος δεν πρέπει να ξεχωρίζει το δημόσιο από το ιδιωτικό χρέος, διαφορετικά δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί. Η χώρα δανειστής, μπορεί να εκβιάζει τη χώρα δανειζόμενο είτε το χρέος είναι ιδιωτικό είτε δημόσιο. Για παράδειγμα η Ρωσία έχει μηδαμινό δημόσιο χρέος, αλλά υπαρκτό ιδιωτικό χρέος κυρίως των επιχειρήσεων. Αυτό επιτρέπει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα να εκβιάζει τη Ρωσία, να επιτίθεται στο νόμισμά της και να την απειλεί με χρεοκοπία ή υποταγή (στο μέτωπο της Ουκρανίας και όχι μόνο). Η επιθετικότητα της Δύσης έναντι της Ρωσίας έχει ως τελικό σκοπό την επικράτηση των δυτικών πολυεθνικών επιχειρήσεων στον εδαφικό χώρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας και στους γειτονικούς χώρους επιρροής της. Η χειραγώγηση των τιμών του πετρελαίου προς τα κάτω, γίνεται για να υποχρεώσει τη Ρωσία σε υποχώρηση.
Στο πλαίσιο αυτό, οι ΗΠΑ συγκάλεσαν αμέσως την επόμενη (μετά το Παρίσι) συνάντηση πολιτικών ηγετών για την τρομοκρατία στις ΗΠΑ, ώστε να πιέσουν όλους να ευθυγραμμιστούν στην παγκόσμια στρατηγική τους και όχι για να κλάψουν τα θύματα των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους το οποίο χρηματοδοτούν οι μυστικές τους υπηρεσίες και ελεγχόμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις. Αυτά είναι πιόνια που προωθούν στη σκακιέρα τους ή τα αφήνουν να αναπτύξουν πρωτοβουλίες, γιατί γνωρίζουν τι θα κάνουν και πώς να επωφεληθούν από τον τρόμο που σπέρνουν στους ανυποψίαστους πολίτες. Η παρουσία πολιτικών όπως ο Σαμαράς σήμερα ή ο Τσίπρας αύριο σε τέτοιες συναντήσεις δεν πρέπει να είναι μόνον μια «φώτο οπορτσούνιτι» για τα ελληνικά κανάλια, αλλά πρέπει να είναι ευκαιρία για συμμαχίες που θα έχουν προετοιμαστεί για να πετύχουν χαλάρωση της λιτότητας, υιοθέτηση αναπτυξιακών πολιτικών στη Δύση και επιστροφή ενός μέρους του πλούτου που λεηλατήθηκε μέσω των τραπεζών και των πολυεθνικών στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής. Αν η Ελλάδα δεν διαθέτει φωνή, αλλά είναι μια απολύτως ελεγχόμενη αποικία χρέους, θα καταλήγει (όπως το έκανε ήδη) να απέχει από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για τη διαγραφή χρέους, αντί να υποστηρίζει τα συμφέροντά της. Από την άποψη αυτή και ο Σαμαράς πέρασε απαρατήρητος στο Παρίσι και ο Αλέξης Τσίπρας δεν έδειξε ότι αν εκπροσωπούσε αυτός την Ελλάδα θα μπορούσε να δεί το θέμα «παγκόσμια» και όχι να περιοριστεί σε μια έκκληση για διαγραφή του ελληνικού (δημόσιου μόνον) χρέους.
