Λένε ότι το πρώτο Μουντιάλ που βλέπει κάποιος μένει στην ιστορία ως το αγαπημένο του.
Είδα σε πολύ μικρή ηλικία το Μουντιάλ του ’98 στα γήπεδα της Γαλλίας και επιβεβαιώνω την παραπάνω άποψη∙ μέχρι σήμερα είναι το αγαπημένο μου. Με την αθωότητα ενός οκτάχρονου παιδιού ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο μέσα από τους ήρωες εκείνης της διοργάνωσης: Ρονάλντο Ναζάριο, Ρομπέρτο Κάρλος, Καφού, Ριβάλντο, Ζιντάν, Μπαρτέζ, Σούκερ, Μπατιστούτα και η λίστα ονομάτων δεν έχει τελειωμό. Από τότε έχουν αλλάξει πάρα πολλά τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στον κόσμο ολόκληρο.
Μιλάμε για διαφορετικό άθλημα επί της ουσίας αλλά και για διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες παγκόσμια. Στα τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα δεν έδωσα τόση σημασία, όχι επειδή σταμάτησα να βλέπω ποδόσφαιρο. Απλώς άρχισε να φθίνει μέσα μου για πολλούς λόγους η ένταση, η προσμονή, η αγωνία για μια τέτοια διοργάνωση. Ασφαλώς παίζει ρόλο και η καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι δουλειές και η έλλειψη χρόνου. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Μέσι, Κριστιάνο Ρονάλντο, Μπαπέ, Νεϊμάρ, Μόντριτς, είναι παίχτες που όχι μόνο μπορούν να συγκριθούν με τους προαναφερθέντες από τη διοργάνωση του ’98, αλλά μπορεί να είναι και καλύτεροι.
Όμως κάτι που είναι σίγουρα διαφορετικό είναι τα ποσά. Η δυναμική είσοδος πολυεθνικών εταιρειών στον χώρο και παραγόντων με τεράστιο οικονομικό υπόβαθρο, έχει διαμορφώσει μια κατάσταση κατά την οποία το ποδόσφαιρο είναι το κέντρο μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Και πάμε στο φετινό Μουντιάλ του Κατάρ που εκτός των άλλων έχει την ιδιαιτερότητα ότι διεξάγεται Νοέμβριο και Δεκέμβριο, χωρίς να είναι αυτό το πρόβλημα πάντως. Χιλιάδες άνθρωποι, εργάτες για το Μουντιάλ, πέθαναν τα τελευταία χρόνια πάνω στην ώρα της δουλειάς σε ατυχήματα ή απλώς από εξάντληση.
Μετανάστες πήγαν εκεί να δουλέψουν και κυριολεκτικά πέθαναν ή αν επέζησαν τελικά, βίωσαν έναν εφιάλτη. Άθλιες οι συνθήκες εργασίας, άθλιες και οι συνθήκες διαβίωσης. Ακόμη, λίγες μέρες πριν την σέντρα, αρκετοί Ασιάτες και Αφρικανοί εργάτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα καταλύματά τους γιατί αυτά προορίζονταν για τους τουρίστες. Όλα αυτά τα αρνητικά στοιχεία και περισσότερα ακόμη, είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο εδώ και καιρό. Επίσημες αντιδράσεις; Κάποιοι Σκανδιναβοί διαμαρτυρήθηκαν, όπως για παράδειγμα οι παίχτες της Εθνικής Νορβηγίας που φόρεσαν φανέλες αλληλεγγύης προς τους μετανάστες εργάτες του Κατάρ αλλά μέχρι εκεί.
Οι κυρώσεις αν το πράγμα πήγαινε παραπέρα θα ήταν σημαντικές για τους Νορβηγούς. Πιθανώς αυτό το Μουντιάλ για κάποιο οκτάχρονο παιδί που αγαπάει το ποδόσφαιρο σήμερα να μείνει στη συνείδησή του ως το αγαπημένο του και είναι λογικό. Γράφοντας αυτές τις γραμμές δεν τολμάω να αναφέρω ότι δεν πρόκειται να δω κανέναν αγώνα του Μουντιάλ, όπως έκανε ο Γάλλος πρώην ποδοσφαιριστής Ερίκ Καντονά, γιατί γνωρίζω ότι δεν θα το τηρήσω. Πέρα από τα παιδιά όμως έχουμε ευθύνη όλοι να γνωρίζουμε ότι αυτό το Μουντιάλ είναι διαφορετικό από τα άλλα και δυστυχώς είναι βαμμένο με αίμα.
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
