Ο Saber Hosseini, δάσκαλος με ψυχή, πριν έξι μήνες είχε μια καταπληκτική ιδέα.
Αποφάσισε να κάνει κάτι για τα παιδιά που ζουν σε απομακρυσμένα χωριά του Αφγανιστάν. Μετέτρεψε το ποδήλατό του σε βιβλιοθήκη κι άρχισε να γυρίζει στα χωριά και να τους μοιράζει βιβλία που δεν υπάρχουν πουθενά στη χώρα. Κάθε Σαββατοκύριακο, το ίδιο ταξίδι. Στην αρχή μόνος του, μετά με εθελοντές.
“Μίλησα σε κάποιους φίλους μου στους λογοτεχνικούς κύκλους, μου δώρισαν χρήματα, πείσανε και κάποιους φίλους τους στο εξωτερικό να δώσουν κι αυτοί, κι έτσι ξεκίνησα με 200 παιδικά βιβλία και άρχισα να κάνω ποδήλατο στα απομακρυσμένα χωριά της επαρχίας της Bamiyan.
Σύντομα, έπεισα και άλλους εθελοντές, και πλέον είμαστε 20 άτομα και έχουμε 6.000 βιβλία” είπε ο ίδιος στο Observers του France 24.
Εξηγώντας γιατί χρησιμοποιεί ποδήλατο, λέει: “Πρώτα απ΄ όλα, δεν έχουμε αρκετά λεφτά για αυτοκίνητα. Δεύτερον, σε κάποια χωριά η πρόσβαση είναι εφικτή μόνο με ποδήλατο. Και τελευταίο, είναι ο συμβολισμός.
Οι Ταλιμπάν, πολλές φορές χρησιμοποιούν τα ποδήλατα για τις βομβιστικές τους επιθέσεις. Έτσι το μήνυμα που ήθελα να περάσω, είναι ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε την βία με τον πολιτισμό.
Λειτουργούμε σαν μια δανειστική βιβλιοθήκη- κάθε βδομάδα φέρνουμε στα παιδιά νέα βιβλία και παίρνουμε τα παλιά και τα πάμε σε άλλα παιδιά της περιοχής. Κάποιοι ενήλικες ζήτησαν και αυτοί να πάρουν κάποια πιο σύνθετα βιβλία. Στην αρχή, διάλεγα απλά βιβλία, αλλά πλέον τα περισσότερα μεγάλα παιδιά, θέλουν να διαβάσουν πιο σοβαρά βιβλία, έτσι έχουμε απλοποιημένες εκδόσεις βιβλίων του Ουγκό, του Τζακ Λόντον, του Αντουαν Ντε Σεν Εξυπερί, του Σαμάντ Μπεχρανγκί, του Φερντοουσί.”
Τα περισσότερα βιβλία μας τα παίρνουμε από το Ιράν, καθώς στο Αφγανιστάν οι εκδόσεις είναι πολύ περιορισμένες, έτσι ταξιδεύουμε μέχρι τα σύνορα. Κάθε φορά που συναντάω τα παιδιά, προσπαθώ να τους μιλήσω και για ένα θέμα. Συνήθως μιλάω για την σημασία της ειρήνης, τους κινδύνους των ναρκωτικών, για ανθρώπους με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις και κουλτούρες.
” Όχι στα όπλα, ναι στα βιβλία”
“Μια μέρα, μιλώντας στα παιδιά ενός χωριού για τα όπλα, χρησιμοποίησα το σύνθημα «πες όχι στα όπλα και ναι στα βιβλία». Την επόμενη φορά που πήγα να τα δω, τα παιδάκια είχαν μαζέψει όλα τα πλαστικά πιστόλια τους και μου τα έδωσαν, υπό έναν όρο: Να είναι το χωριό τους το πρώτο που θα πάρει τα νέα βιβλία, για να μπορέσουν να διαλέξουν αυτά που θέλουν. Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου.
Πηγή: Observers.france24.com
