Ένας σκύλος κλεισμένος στο αυτοκίνητο με ζέστη αγκομαχά να πάρει ανάσα | Γράφει ο Αϊστόουλ Δεμπάνκ

Είχα να προβληματιστώ πάνω στην Κατάσταση Ανάγκης που αποκλείει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης, από κείνη τη βραδυά που, έχοντας ρέψει στην αγαμία, είχα καλέσει στο σπίτι φίλη μου, για να δούμε Ταρκόφσκι. 

Ξαναπροβληματίστηκα σήμερα το πρωί όταν, πηγαίνοντας για κατάθεση Τακτικής Αγωγής (δόλωμα ήταν αυτό, για να δω ποιοί από τους Προέδρους μας διαβάζουν), είδα εντός παρκαρισμένου στη γειτονιά αυτοκινήτου συμπαθητικότατη σκυλόφατσα να αγκομαχά να πάρει ανάσα, καθώς ο ιδοκτήτης του είχε κλείσει τα παράθυρα με μεγαλύτερη στεγανότητα κι απ’ό,τι τα μέλη της Λίστας Λαγκάρντ, αν δουλεύανε στρατζαριστά κουφώματα αλουμινίου. 

Επειδή σε τούτο τον κόσμο για δυό μονάχα λόγους θεωρώ ότι πρέπει να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, όταν βλέπεις Τσίπρα και Τραμπ και όταν περνάει κωλάρα, αποφάσισα να κάνω κάτι, γιατί ο γούνινος δεν θα την έβγαζε καθαρή για πολλή ώρα ακόμα (τι στον πούτσο, από τα μερομήνια του Αυτιά ενημερώθηκε ο ιδιοκτήτης του ότι έρχεται ο πιο παγωμένος Μαϊος της δεκαετίας;;). 

Η νομική μου παιδεία, αν και πενιχρή, με έχει σώσει ωστόσο από αρκετά κωλοδάχτυλα, όπως σε κείνη την περίπτωση που ήθελα να παραγγείλω φουσκωτή sex doll από το ιντερνετ, αλλά δεν έβρισκα πουθενά στο site την παράγραφο για το δικαίωμα υπαναχώρησης σε περίπτωση πραγματικών ελαττωμάτων και αποφάσισα ότι θα μου τα τρώγανε τα φράγκα ή τις φορές που θέλω να οδηγήσω υπό την επήρρεια ναρκωτικών και σκέφτομαι ότι, αν εναχθώ για ζημίες και προεπικαλέσω την ασφαλιστική ως δικονομικό εγγυητή, θα με βρούνε πεταμένο σε κάδο, σα μεξικανό βαρώνο, οπότε παραγγέλνω κρακ στο σπίτι και ξεφυσάει νευριασμένα ο Ονουφριάδης. 

Έτσι, έκρινα ότι έπρεπε να μεταβώ πρώτα στο παρακείμενο αστυνομικό τμήμα και να ζητήσω την παρουσία οργάνου κατά το σπάσιμο τζαμιού του αμαξιού, υπό συνθήκες μη τιμωρούμενης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, λόγω κατάστασης ανάγκης (αν δυσφορεί στο σημείο αυτό συνάδελφος ποινικολόγος, να με συμπαθάει, μόνο στο Μανωλεδάκη πάταγα, από Μαργαρίτη είχα ρίξει μόνο λουλούδια). 

Δεν ξέρω τι σκατά χρειάζεται 80 άτομα φρουρά ο Συντονιστής του Κυβερνητικού Έργου (ακόμα και οι Monty Python θα αναφωνούσαν “respect, ρε μαν….”), ο κυρ-Αλέκος ο Φλαμπουράρης, αλλά θα του το θέσω όπως ο Μίλτον Φρίντμαν για τα επιδόματα: Δημιουργούνται σοβαρές κοινωνικές παρενέργειες. 

Γιατί η ώρα πέρναγε και το περιπολικό που στελνόταν, κατά τις βεβαιώσεις του Τμήματος, για να επιληφθεί, είχε συναντήσει μάλλον τους Μώλντερ και Σκάλυ στις κάβλες τους ή, για τους λάτρεις του Στάρσκυ και Χατς, είχε σταματήσει για ντόνατ σε Γρηγόρη. 

Όπως λέγεται στην ιχθυόσκαλα, μόλις πιάσει 4 το πρωί, άρχισα και φόρτωνα και απευθύνθηκα ακόμα και σε παρακείμενη ομάδα μοτοσυκλετιστών Ζ, σταυλιζόμενη επί της Ευφρονίου, αλλά, ω του γαμημένου θαύματος, εφυλάγανε και τούτοι κάποιον και δεν μπορούσανε να επιληφθούν (αν αντιληφθώ εισαγγελέα να ψωνίζει μπροστά μου στο Βασιλόπουλο της Μερκούρη, θα του φέρω τη Stoli στη μάπα). 

Έτσι, όπως λέγανε και στον “Πεταλούδα”, ανέβηκα αποφασισμένος σπίτι και πήρα “τα εργαλεία”. Ό,τι βρέθηκε πρόχειρο δηλαδή, ένα σφυρί, δυό κατσαβίδια, κάτι άλεν, για να απαλλάξω το μικρό από τη δυστυχία του (αυτό σα ν’ακούστηκε από ταινία Ταραντίνο, θαρώ). 

Και να σου, in broad day light, να σγαρλεύω το τζάμι παρκαρισμένου δίπλα σε φανάρι αυτοκινήτου. (Μικρή κοινωνιολογική παρατήρηση: Η έχουμε γίνει εντελώς στ’αρχίδια μας ή το μνημόνιο μας έχει κινητοποιήσει με μοναδικό τρόπο την κοινωνική μας ευαισθησία. Γιατί, παρόλο που κοιτάζανε πολλοί, πεζοί και εποχούμενοι, τη διαρρηκτική, αλλά Ηλίας του 16ου, προσπάθειά μου, κανείς δεν ξεστόμισε τη φράση της σπιτονοικοκυράς του Κούρκουλου, όταν ο τελευταίος έβαζε φώκο στα εξωσμένα τσουμπλέκια του, ήτοι “ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ;;;”. Σημειωτέον ότι ο εις την απόπειραν διάρρηξης προβαίνων δεν είχε και εμφάνιση Μίλτου Βαρτσιώτη, δια να μην κινεί τα υποψίας, τουναντίον μάλλον. 

Εντέλει, το “τι κάνεις αυτού;” το ξεστόμισε ο ιδοκτήτης του οχήματος, ο οποίος έσκασε μούρη την ώρα που κι ο Ρωχάμης ακόμα θα μου έλεγε “μια χαρά, για πρώτη μέρα…”, ήτοι την ώρα που είχα δημιουργήσει, με τάκο το κατσαβίδι, ένα μικρό κατέβασμα στο παράθυρο του συνοδηγού και ετοιμαζόμαν να αρχίσω να διηγούμαι στον ασθμαίνοντα γούνινο ιστορίες για Χιλιανούς ανθρακωρύχους, για να τονε εμψυχώσω κομματάκι. 

Δεν πρέπει να έχω αντιληφθεί ποτέ άλλοτε τον ψυχισμό και τη βαθύτητα ενός ρόλου, όταν κρατώντας στο’να χέρι κατσαβίδι και στο άλλο σφυρί, μου’ρθε να του απαντήσω, Γαρδέλεια, “με θυμάσαι ρε πούστη;;;….” και να το καταφχαριστηθώ. 

Η αγωγή που μου’χει δώσει όμως η Κικίτσα μου απαγορεύει να ανατρέχω, ανούσια, στο παρελθόν και έτσι του πάτησα, απλώς, ένα ξέχεσμα, για το ότι είχε αφήσει το ζώο του στο έλεος του υδράργυρου. 

Η αλήθεια είναι ότι έριξε τ’αυτιά και παραδέχτηκε τη μαλακία του (μέχρι και ο σκυλάκος τον κοιτούσε συγκαταβατικά, σαν Θεοφάνους άφωνο Εξφακτορίτη). 

Το επεισόδιο έληξε έτσι ομαλά, με προτροπή μου προς τον Κρουέλο Ντεβίλ, που την έχω κοπιάρει από επαγγελματίες μπαρμεν προς συνοδούς σουρωμένων “άϊντε, και βάλ΄του και λίγο νερό να ρθει στα ίσα του !”