Η πανδημία COVID19 έχει αποσαθρώσει στερεότυπα, δομές, ιδεολογήματα αλλά και δόγματα πάνω στα οποία είχε δομηθεί ο κόσμος μας, εδώ και δεκαετίες.
Την ίδια στιγμή επανάφερε την σημαντικότητα μηχανισμών που είχαν πέσει στην αφάνεια, και στην απαξίωση δεχόμενοι τις κραυγές ενός μέρους του πολιτικού μας συστήματος, όπως το κράτος πρόνοιας και η σημασία του δημοσίου συστήματος υγείας.
Eπιπρόσθετα, έφερε στην επιφάνεια τα όρια και τις περιορισμένες δυνατότητες που έχουν τα έθνη ως κρατικές οντότητες να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις μιας πανδημίας αλλά και τις προκλήσεις της εποχής που διανύουμε που απαιτεί, συλλογικές λύσεις και άμεσο σχεδιασμό, που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά θα έχει υπερεθνική υπόσταση. Ένα άλλο παράδειγμα της περιορισμένης δυναμικής που τα υπάρχοντα διοικητικά και κρατικά συστήματα έχουν , είναι και η κλιματική κρίση και οι τρόποι αντιμετώπισης της , που κυρίως στην πατρίδα μας λαμβάνει διαστάσεις εκτάκτου ανάγκης που απειλεί να αποσταθεροποιήσει τις σταθερές της οικονομικής και πολιτικής ζωής.
Οι δύο αυτές προκλήσεις, η πανδημία και η κλιματική κρίση , μας φέρνουν μπροστά στην ανάγκη να αναθεωρήσουμε όχι μόνο την ουσία και το μείγμα των πολιτικών που χρησιμοποιούμε για την επίλυση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε αλλά και τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούμε για την επίλυση των προβλημάτων που έχουν προκληθεί.
Είναι πλέον πασιφανές ότι αφενός τα κράτη αδυνατούν να επιλύσουν αυτόνομα τόσο πολυδαίδαλα προβλήματα αφετέρου οι συλλογικοί μηχανισμοί που είναι επιφορτισμένοι με την επίλυση διασυνοριακών προκλήσεων όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση ή ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αλλά και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είτε έχουν περιοριστεί σε έναν τεχνοκρατικό ρόλο που παράγει δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες που οδηγούν σε αδιέξοδο και στην γέννηση ακόμη περισσότερων προβλημάτων και δυσχερειών είτε λειτουργούν ως λομπίστες κρατικών ή επιχειρηματικών συμφερόντων εις βάρος των συμφερόντων των μικρότερων χωρών.
Ως εκ τούτου, καθίσταται σαφές ότι οι διασυνοριακοί αυτοί μηχανισμοί με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και κυρίως λόγω του βασικού ιδεολογικού μοντέλου πάνω στο οποίο στηρίζουν την δράση τους, δεν μπορούν να επιτελέσουν τον ρόλο που θεωρητικά έχουν αναλάβει. Και δεν μπορούν να το επιτελέσουν γιατί αποτελούν γραφειοκρατικά αλλά κυρίως ιδεολογικά προϊόντα των κρίσεων που θεωρητικά θέλουν να επιλύσουν και αποτελούνται από ένα στελεχιακό δυναμικό που είναι εμποτισμένο από την ίδια ιδεολογική μήτρα και έχει τις ίδιες καθεστωτικές, συντηρητικές και αναχρονιστικές προσλαμβάνουσες. To δίκαιο του ισχυρότερου παραμένει το κυρίαρχο μοντέλο λειτουργίας και στις δομές αυτές.
Σε αυτό το διαφαινόμενο αδιέξοδο ο ρόλος της πολιτικής είναι και πάλι κομβικός. Πολιτική όμως που δεν εξαντλείται σε διαδρομιστές και λομπίστες αλλά θα εκπορεύεται και θα παράγεται από την κοινωνία και κυρίως θα προσανατολίζει τις δράσεις της προς την κοινωνία. Μια πολιτική που θα έχει στο επίκεντρο της την κοινωνία των πολιτών και τις οργανώσεις της περιλαμβάνοντας δράσεις και ζητήματα που αφορούν την ίδια την κοινωνία και τις προκλήσεις της και όχι την διαιώνιση των αρτιοσκληρωτικών μηχανισμών και των ενεργούμενων τους.
O τρόπος που η αριστερά θα ανταποκριθεί στις νέες αυτές προκλήσεις , στην ανάγκη για διασυνοριακές απαντήσεις στις κρίσεις της εποχής μας, και την σχέση που θα θελήσει να σφυρηλατήσει με τις οργανώσεις των πολιτών αλλά και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που στέκεται κριτικά απέναντι στους πολιτικούς θεσμούς και σε οτιδήποτε συμβολοποιείται ως πολιτικό και μιντιακό σύστημα , θα κρίνει όχι μόνο την δική της πολιτική αυθυπαρξία αλλά κυρίως τις αντοχές και την ποιότητα του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος , που βρίσκεται για άλλη μια φορά υπό πολιορκία από τις δυνάμεις του εθνικισμού και του φασισμού.
