Το τέλος της εποχής των περιοριστικών μέτρων σε συνδυασμό με την αύξηση των εμβολιασμών αλλά και την συλλογική αφασία στην οποία εισερχόμαστε εν είδει τάματος κάθε καλοκαίρι, έχει αρχίσει να δημιουργεί την αίσθηση σε ένα κομμάτι συμπολιτών μας ότι το αποτύπωμα της πανδημίας δεν θα αφήσει το στίγμα της σε όλες τις συλλογικές μας εκφάνσεις, όπως η οικονομία, οι διαπροσωπικές σχέσεις και ο τρόποι διασκέδασης μας αλλά θα επιστρέψουμε στον τρόπο ζωής που κυριαρχούσε προ της πανδημίας και η είσοδος σε μια νέα κανονικότητα δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από μια κακή ανάμνηση που δεν θα επηρεάσει το μέλλον μας.
Η ψευδαίσθηση αυτή, που δυστυχώς την ασπάζεται και ένα κομμάτι του πολιτικού μας προσωπικού, ότι η πανδημία αποτελεί ένα μικρό διάλειμμα, και η νέα κανονικότητα δεν θα είναι τίποτα άλλο από επιστροφή στο παρελθόν, αποτελεί την σίγουρη συνταγή για την επανάληψη των ίδιων λαθών και παραλείψεων που θα οδηγήσουν νομοτελειακά σε νέες τραγωδίες και πολλαπλάσια θύματα.
Η τραγική έλλειψη ενσυναίσθησης για το μέλλον του πλανήτη, η ανοχή σε έναν κλεπτοκρατικό καπιταλισμό που στηρίζεται μονοδιάστατα, όχι στην παραγωγή, αλλά στον χρηματοπιστωτικό πλουτισμό που ταιριάζει περισσότερο στην φιλοσοφία του τζόγου και λιγότερο στην παραγωγή, σε συνδυασμό με την αύξηση των ανισοτήτων είτε σε επίπεδο κοινωνίες, με τις ταξικές διαβαθμίσεις να καθίστανται όχι μόνο βαθύτερες αλλά και εντονότερες, είτε σε παγκόσμιο επίπεδο με κράτη να απολαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου χωρίς να νιώθουν καν την ηθική υποχρέωση να στέρξουν προς τις χώρες εκείνες που δεν μπορούν να τους ακολουθήσουν σε αυτό το σπριντ πλουτισμού και εξέλιξης.
Αυτή η ηθική εξαχρείωση που έφτασε στο ανώτατο επίπεδο με τον ‘εμβολιαστικό εθνικισμό’ αρκετών χωρών έναντι άλλων, επιβεβαίωσε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι όλα τριγύρω αλλάζουν αλλά όλα ίδια μένουν.
Αν δυστυχώς η επέλαση του COVID19 δεν κατάφερε να επιβάλλει μια πιο ηθική διάσταση στους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής αλλά ακόμη και των διαπροσωπικών μας σχέσεων επιβάλλοντας μια νέα κανονικότητα που θα έχει στο επίκεντρο της της ευημερία του ανθρώπου και την μακροημέρευση του πλανήτη με όρους βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης, τότε το μέλλον της ανθρωπότητας θα είναι τουλάχιστον δυσοίωνο.
Και αυτή την φορά δεν θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως δικαιολογία ότι δεν γνωρίζαμε.
