Μα πώς είχε προαίσθημα ο γιος μου, ο Απόλλωνας και έριξε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο Σηκουάνα; Του σεναριογράφου Δημήτρη Αποστόλου

Ο γνωστός σεναριογράφος Δημήτρης Αποστόλου γράφει αποκλειστικά για το enallaktikos.gr

 Παρίσι: Γαλλική επανάσταση – Μάης 68 – Σφαγές 13/11… Από εκεί ξεκινάγανε όλες οι μεγάλες αλλαγές, μετατρέποντας τον κόσμο σ’ ένα προθάλαμο της θείας κωμωδίας του Δάντη. Προς το παρόν ζούμε στην κόλαση… Αναμένεται η Κάθαρση… για τον Παράδεισο δεν σας υπόσχομαι…

ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΣΠΑΡΑΓΜΟΥ

Κάθομαι στο μπαλκόνι και καπνίζω. Μετά τις 5. Χαράματα… Άδεια η νύχτα. Sur mesure με το μυαλό μου. Μόνος απόηχος, η σπαστική ανδρική φωνή του anchorman του euronews. Για πολλοστή φορά η είδηση της σφαγής στο Παρίσι, με τις ίδιες λέξεις, τον ίδιο τόνο, ίδιες περιγραφές, ίδιες εικασίες. Άλλαζε μόνο, ανά ώρα, ο αριθμός των νεκρών. Όχι όμως και το ύφος. Η ανταπόκριση θυμίζει λίγο μετεωρολογικό. Μετά την καταιγίδα, η ώρα της καταγραφής των ζημιών στις αγροτικές καλλιέργειες!! Ο χρόνος μου έχει γίνει ασύγχρονος. Σαν κάποιος  θεός-κλόουν να εχει αρπάξει το ρολόι της μνήμης και να το παίζει μπρος πίσω μετρώντας την επιρροή του μαλακισμένου παιχνιδιού του πάνω στη ψυχή μου. Είναι  μια  από κείνες τις νύχτες με τη μνήμη να παίζει ρόλο σαδιστή. Εικόνες από το Παρίσι με μένα, χωρίς εμένα, για μένα, βομβαρδίζουν το μυαλό μου. Από την αποψινή νύκτα που είμαι απών και καθόλου ασφαλής! Από τις εκατοντάδες μου εικόνες στο Παρίσι εδώ και 15 χρόνια που ήμουνα παρών στο παρον και στο μέλλον μου. Από εκείνη την τελευταία προχτές κιόλας πριν γυρίσω Αθήνα με βαριά καρδιά. Σαν κάτι κακό να περίμενα. Σαν ότι θα αργούσα να επιστρέψω. Σαν κάτι να άλλαζε μέχρι να ξαναχαθώ στην αναρχία και στη γοητεία αυτής της πόλης. Απόψε δίνει κανένα νόημα αυτό το φίλινγκ; Όλα αυτά τα βράδια. Εκείνα τα πολικά βράδια του 2008 να σέρνομαι αγκαλιά με το κορίτσι μου διπλα στο Seine χωρίς υπόνοια κινδύνου και φόβου. Ή εκείνα τα υποσαχάρια καλοκαιρινά μεσημέρια σέρνοντας πλέον το καρότσι με τα αγόρια μου. Εκείνη τη πρώτη μου φορά το 2000 με το Σεργιανόπουλο, τους Αντωνάκηδες, τη Ζωούλα για τα πειρατικά, χωρις άδεια, γυρίσματα για τους Στάβλους. Το περιπολικό με τους γιγαντόσωμους αναιδείς μπάτσους που με συνέλαβαν στις 2.30 το πρωί σε εκείνη τη παρθενική μου εμφάνιση στο ωραιότερο μέρος που έκτισαν οι άνθρωποι για να ζήσουν, ενώ είχα αγκαλιάσει τη κολώνα στο τούνελ της alma προσπαθώντας να νοιώσω τη ψυχή της δολοφονημένης Νταϊάνας, για να φτιάξω την δική μου εξηγήσιμη και αληθοφανή αναπαράσταση.… Εκείνα τα μεσάνυχτα με τους -5 που χωθήκαμε με το κορίτσι μου στην Νotredame για να ζεστάνουμε το αίμα μας και πέσαμε πάνω σε πρόβα χορωδίας Gregorian και μας πήρε πρωί. Με τη διάχυτη εντύπωση ότι είχαμε πεθάνει και δεν το ξέραμε. Το μυαλό μου σαν άσπρο πανί προβάλει στο κενό χρόνο σαν χαλασμένη ηλεκτρονική κορνίζα, χιλιάδες εικόνες ασύντακτες και άναρχες από το Παρίσι μου. Σαν να χρειαζόντουσαν υπότιτλοι κάτι περίεργα post σαν καρκινικά spam κάνουνε την εμφάνιση τους. Καμιά αρχή. Κανένα τέλος. Σπαράγματα σπαραγμού. Η εμφάνιση κάτι ευπρόσδεκτων υγρών στο μάγουλό μου με καθησυχάζουν ότι δεν ζω εγκεφαλικό εν δράσει.  Το Παρίσι μου καίγεται. Η πόλη-μήτρα των καλύτερων ημερών, γέλιων, ονείρων, γεύσεων, προσδοκιών, φόβων και στιγμών μου μάτωσε. Η υπαρξιακή μου σχέση με αυτό τον τόπο σε δοκιμασία.  Προβοκάτσια. Βρωμάει. Φωνάζει. Μα δεν το βλέπει κανείς; Γιατί μου τσαμπουνάνε για θρησκευτικούς φανατισμούς; Δεν απευθύνονται στο πεντάχρονο μου γιο; Δεν έχω καμιά αμφιβολία. Όπως δεν είχα και εκείνο το Σεπτέμβρη που κατεδαφίζανε με ελεγχόμενες εκρήξεις τους δίδυμους. Γραφικός τότε και τώρα. Δικαιωμένος για το τότε. Τώρα; Χυμένο αίμα, νέων παιδιών στα μπουλβάρτα. Εκεί που πριν λιγες μέρες περπατούσα. Αίμα γαλλόφωνων Ιφιγενειών για να φυσήξει ο άρρωστος αέρας που θα κινήσει τον στόλο στην τροία Συρία. Και πρέπει να ΄ναι πολύς κοτζαμάν αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντεγκωλ θα αποπλεύσει…δεν θέλει μελτεμάκι. Δώσε θύελλα να ξεκουνήσει. Ο λίγος γυαλούμπας πρόεδρος προσβολή στη πολιτική ιστορία του ζωντανότερου δοκιμαστικού σωλήνα ιδεών της μόνης ηπείρου που παρήγαγε πάντα πολιτισμό για αυτό και πρέπει και θα εξαφανιστεί δεχεται με συγκίνηση τα συλληπήτηρια του Ερντογάν, του Ομπάμα, του εμίρη του Κατάρ και όλων των ομοούσιων σκοτεινών δυνάμεων, μηδε αυτου εξαιρουμένου που ανδρώσαν τους φονιάδες του λαού του. H πρώτη μου φορά μπροστά στη Νικη της Σαμοθράκης η πρώτη φορά του Απόλλωνά μου κάτι μηνών να γεμίζουν τα μάτια του μπροστά στην Αφροδίτη. Ή εγώ ήθελα να το δω ετσι; Τα φετινά 2^α γενέθλια του Πάρι μου στους κήπους της tuileries, σκαλίζοντας μόνος του το πιάτο με τη αγγελική σοκολάτα από τον φούρνο του Miloute. Ακόμα και το οόνομα του βενιαμίν μου μικρή σπονδή στο Παρίσι μου.  Ο αυτιστικός εκφωνητής συνεχίζει να μεταδίδει μένοντας στην περιγραφή του αγώνα. Καμιά υπόνοια. Κανένα σχόλιο. Καμία κρυφή προειδοποίηση. Δεν πάει το μυαλό του ότι από Δευτέρα αναμένεται παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ. Ένας ακόμα φανερός σε όσους δεν βλέπουνε ειδήσεις για τα πολλαπλά οφέλη αυτης της χολλυντιανής σφαγής. Ο Σόρος πούλησε λένε οι αρβύλες όλες τις μετοχές του για να αγοράσει χρυσό. Κάτι ξέρει; Κάτι έστησε; Κάτι ακουσε; Κάτι να του συμβει να ησυχάσουμε; Ιούλης του 2007 περπατώ με το κορίτσι μου στο saint germain. Eιναι κούκλα μέσα στο νυφικό της. Άγνωστοι γάλλοι της φιλάνε το χέρι. Εύχονται τα καλύτερα!  Πέντε χρόνια μετά και λίγα μέτρα πιο κάτω ο μεγάλος μου γιος κάνει τα πρώτα του ασφαλή βήματα. Άφελ. Ίσως η πρώτη του μη υπαγορευμένη λέξη. Εκείνο το κόκκινο κρασί ξάπλα κάτω από τη pont neuf με τη βέρα λίγων ημερών στο δάκτυλό μου να ψάχνει να βρει το βάρος της στις αιτίες και στους μεγάλους στόχους. Ένας από αυτούς να γυρίσουμε για πάντα εδώ.  Σιχαίνομαι που όλες οι προβοκάτσιες έχουν και τους συμβολισμούς τους. Όλα εγιναν λίγο πιο κάτω από τη ν republic (τι σημειολογική βία) και κοντά στο Οberkampf. Τα εξάρχεια του Παρισιού. Από τις πιο αντιμπουρζουά περιοχές. Ανεκτική. Ανοικτή. Νεολεΐστικη. Οι εγκέφαλοι που  τα ούγκανα των μουλάδων σε αποστολή αυτοκτονίας ξέρανε που τους στέλνανε να βαρέσουνε. Τίγκα στους συμβολισμούς και στην ανάπτυξη άπειρων παράπλευρων φόβων… Ακόμα και το ξεχασμένο γεγονός ότι στη Rue Charonne κάπου εκεί στα 60’ς φασισταριά χωθήκαν σε μια αριστερή αντιιμπεριλιαστική συγκέντρωση σκότωσαν 10 άραβες και πέταξαν τα κακοποιημένα πτώματά τους στο ποτάμι του γειτονικού saint Martin! Ατέλειωτες βόλτες με την Lise, τον Harris, τον Αλεξανδρο και όλους αυτούς που φτιάξανε το στρώμα για να κάνω τα πιο ωραία όνειρα για αυτή τη πόλη, με στάσεις για ένα café au Lait ψάχνοντας και τακτοποιώντας τις μύχιες επιθυμίες. Ξέρανε γιατί σκότωσαν νέους. Ταχύρυθμη εκπαίδευση στο φόβο. Σωστά υπολόγισαν το γήπεδο. Πουθενά χαρά. Σε μια από εκείνες τις υπέροχες βραδιές, του τότε, που υποχρεώνεσαι να προσγειωθείς στο φτηνό παρόν, κουβέντα για το Μίσος του Κασσόβιτς. Ταινία προφητική για τη κατάντια στα προάστεια. Τα προάστεια των απόμαχων, των προσφύγων, των μουσουλμάνων, των ναρκωτικών. Τα γκέτο της οργής. Η τεράστια λαιμαριά γύρω από το Παρίσι. Αλλοίμονο πότε θα ξυπνήσει και θα πνίξει τη μεταξωτή ψευδαίσθηση του Joie de vivre των σνομπ κατοίκων της βασιλεύουσας της Ευρώπης. Εκείνος ο άφρονας τσακωμός από ερωτικό παροξυσμό με εκείνη κοντά στο hotel de ville πριν δέκα χρόνια που υποβοηθούμενο από ένα υπέροχο νυχτερινό σεξ σε εκείνο το ξενοδοχείο στο Montparsnasse σφράγισε τη βίζα για μια ζωή μαζί. Το Παρίσι θα ξανακτυπηθεί. Ο Γενάρης στο Charlie heddo ήταν η πρόβα. Tο αποψινό η πρώτη πράξη. Μέχρι την αυλαία… Αν θεωρειται κληρονομικό χάρισμα η κατανόηση της αρρώστιας των επικυρίαρχων ναι το χω. Σηκώνομαι. Σαν πρεζάκι ψάχνω να βρω στο λαπτοπ το φάκελο. Εκεί που άφησα τη καρδιά κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες από το Παρίσι. Η εμπλοκή του κανονικού άλμπουμ και του ξεφυλλίσματος του φαντασιωτικού δημιουργούν το απόλυτο χάος. Τουλάχιστον βγαίνει ηθικό δίδαγμα.  Τα καλύτερα χρόνια μνήμης εκεί τα ζησα. Ειτε με τη πόλη φόντο είτε με μένα. Το μαρτύριο πρέπει να σταματήσει. Παγώνω σε μια πειραγμένη ασπρόμαυρη. Ο Απόλλωνας μου κρατάει ένα τριαντάφυλο πάνω στην pont neuf.  Σκυμμένος. Θλιμμένος. Η ημερομηνία δείχνει κάτι λίγους μήνες πριν. Λες να ξερε;…Αν θυμάμαι το λουλούδι το πέταξε στο Σηκουάνα.

Ελπίζω να χει φτάσει στο νέο σπίτι εκείνων των 140 ψυχών στα ουράνια Ηλύσια Πεδία… με μόνη ευχή να ναι τόσο όμορφα όσο και της πόλης, τελευταίας στάσης της σύντομης ζωής τους!