Σημαντική εικόνα να βλέπει κάποιος τους Ευρωπαίους ηγέτες αγκαλιασμένους να διαδηλώνουν κατά της τρομοκρατίας, ακολοθούμενοι από ένα πλήθος 3 εκατομμυρίων ανθρώπων που σοκαρισμένοι από τα πρωτοφανή περιστατικά στο Παρίσι ενώθηκαν αυθόρμητα απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.
Πέρα από καθε αμφιβολία, τα όσα συνέβησαν στο Παρίσι είναι όντως τραγικά, επικίνδυνα, απάνθρωπα, συνεπώς δικαίως υπήρξε τέτοια ευρύτατη κινητοποίηση στο όνομα της ελευθερίας αλλά και του πολιτισμού. Αυτό όμως οφείλει να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Αυτό οφείλει να είναι η στάση της Ευρώπης και σε άλλα τρομοκρατικά χτυπήματα και σε άλλες ανθρώπινες τραγωδίες. Δυστυχώς όμως υπάρχει η επιλεκτική ερμηνεία του τι συνιστά τρομοκρατία, τι συνιστά δράμα, τι συνιστά ανθρώπινη τραγωδια.
Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα μετρά καθημερινά θύματα αυτοκτονίων, ανθρώπων απελπισμένων που τους συνέτριψε η κοινωνική κρίση σε τέτοιο βαθμό που επέλεξαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Αυτή η πράξη δεν είναι υποκριτική, είναι αληθινή και βαθειά πολιτική: δεν είναι ούτε δήλωση στα κανάλια, ούτε πολιτικό ψέμα, ούτε διαφημιστικό τρικ: κάποιος τελειώνει τη ζωή του ανεπιστρεπτεί και τίποτα δεν τον ξαναφέρνει πίσω. Κάποιος που διαπράττει κάτι τέτοιο δεν είναι υποκριτής, δεν είναι παπαγαλάκι, δεν είναι ο τεμπέλης Ελληνας που πίνει ούζα, είναι θύμα ενός ακήρυχτου πολέμου.
Πόσο πιο αληθινή απόδειξη της ανθρωπιστικής κρίσης από μια τέτοια πράξη απελπισίας;
Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης όμως δεν βρηκε μισή κουβέντα να πει, για τα χιλιάδες, άγνωστα πόσα, θύματα Ελληνων που πληρώνουν με τη ζωή τους τα αδιέξοδα ενός απατεωνίστικου συστήματος. Καμία διαδήλωση δεν εγινε για τα θύματα εκεί νότιανατολικά της Ευρώπης, στη χώρα που οι Ευρωπαίοι κάνουν ηλιοθεραπεία το καλοκαίρι. ‘Εφταναν μερικά παραδείγματα διαφθοράς, που όντως υπήρξαν, για να δώσουν το άλλοθι σε όλους οτι οι όλοι οι Ελληνες φταίνε για όσα γίνονται, άρα δεν υπήρξε κανένας διαχωρισμός μεταξύ καλού και κακού. Πιθανότατα να κυριαρχεί και η άποψη οτι αν παριστάνεις οτι δεν βλέπεις τις αυτοκτονίες, αυτές δεν υπάρχουν, άρα κρατάς μόνο το σενάριο για τα τρωκτικά που ροκανίζαν τα δάνεια.
Ομως υπάρχουν και πληθύνονται και κανείς δεν μπορεί να ξέρει για πόσο ακόμη, ανεξάρτητα απο τις πολιτικές φανφάρες που εκστομίζονται περί σταθεροποίησης και ανάπτυξης. Γιατί όμως η Ευρώπη της αλληλεγγύης δεν πιάνεται αλά μπρατσέτα μπροστά στην ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα;
Απλούστατα γιατί η ηγεσία της Ευρώπης, δεν είναι μια ειλικρινής και προοδευτική ηγεσία, παρά μια κλειστή ομάδα συγκεκριμένων συμφερόντων που επιλέγει φίλους, επιλέγει εχθρούς, δημιουργεί νεράιδες και τέρατα, γενικώς παραπλανεί και εκμεταλλεύεται κατά το δοκούν.
Τα δείγματα που έχει δώσει δεν δημιουργούν καμία εμπιστοσύνη για τις προθέσεις της, ακόμη και όταν μιλάμε για τραγωδίες όπως αυτή στο Παρίσι. Αυτό που αξίζει να κρατήσει κάποιος είναι η συμμετοχή του κόσμου παντού αλλά και το κυρίαρχο μήνυμα πίσω απο τις διαδηλώσεις, που είναι το όχι στο φόβο.
Αυτό το όχι στο φόβο, η μη αποδοχή σε ότι μας τρομοκρατεί, είτε με καλάζνικοφ είτε με γραβάτες, είναι προς το παρόν η μοναδική αξιόλογη πολιτική κατεύθυνση των λαών της Ευρώπης.
antinoikokuraios.blogspot.gr
