Οι εμφύλιες διενέξεις και η αναγκαιότητα ομοψυχίας και ενότητας του λαού
Την ιστορία πρέπει να έχουμε το θάρρος να την κοιτάμε με ειλικρίνεια, άσχετα με τις πολιτικές, ιδεολογικές ή οικογενειακές καταβολές μας ή ακόμη και τη στενά προσωπική μας οπτική.
Εμφύλιες διαμάχες έζησε ουκ ολίγες τον αριθμό αυτός ο τόπος. Την οικογένεια των Κολοκοτρωναίων λ.χ., τη χώριζε αίμα από τις οικογένειες άλλων παραγόντων της ελληνικής επανάστασης, και οι αντιθέσεις μεταξύ τους συνεχίστηκαν για πολλές δεκαετίες μετά από την απελευθέρωση.
Μάλιστα, η παράταξη του Κολοκοτρώνη (η οποία υποστήριζε τα δίκαια των λαϊκών αγωνιστών), ήταν η ηττημένη μετά τον εμφύλιο που ακολούθησε τη δολοφονία του Καποδίστρια μέχρι τον ερχομό των Βαυαρών.
Με συνέπεια, λίγο καιρό αργότερα, ο Γέρος του Μωριά να καταδικάζεται σε θάνατο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και ως υποκινητής ληστειών και εμφυλίου!…
Φαντάζεστε, η διένεξη περί της ενοχής ή όχι του Κολοκοτρώνη που διοχετεύονταν τότε στην κοινή γνώμη, να μεταφερόταν μέχρι τις μέρες μας και να διαπληκτιζόμασταν ακόμη για το αν ο Γέρος του Μωριά ήταν εθνικός ήρωας ή προδότης;
Κανένας δεν διανοείται βέβαια να συζητήσει στα σοβαρά σήμερα μια τέτοια μομφή ενάντιά του.
Ενάντια όμως σε έναν άλλον λαϊκό πολέμαρχο, τον Άρη Βελουχιώτη, έχουν αναζωπυρωθεί και πάλι οι εκφράσεις μίσους και πάθους, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον καιρό που η αντεθνική αντίδραση ενάντια στην εθνική αντίσταση 1941 – 1944, τον είχε στο στόχαστρο επειδή ηγούνταν του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού οπλίζοντας το λαό.
Αυτό οφείλεται στο ότι σήμερα, που η αναλγησία και η βιαιότητα με την οποία εφαρμόζονται τα μέτρα εξαθλίωσης του πληθυσμού με έξωθεν εντολές αλλά και η μειοδοτική πλειοδοσία με την οποία εκχωρούνται εθνικά δίκαια από τους κυβερνώντες, ωθεί στη συνειδητοποίηση μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού ότι απαιτείται συσπείρωση των δυνάμεών του κάτω από κοινά προτάγματα.
Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτό, τα αντιδραστικά επιτελεία μηχανεύονται τρόπους να προωθήσουν τη διχόνοια, επιδιώκοντας να αναζωπυρώσουν τα εμφυλιοπολεμικά μίση με την αξιοποίηση του διαχωρισμού «δεξιάς» και «αριστεράς», έτσι ώστε αφενός να ανακόψουν την αναγκαιότητα ομοψυχίας και ενότητας του λαού, αφετέρου να επιχειρήσουν, ει δυνατόν, να μας οδηγήσουν σε μια νέα εμφύλια διαίρεση.
Προς το σκοπό αυτό, δημιουργούν μυθεύματα τα οποία διοχετεύουν κυρίως μέσω του διαδικτύου και στα οποία παρατηρείται μια φοβερή έξαρση τα τελευταία χρόνια.
Ορισμένα από τα μυθεύματα για τον Άρη Βελουχιώτη
Το διαδίκτυο, όπως είναι γνωστό, μπορεί να είναι πηγή πληροφοριών και ενημέρωσης για πράγματα που θα σου αποκρύψουν τα συστημικά Μέσα Μαζικής “Ενημέρωσης”.
Μπορείς όμως και να πέσεις θύμα παραπληροφόρησης και εξαπάτησης, διότι αξιοποιείται κατά κόρον από τους διαστροφείς της αλήθειας.
Σε ό,τι αφορά τον ιδρυτή του ΕΛΑΣ, τον Άρη Βελουχιώτη, οι διαστροφείς «διαπρέπουν»!
Και καλά μεν όταν αφορούν υπαρκτά περιστατικά, τα οποία, όση τραγικότητα κι αν τα διέπει, είναι συνήθως παρεπόμενα μιας περιόδου που τη χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς η τραγωδία, το αίμα, η παρατολμία και συνάμα ο τρόμος κι η απόγνωση ανάμεσα στη φωτιά και το ατσάλι, οπότε απομένει στον ιστορικό να τα καταγράψει και να τα ερμηνεύσει, στον καθέναν δε από εμάς, να τα αποτιμήσει αναλόγως με τη σκοπιά ή την ιδεολογική ματιά που τα εξετάζει.
Οι ψευτιές όμως, οι συκοφαντίες, οι λοιδορίες και οι χυδαιότητες που αθρόα διοχετεύονται στο διαδίκτυο με σκοπό την κηλίδωση της μνήμης του, έχουν μία και αποκλειστική πηγή: Τους απογόνους των παλαιών συνεργατών των Ναζί, που για άλλη μια φορά, στις μέρες μας, αναλαμβάνουν τα ηνία από το βαθύ κράτος για να μας εμπλέξουν σε εμφυλιοπολεμικά μίση με σκοπό τη διχόνοια.
Το να διασπείρονται ψέματα γι αυτόν από τους γόνους των συνεργατών των Ναζί και των ταγματασφαλιτών, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα των παππούδων τους, θα μπορούσε να το δεχθεί κανείς ως φυσικό επακόλουθο του μίσους που τρέφουν ακόμη στο πρόσωπό του.
Το αφύσικο είναι, να νοιώθουν υποχρεωμένοι να τα αναπαράγουν διάφοροι συμπολίτες μας, που είτε λόγω δεξιών οικογενειακών καταβολών, είτε λόγω άγνοιας, τα αποδέχονται ως αλήθειες, χωρίς να κάνουν τον κόπο να διασταυρώσουν την αντικειμενικότητά τους.
Το να εντάσσει όμως κάποιος τον εαυτό του στη συντηρητική παράταξη, δεν σημαίνει ότι συνεπάγεται αυτομάτως από πλευράς του και αποδοχή του μετεμφυλιακού καθεστώτος, όπως και των ιδεολογικών στεγανών που αυτό επιχείρησε για να διατηρεί διηρημένο τον ελληνικό λαό.
Είναι άλλο πράγμα να τοποθετούμαι με τη συντηρητική παράταξη, και τελείως άλλο να αποδέχομαι το αμερικανόδουλο καθεστώς που μας επιβλήθηκε μετά τον πόλεμο όπως και τις ερμηνείες που επέβαλλε για την εθνική αντίσταση.
Είναι άλλο πράγμα να δηλώνω δεξιός, και τελείως άλλο να αποδέχομαι π.χ. τη χούντα των αμερικανοκίνητων συνταγματαρχών του ’67-74.
Όπως είναι άλλο πράγμα να δηλώνω αριστερός και τελείως άλλο να αποδέχομαι κυβερνήσεις του τύπου π.χ. της «Δημοκρατικής Αριστεράς» του Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα στην Ιταλία (1998), ακόμη δε χειρότερα, να αποδέχομαι τα εγκλήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στον ελληνικό λαό, επειδή συμβαίνει να δηλώνουν κι αυτοί αριστεροί! (Για το τι εννοώ αναφερόμενος σε εγκλήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, βλ. το άρθρο μου Η τραγικότητα της μνήμης και της λήθης στην ελαστική συνείδηση – Μια απάντηση στον Κλεάνθη Γρίβα).
Αφορμή για το άρθρο αυτό, υπήρξε η τηλεφωνική παρέμβαση κάποιου ακροατή, πριν λίγο καιρό, σε ραδιοφωνική εκπομπή της περιφέρειας.
Στα όσα ενδιαφέροντα επικαλέστηκε, διεκτραγωδώντας με ειλικρινή αγανάκτηση τη σημερινή κατάντια που μας έχουν φέρει οι πολιτικές των κυβερνώντων των τελευταίων εννέα χρόνων, αναφέρθηκε εν τη ρύμη του λόγου του και στον καπετάνιο του ΕΛΑΣ, ισχυριζόμενος ότι ο Άρης Βελουχιώτης: α) ανέφερε σε ομιλία του ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι μέχρι τον Όλυμπο, β) ότι στο ποινικό του μητρώο είχε καταδίκες για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου, και γ) αναρωτήθηκε αν θα του είχανε στήσει άγαλμα σε άλλη χώρα, όπως συνέβη στην Ελλάδα!
Χρειάζονται κατά τη γνώμη μου ορισμένες διευκρινίσεις επ’ αυτών, γιατί εύκολα παρατηρεί κανείς ότι βρίθει το διαδίκτυο από αρθρογραφία αυτού του τύπου.
Υποθέτω ότι αυτήν την διαδικτυακή «ενημέρωση» είχε και ο εν λόγω ακροατής, που την αναπαρήγαγε στην παρέμβασή του στο ραδιόφωνο, πιθανότατα εν αγνοία του.
α) Σχετικά με την περιβόητη «ομιλία του Άρη Βελουχιώτη για τα σύνορα μέχρι τον Όλυμπο»
Είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ, καμία ομιλία του Άρη Βελουχιώτη, όπου ο πρωτοκαπετάνιος του ένοπλου λαϊκού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, να είπε ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι μέχρι τον Όλυμπο.
Πουθενά!
Όσο και να ερευνήσει κανείς, όσο και να ψάξει σε αρχεία και ντοκουμέντα ακόμη και των πιο άσπονδων εχθρών του, δεν θα βρει ΚΑΜΙΑ ομιλία του με τέτοιο περιεχόμενο!
Τι είναι αυτό που θα βρει ο ερευνητής; Μια αναφορά σ’ ένα βιβλίο που εκδόθηκε μετά τον εμφύλιο, το 1950, γραμμένο από τον πολιτικό καθοδηγητή των Ταγμάτων Ασφαλείας της Βόρειας Εύβοιας.
Τα Τάγματα Ασφαλείας, ως γνωστόν, αποτελούνταν από συνεργάτες των κατακτητών που φορούσανε τον αγκυλωτό σταυρό στο μανίκι, δίνανε όρκο στον Χίτλερ και έκαναν τη «βρώμικη δουλειά» σφάζοντας και ρημάζοντας τον ελληνικό λαό και καίγοντας εκατοντάδες χωριά (τα ολοκαυτώματα του Χορτιάτη και των Καλαβρύτων, πχ, είναι δικά τους έργα) με τη συνοδεία των γερμανικών διμοιριών.
Δημιουργήθηκαν επισήμως τον Ιούνιο του 1943 και στρατιωτικός διοικητής τους ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Walter Schimana.
Ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου, πολιτικός καθοδηγητής όπως είπαμε των Ταγμάτων Ασφαλείας στη Β. Εύβοια, ήταν ο δικηγόρος Νίκος Αναγνωστόπουλος, ο οποίος χρημάτισε αργότερα και στρατοδίκης (από αυτούς που έστελναν καθημερινά κατά δεκάδες, νέους και νέες που πολέμησαν τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους, στα εκτελεστικά αποσπάσματα από το 1946 μέχρι το 1951).
Στο βιβλίο του “Η Εύβοια υπό Κατοχήν” (Τόμος Β΄ Τεύχος Α΄, έκδοση 1950), στις σελίδες 367 – 368, αναφέρει ότι ο Άρης Βελουχιώτης, σε λόγο του που εκφώνησε στη Δεσφίνα της Φωκίδας, είπε (ανάμεσα -υποτίθεται- σε άλλες «αντεθνικές κορώνες»), ότι «τα φυσικά σύνορα της Ελλάδας, δεν είναι πέραν από τον Όλυμπο και μπορούμε πολύ καλά να ζήσουμε χωρίς να έχουμε υποδουλώσει άλλο λαό»!
Η αναφορά αυτή του Ν. Αναγνωστόπουλου, είναι η μοναδική που υπάρχει ως πηγή στη βιβλιογραφία για τον υποτιθέμενο αυτό λόγο του Βελουχιώτη, την οποία ελάχιστοι συγγραφείς αποδέχθηκαν στα κατοπινά χρόνια, άκριτα πάντα και χωρίς διασταύρωση, και η οποία αναπαράγεται κατά κόρον σε δεκάδες ιστοσελίδες στην εποχή μας.
Το βιβλίο του αυτό, το επανέκδωσε κατά τη διάρκεια της χούντας, το 1973. Για να αποδείξει τον ισχυρισμό του, παραθέτει ως ντοκουμέντο ένα φωτογραφικό απόκομμα της εφημερίδας “Ο Πατριώτης” εφημερίδας του ΕΑΜ όπως ο ίδιος γράφει, αναφέροντας επί λέξει στο βιβλίο του: «Ο λόγος αυτός του Βελουχιώτη δημοσιεύτηκε αρχικά στον παράνομο τύπο και συγκεκριμένα στο 4ο φύλλο της εφημερίδας «Πατριώτης», που ήταν όργανο της Απελευθερωτικής Επαρχιακής Κίνησης (ΕΑΕΚ) του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ».
α1. Το απόκομμα μιας εφημερίδας και ποια ήταν η ΕΑΕΚ
Είναι αυθεντικό αυτό το απόκομμα; Ναι, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την γνησιότητα του αποκόμματος της εφημερίδας.
Όντως η εφημερίδα αυτή, κάνει αναφορά με μια εκτενή εισαγωγή, σ’ αυτήν την υποτιθέμενη ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Δεσφίνα.
Μόνο που έκανε την εξής πονηριά ο δόλιος δικηγόρος: Έχει κόψει τη φωτογραφία του αποκόμματος γύρω-γύρω και απέφυγε να βάλει ένα αντίγραφο ολόκληρου του φύλου, έτσι ώστε να μην υπάρξει η δυνατότητα διασταύρωσης για το ποιόν του εντύπου.
Διότι αν το ψάξει κανείς, διαπιστώνει ότι η εν λόγω εφημερίδα δεν ήταν έντυπο ούτε του ΕΑΜ ούτε του ΕΛΑΣ!
Ήταν όργανο των ομοϊδεατών του κ. Ν. Αναγνωστόπουλου (αναφέρομαι σε ομοϊδεάτες του, διότι με την ίδια ευκολία που ο ίδιος και οι όμοιοί του συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, με άλλη τόση ευκολία ξήλωσαν «εν μία νυκτί» τους αγκυλωτούς σταυρούς από τα μανίκια τους και φόρεσαν τους βρετανικούς μπερέδες που τους προμήθευσαν οι Άγγλοι, για να συνεργαστούν εν αγαστή συμπνοία με αυτούς που εξέδιδαν φυλλάδες όπως αυτό της ΕΑΕΚ).
Η «Απελευθερωτική Επαρχιακή Κίνηση» (Ε.Α.Ε.Κ.), που βρίσκεται φαρδιά-πλατιά στην προμετωπίδα της εφημερίδας, δεν είχε καμία σχέση με «όργανο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ» όπως ψευδώς αναφέρει ο ευφάνταστος συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου.
Η Ε.Α.Ε.Κ. ήταν ένα δημοσιογραφικό σχήμα που είχε θέσει ως σκοπό της ύπαρξής του, ήδη από το 1943, να σπείρει διχόνοια στον ελληνικό λαό, να αμαυρώσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ κατά των κατακτητών και να πείσει ότι όποιος συμμετέχει και αγωνίζεται μ’ αυτό, είναι κομμουνιστής και σκοπό έχει την υποδούλωση της Ελλάδας!
Η εφημερίδα προπαγάνδιζε τον ΕΔΕΣ, προκειμένου να αποδυναμώσει όσο μπορούσε τη μεγαλύτερη τότε αντιστασιακή και εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση, που ήταν το ΕΑΜ.
Στο συγκεκριμένο και επίμαχο φύλλο Νο 4 της 27/9/1943, ο ανώνυμος συντάκτης του άρθρου, αφού κάνει μια εκτενή αναφορά στην εισαγωγή του στο πόσο κακά και αντεθνικά είναι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, προτρέποντας επί λέξει τον αναγνώστη να χτυπήσει όπου τις βρίσκει τις αντιστασιακές αυτές οργανώσεις επειδή «ανήκουν στο Κ.Κ.», με φράσεις όπως: «Ο δρόμος που πρέπει ν’ ακολουθήσεις είναι φανερός. Δεν θέλει σκέψη και δισταγμούς. Η πατρίδα σε καλεί να πράξεις ένα καθήκον. Να κτυπήσεις το Κ.Κ., να κτυπήσεις το ΕΛΑΣ όπου και αν το συναντήσεις. Δεν ακούς;…», στη συνέχεια παραθέτει τον υποτιθέμενο λόγο του Βελουχιώτη στη Δεσφίνα:
«Παρακάτω σου παραθέτω ένα λόγο που έβγαλε ο περίφημος Άρης Βελουχιώτης ο περίφημος υπεραρχηγός του ΕΛΑΣ δημοσία στην Δεσφίνα ύστερα από συμβούλιο των οπαδών του σύμφωνα με την οδηγία του Κέντρου».
– Φώτο 1 Για του λόγου το αληθές, αναδημοσιεύω την πρώτη σελίδα του συγκεκριμένου φύλλου της εφημερίδας αυτής, με την εκτεταμένη εισαγωγή που προανέφερα.
α2. Η υποτιθέμενη ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στα Δεσφίνα
Με τον τίτλο σε κεφαλαία γράμματα «Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΞΕΦΩΝΙΣΕ ΣΤΗ ΔΕΣΦΙΝΑ Ο ΥΠΕΡΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ», σημειώνει «Τα κύρια σημεία του Λόγου του ήσαν τα εξής», παραθέτοντας στη συνέχεια, εν είδει ρεπορτάζ, ένα κατεβατό της υποτιθέμενης ομιλίας του Βελουχιώτη στη Δεσφίνα της Φωκίδας.
Στοιχειώδεις γνώσεις αν έχει κανείς περί της εθνικής αντίστασης, ακόμη και ένας εχθρικά διακείμενος έναντι του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι το κείμενο αυτό που παραθέτει η εφημερίδα, σαν δήθεν λόγο που εκφώνησε ο Άρης Βελουχιώτης, δεν είναι παρά ένα περιβόλι από αρλούμπες ανόητης και καλυμμένης αντιεαμικής προπαγάνδας.
Σταχυολογώ ορισμένα αποσπάσματα του υποτιθέμενου αυτού «λόγου» του Άρη Βελουχιώτη, όπως τα παραθέτει το εν λόγω άρθρο:
«Σκοπός μας δεν είναι να χτυπήσουμε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς στρατιώτες γιατί κι αυτοί είναι σαν και μας αδέλφια μας και είναι όργανα των διαφόρων φασιστών και κεφαλαιοκρατών… Λοιπόν να μην τρέφετε μίσος γι αυτούς»!
Μόνο ένας τελείως άσχετος θα μπορούσε να πειστεί ότι τα λόγια αυτά θα τα έλεγε ο πρωτοκαπετάνιος ενός ένοπλου λαϊκού στρατού που την ίδια στιγμή, έδινε σκληρές μάχες με σωρό θυμάτων ενάντια στους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Βούλγαρους!
Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης, προέτρεπε τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να αντιμετωπίζουν τις πάνοπλες διμοιρίες των κατακτητών με λόγια αγάπης, αλτρουισμού και αδελφοσύνης πετώντας τους γαρύφαλλα, ενώ ο ίδιος, στις ομιλίες του προς τους μαχητές του, έβγαζε δεκάρικους του τύπου «Άνθρωποι, άνθρωποι, αιμοδιψείς και αιμοβόροι, προς τι το μίσος και η αλληλοεξόντωσις, προς τι ο αλληλοσπαραγμός»!
Το αποκορύφωμα της επιχειρούμενης διαστροφής, είναι όταν ο ανώνυμος αρθρογράφος του «ρεπορτάζ», βάζει στο στόμα του Άρη Βελουχιώτη τη φράση «Λοιπόν κάτω τα σύνορα»!
Τον άνθρωπο που πρωτοστάτησε για την απελευθέρωση της χώρας στα όρια της εδαφικής της επικράτειας, δηλ. στα σύνορα που είχε στην έναρξη του πολέμου, τον εμφανίζει να… απορρίπτει τα σύνορα!
Μια τέτοια λογική, ακυρώνει τον ίδιο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, εφόσον εάν απορρίψεις τα σύνορα, δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι καταπατήθηκε η επικράτειά σου και συνεπώς, τι είναι αυτό που καλείς τον κόσμο να απελευθερώσει με τον απελευθερωτικό στρατό στον οποίο ηγείσαι;…
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε για τον αρθρογράφο, ο οποίος αναπαράγει απλώς ένα από τα σταθερά μοτίβα της αντι-εαμικής προπαγάνδας που ήταν η δήθεν κατάργηση των συνόρων.
Το ποια ήταν η άποψη του ίδιου του Άρη Βελουχιώτη, το μαθαίνουμε από την ιστορικά αποδεδειγμένη ομιλία του στη Λαμία, τον Οκτώβριο 1944:
«Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους»!
Κι αφού κάνει μια αξιοσημείωτη αναφορά στους ντόπιους κατόχους ομολόγων ελληνικού κρατικού χρέους, που αρνήθηκαν να μειώσουν το ποσοστό στα τοκοχρεολύσια προκειμένου να συνεχίσουν να κερδίζουν από την κατάρρευση και τη χρεοκοπία της χώρας στα 1929-1931 (κάτι ανάλογο δηλ. με ό,τι συμβαίνει και στις μέρες μας), επαναλαμβάνει:
«Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία»!
Το απόσπασμα αυτό της ομιλίας του, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας τη θέση του για το θέμα αυτό, όπως και την άποψή του για το ποιοι είναι εκείνοι που αδιαφορούν για την ύπαρξη συνόρων και συντεταγμένου ελληνικού κράτους!
Επιστρέφοντας όμως στον ανώνυμο αρθρογράφο της εν λόγω εφημερίδας, διαπιστώνουμε ότι γράφει κι άλλα στο «ρεπορτάζ» του, θέλοντας να πείσει για την «κτηνώδη» και «ανθελληνική» πλευρά του Άρη Βελουχιώτη, αφού βάζει στο στόμα του λόγια όπως «Γι αυτό ο πρώτος μας σκοπός που έχουμε μόλις επικρατήσουμε, θα είναι να σφάξουμε όλη αυτή την άτιμη φάρα των αξιωματικών του αστικού στρατού»!
Τις απειλές αυτές ενάντια στους αξιωματικούς, υποτίθεται ότι τις εκτόξευσε ο Βελουχιώτης, την ίδια στιγμή που είχαν συρρεύσει και ενίσχυαν τις γραμμές του ΕΛΑΣ εκατοντάδες αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, ο δε στρατηγός Στέφανος Σαράφης, είχε αναδειχθεί με προτροπή του Άρη, στρατιωτικός διοικητής του ΕΛΑΣ!
Ας έχουμε υπόψη ότι το συγκεκριμένο φύλλο της εφημερίδας αυτής κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1943.
Παραδόξως όμως, καμία αναταραχή δεν προήλθε στις τάξεις των αξιωματικών του ΕΛΑΣ για την προαποφασισμένη… σφαγή τους, πράγμα που είναι ενδεικτικό για το πόσο «στα σοβαρά» έπαιρνε τότε ο κόσμος και οι μαχητές, τέτοιου είδους χυδαία προπαγάνδα από έντυπα παρόμοιου φυράματος.
Είναι φυσικό όμως να εστιάζει στους αξιωματικούς η εφημερίδα, επιδιώκοντας να τους εκφοβίσει για να αυτομολήσουν από τον ΕΛΑΣ επειδή ο Άρης… θα τους σφάξει, επιχειρώντας να ανακόψει έτσι και την περαιτέρω ενίσχυση των γραμμών του από νέες φουρνιές αξιωματικών που ανέβαιναν στο βουνό.
Περιέχει όμως και «χαριτωμένα» στιγμιότυπα η «περιγραφή» του άρθρου. Όπως π.χ.: «Τότε σταμάτησε το λόγο του και άρχισαν οι κομμουνισταί να ψάλλουνε την Γ΄ Διεθνή σηκώνοντας τη γροθιά τους και ζητωκραυγάζοντας (τον Στάλιν και την μητέρα μας Ρωσσία)»!
Δεν υπάρχει περίπτωση να ψάλλανε «την Γ΄ Διεθνή» γιατί τέτοιο τραγούδι ή εμβατήριο κλπ δεν υφίσταται. Προφανώς αναφέρεται στην «Διεθνή», δηλ. τον ύμνο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών στην ελληνική απόδοσή του.
Αλλιώς όμως είναι να γράψεις στο «ρεπορτάζ» σου ότι τραγούδησαν «Εμπρός της γης οι κολασμένοι, της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός», πράγμα που θα άγγιζε κάθε έναν που ένιωθε τη σκλαβιά και την πείνα στο πετσί του και στην καθημερινότητά του, ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις συνθήκες, κι αλλιώς είναι να το αναφέρεις ως «Γ΄ Διεθνή», κάνοντας άμεσο συνειρμό στον αναγνώστη με την Κομιντέρν και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που καθοδηγούνταν από τη Σοβιετική Ένωση (βέβαια η Γ΄ Διεθνής είχε ήδη διαλυθεί όταν γράφτηκε το άρθρο, αλλά αυτό είναι παρανυχίδα μπροστά στις άλλες ανακρίβειες).
Όμως ο αρθρογράφος έπρεπε να πείσει οπωσδήποτε τους αναγνώστες του ότι οι μαχητές του ΕΛΑΣ, ήταν όλοι τους «βαμμένοι κομμουνιστές», γι αυτό άλλωστε, ποιον άλλον θα ζητωκραυγάζανε εκτός από «τον Στάλιν και την μητέρα μας Ρωσία»; (παράδοξο πάντως για κομμουνιστές να δηλώνουνε «μητέρα» τους την… Ρωσία και όχι την Σοβιετική Ένωση, που άλλωστε τις νίκες της έναντι του άξονα, τις ζητωκραύγαζαν οι πάντες τότε, σε όλη την Ευρώπη)!
Επιδίωξη που τονίζεται εμφατικά πιο κάτω, όταν υποτίθεται ότι λέει στην ομήγυρη «Σύντροφοι, γιατί από τώρα και στο εξής έτσι θα λεγόμαστε» (η προσφώνηση στον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ ήταν μέχρι τέλους «συναγωνιστές» και όχι «σύντροφοι», αλλά πώς θα πείσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με «αμετανόητους κουμμουνιστάς»;) και φτάνει στην κορύφωσή της στον επίλογο του άρθρου, όταν ο Βελουχιώτης κλείνει το «λόγο» του με το εξής καταπληκτικό:
«Από τώρα και στο εξής όλοι επάνω στα πηλίκια σας θα γράφετε με κόκκινα γράμματα Ερυθρός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (Ε.Λ.Α.Σ)…»!
Και σχολιάζει αμέσως μετά ο αρθρογράφος:
«Αποτέλεσμα του λόγου αυτού ήτανε να προκληθεί κατάπληξη και δυσφορία».
Τι να πρωτοπείς, όταν γνωρίζεις ότι ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν υπήρξε ούτε γράφτηκε η φράση «Ερυθρός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός», αλλά αντίθετα παντού γραφόταν «Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός»;
Ή λοιπόν έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την προτροπή του καπετάνιου τους οι αντάρτες του αλλά ο ίδιος δεν το πήρε είδηση, ή ο αρθρογράφος κάνει φτηνή προπαγάνδα.
Αμ για το ότι προκλήθηκε «κατάπληξη και δυσφορία»; Μόλις ελάχιστα λεπτά πριν, οι ίδιοι άνθρωποι, υποτίθεται ότι σηκώνανε ψηλά τις γροθιές τους με ενθουσιασμό και ζητωκραύγαζαν τον Στάλιν, και ξαφνικά… τους έπιασε «κατάπληξη και δυσφορία» για το… «Ερυθρός» στα πηλίκια;
– Φώτο 2: Ολόκληρο το άρθρο όπως το δημοσίευσε στο βιβλίο του ο Ν. Αναγνωστόπουλος, δηλ. αποκομμένο από τον κύριο κορμό του εντύπου.
α3. Τα αδιέξοδα στις αντιφάσεις για “Το Λόγο της Δεσφίνας”
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύθηκε αργότερα, σύμφωνα με πληροφορίες, σε δύο άλλα αντι-εαμικά και φιλο-εδεσικά έντυπα της εποχής (αναφέρονται η Ελεύθερη Φωνή και ο Εθνικός Αγών).
Είναι φανερό ωστόσο από την πιο πάνω παράθεση των αποσπασμάτων της δήθεν ομιλίας του, ότι πρόκειται για κείμενο που έχει την πηγή του αποκλειστικά στην αστείρευτη φαντασία και το φανατισμό του ανώνυμου αρθρογράφου.
Πράγμα που γίνεται εμφανές από το ότι αποφεύγει να αναφέρει το πότε έγινε η ομιλία αυτή.
Την ίδια ασάφεια για το πότε, αφήνει να αιωρείται και ο συγγραφέας του βιβλίου που «ξεπατίκωσε» το δημοσίευμα, ο Ν. Αναγνωστόπουλος.
Χωρίς τη δυνατότητα προσδιορισμού του χρόνου στον οποίο εκφωνήθηκε αυτός ο λόγος, το «ντοκουμέντο» αντιμετωπίστηκε με καχυποψία ως πιθανό πλαστογράφημα αφού εύκολα καταρρίπτονταν.
Με συνέπεια, στις κατοπινές 10ετίες του ’50, του ’60 και μέχρι τα μέσα του ’70, να πέσει τελείως στην αφάνεια και να το αποφεύγουν ακόμη και οι ομοϊδεάτες του αλλά και οι χουντικές εκδόσεις που στηλίτευαν την εθνική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως «κομμουνιστικόν κίνημα»!
Εξαίρεση αποτέλεσε ο ίδιος ο συγγραφέας του που επανέκδωσε το βιβλίο του το 1973, αλλά πλέον είχε πέσει στην ανυποληψία σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εφόσον, μέσα σ’ αυτό, έγραφε ότι η δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν προϊόν «αδηρήτου ιστορικής ανάγκης» για την «προστασίαν του Ελληνικού Λαού από τους ποικίλους εσωτερικούς εχθρούς του, την παγίωσιν της δημοσίας Ασφαλείας και Τάξεως και την προστασίαν τον Κοινωνικού Αστικού ημών Καθεστώτος» (σελ. 314) και άλλα τέτοια.
Είχε μάλιστα το θράσος, την ίδια χρονιά, να ασκήσει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση στην εφημερίδα «Χριστιανική» και στον εισαγγελέα Γεώργιο Ξενάκη (απολυμένο εκ του δικαστικού σώματος από τη χούντα), που είχε γράψει άρθρο στο οποίο κατήγγειλε την αναγόρευση των δωσίλογων σε αντιστασιακούς.
Ήταν όμως άτυχος γιατί ώσπου να γίνει η δίκη, κατέρρευσε η χούντα και αναγκάστηκε αρχικά να φυγοδικήσει και στη συνέχεια πρότεινε να αποσύρει τη μήνυση, αν οι κατηγορούμενοι δηλώνανε ότι δεν είχανε την πρόθεση να τον βλάψουν προσωπικά.
Δεν έγινε αποδεκτό αυτό κι έτσι στη δίκη που ακολούθησε το 1974, όχι μόνο αθωώθηκαν πανηγυρικά οι μηνυθέντες, αλλά και η ακροαματική διαδικασία μετατράπηκε σε ανοιχτή καταγγελία της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Ως εκ τούτου, ο κ. Αναγνωστόπουλος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος!
Τελειώσαμε λοιπόν οριστικά με το θέμα του περιβόητου αυτού «Λόγου του Άρη Βελουχιώτη»;
Όχι, γιατί ανασύρθηκε και πάλι, τη φορά αυτή στην αυγή του 21 ου αι., από τον Θέμη Μαρίνο, συγγραφέα του βιβλίου «Ο Εφιάλτης της Εθνικής Αντίστασης – Προσωπικές Μαρτυρίες 1941-1944».
Μακροημερεύσας ο Θ. Μαρίνος (πέθανε το 2018 σε ηλικία 101 χρονών), σαμποτέρ της αγγλικής αποστολής την περίοδο εκείνη και πράκτορας των Άγγλων στην ελεύθερη ορεινή Ελλάδα (του απονεμήθηκε για τις υπηρεσίες του ο βαθμός του Βρετανού λοχαγού και στη συνέχεια του Βρετανού ταγματάρχη), εξέδωσε το 2003 το εν λόγω βιβλίο του.
Όπου στον Β΄ τόμο, στις σελίδες 59-60, υιοθετεί το δημοσίευμα αυτό γιατί τον
διευκολύνει στην «τεκμηρίωση» της άποψής του -συντεταγμένης πάντα με αυτήν της Intelligence Service και της βρετανικής προπαγάνδας- ότι στόχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν ήταν οι κατακτητές, αλλά οι Άγγλοι και η κατάληψη της εξουσίας με τη βία από το ΚΚΕ.
Υιοθέτησε μεν το δημοσίευμα, αλλά βρέθηκε στη δύσκολη θέση να το στοιχειοθετήσει, αναζητώντας το κατάλληλο χρονικό σημείο για να προσδιορίσει το «γεγονός» αυτής της περιβόητης ομιλίας.
Με την έξαρση των ντοκουμέντων που είχαν δημοσιευθεί απ’ όλες τις πλευρές στην τριακονταετία που προηγήθηκε, τα γεγονότα εκείνης της εποχής έχουν χαρτογραφηθεί και χρονολογηθεί με μεγάλη λεπτομέρεια, πουθενά όμως δεν μπορούσε να βρει κάποιο δρομολόγιο του Άρη Βελουχιώτη που να περιλαμβάνει την Δεσφίνα, έστω για διανυκτέρευση μιας ώρας, και μάλιστα όσο γίνεται κοντύτερα στην ημερομηνία του δημοσιεύματος, έτσι ώστε να δικαιολογήσει την «ομιλία» του αυτή.
Μην βρίσκοντας κανένα άλλο στοιχείο που να συνδέει τον Άρη Βελουχιώτη με την Δεσφίνα, αναγκάστηκε να προσανατολιστεί στην προσφορότερη ημερομηνία που του παρέχονταν: στην 25η Μαρτίου 1943 (δηλ. ένα ολόκληρο εξάμηνο πριν δημοσιευθεί το άρθρο)!
Ο λόγος οφείλεται στο ότι την 25η Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, ο Άρης Βελουχώτης είχε περάσει από την Δεσφίνα όπου συμμετείχε στις γιορτές της εθνικής επετείου.
Παρουσία όλου του κόσμου στη γιορταστική ατμόσφαιρα της μέρας εκείνης, εκφωνήθηκαν επετειακοί λόγοι στη Μητρόπολη της περιοχής, τον δε πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο έφεδρος αξιωματικός και φιλόλογος Δημ. Παπακωνσταντίνου και στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Διαμαντής (Γιάννης Αλεξάνδρου) εκ μέρους των ανταρτών.
Ο Θέμης Μαρίνος λοιπόν, βρήκε την ημερομηνία που ήθελε για να εντάξει σ’ αυτήν τον περίφημο «Λόγο»!
Αντιμετώπιζε όμως το εξής πρόβλημα που τον δυσχέραινε: Οι ομιλίες που είχαν προηγηθεί και αναφέραμε τους βασικούς ομιλητές, με τον παλμό που τις διέπει για αγώνα μέχρις εσχάτων ενάντια στους κατακτητές, με τις αναφορές για μια νέα Φιλική Εταιρεία και την προτροπή στον κόσμο για ένα νέο έπος του ’21, έρχονται σε πλήρη αντίφαση με τον λόγο που -υποτίθεται ότι- εκφώνησε την ίδια ημέρα στο πλήθος ο Άρης Βελουχιώτης (ο οποίος, αν θυμάστε, «προέτρεπε» να μην… χτυπάνε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς γιατί είναι… αδέλφια μας!), προκαλώντας έτσι αδιέξοδο στον συγγραφέα.
Ο οποίος, μην μπορώντας να τις αμφισβητήσει εφόσον υπάρχουν ντοκουμέντα που τις αποδεικνύουν -τουναντίον μάλιστα, είναι εμφανής ο προβληματισμός του αφού ομολογεί στο βιβλίο του ότι ο λόγος αυτός έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους προηγούμενους ομιλητές- επιχειρεί μια καινοφανή «πληροφορία» για να δώσει διέξοδο στην αντίφαση.
Τι έκανε; Ανασκεύασε όχι μόνο τον πρώτο διδάξαντα, Ν. Αναγνωστόπουλο, από το βιβλίο του οποίου είχε την «πληροφορία», αλλά και τον… αρθρογράφο της εφημερίδας, που αναφέρουν ότι η ομιλία ήταν δημόσια.
Αφήνει δηλ. να εννοηθεί ότι δεν πραγματοποιήθηκε δημοσίως αλλά έγινε εν κρυπτώ, μετά από το πέρας των γιορταστικών εκδηλώσεων, σε μια «ιδιαίτερη συγκέντρωση των καπεταναίων του ΕΛΑΣ»!
Έτσι τα συνταίριαξε όλα μια χαρά!…
Θα μου πείτε, πώς γνώριζε ο Θ. Μαρίνος ότι σ’ αυτήν, την έστω «κρυφή» συγκέντρωση, έκανε αυτήν την «ομιλία» ο Βελουχιώτης;
Ήταν παρών στην «ιδιαίτερη συγκέντρωση των καπεταναίων»;
Προφανώς όχι!
Του το «σφύριξε» κάποιος από τους «καπεταναίους της ιδιαίτερης συγκέντρωσης»;
Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, θα το είχε αναφέρει στο βιβλίο του για να προσδώσει αξία ντοκουμέντου στην αναφο
