Του Χρήστου Λουτράδη
Τα πρώτα δείγματα από την μετατροπή της καθημερινότητας μας σε μια ιδιότυπη δυστοπία είναι διφορούμενα, κυρίως για τον τρόπο που η πλειοψηφία της κοινωνίας μας και του πολιτικού μας συστήματος μεταβολίζει την νέα αυτή κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε.
Μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές φαίνεται ότι αρχίζουν και αποκρυσταλώνονται δυο σχολές σκέψεις στο δημόσιο βίο, η μία που θεωρεί την πανδημία ως απόδειξη της ανάγκης για επανατοποθέτηση του κράτους πρόνοιας στο επίκεντρο των πολιτικών, αλλά και της αλληλεγγύης ως των μοναδικών μηχανισμών που όχι μόνο αποτρέπουν την κοινωνική διάλυση αλλά στην προκειμένη περίπτωση σώζουν κυριολεκτικά ζωές.
Στον αντίποδα παραμένουν οι φωνές εκείνες, που να μην ξεχνάμε ότι εκφράζονται από πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν τις φωνές αυτές, που έχουν στο επίκεντρο της δράσης τους την θεοποιήση ενός καπιταλισμού-καζίνο που δεν εδράζεται στην παραγωγική διαδικασία και στην παράλληλη ύπαρξη ενός κράτους πρόνοιας αλλά σε ένα καπιταλισμό τζογαδόρικο που στηρίζεται στο εύκολο κέρδος και στον τζογάρισμα , συνήθως αποθεματικών συνταξιούχων.
Τo ενδιαφέρον με τους εκφραστές της άποψης αυτής είναι ότι η ίδια η πραγματικότητα τους έχει αναγκάσει να εναποθέσουν τις ελπίδες της βιολογικης επιβιώσης για τους συναθρώπους τους και της πολιτικής επιβίωσης για τους ίδιους σε ένα σύστημα κοινωνικής φροντίδας που μέχρι πρότινος έδιναν μάχη για να το αποκαθηλώσουν.
Η πρόσκαιρη αγάπη που δείχνουν απέναντι στο κοινωνικό κράτος δεν θα πρέπει να μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο Covid-19 μόλυνε και την πολιτικό του DNA , απεναντίας η πρόσκαιρη ταύτιση τους με ότι απεχθάνονται περισσότερο πολιτικά είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα τελειώσει με το πέρας και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που βιώνουμε.
