Όταν σκοτώνουν τους Πάνθηρες. Του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου
Τη Δευτέρα, 30 Μαρτίου, ο Μουμία Αμπού-Τζαμάλ μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Πενσυλβάνια στα πρόθυρα διαβητικού κώματος, ύστερα από τη σταδιακή επιδείνωση της υγείας του τους τελευταίους μήνες.
Ο Μουμία άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα υπνηλίας και λήθαργου από τον Ιανούαριο, πράγμα για το οποίο τιμωρήθηκε με στέρηση τηλεφώνου και προαυλισμού διάρκειας δύο εβδομάδων, ενώ η εμφάνιση οξέων δερματολογικών παθήσεων, αντιμετωπίστηκε από τους γιατρούς της φυλακής με άκρως ακατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, η οποία ενέτεινε τα συμπτώματα, αντί να τα περιορίσει.
Οι συγκρατούμενοί του που διαμαρτυρήθηκαν για τη νοσηλεία του Μουμία, μετήχθησαν σε άλλες πτέρυγες με εντολή του διοικητή, ενώ την περασμένη εβδομάδα, προέκυψαν πολλά ερωτήματα σχετικά με τη μη-διάγνωση του διαβήτη στις αιματολογικές εξετάσεις του Ιανουαρίου.
Τις πρώτες δύο ημέρες της νοσηλείας, συγγενείς και φίλοι του Μουμία δεν είχαν καμία πρόσβαση στον ίδιο ή τους γιατρούς. Την Τετάρτη, δόθηκε η δυνατότητα στους συγγενείς να τον δουν για τριάντα μόλις λεπτά, ακολουθούμενα από μια ιδιότυπη απόφαση της σωφρονιστικής αρχής της πολιτείας που περιόριζε τη δυνατότητα επίσκεψης των συγγενών στη μία φορά την εβδομάδα. Έναν χρόνο πριν, η ίδια αρχή, είχε δημοσιεύσει καταδικαστική ανακοίνωση ενάντια στο Πανεπιστήμιο Γκόνταρντ, όταν προσκάλεσε τον Μουμία ως ομιλητή.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις της συζύγου του, Γουαντίγια, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της, ο Μουμία βρισκόταν σε μια καρέκλα «με τον ορό στο ένα χέρι και χειροπέδες στο άλλο», ενώ αναγκάστηκε η ίδια να τον ταΐζει παγάκια για την ξηροστομία. Οργή έχει προκαλέσει ο περιορισμός των επισκέψεων, αλλά και το εξιτήριο του νοσοκομείου 24 ώρες μετά τη ρύθμιση του σακχάρου του, που τον οδήγησε πίσω στο αναρρωτήριο της φυλακής, το προσωπικό του οποίου φαίνεται να φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την υποτροπή του Μουμία.
Η εκδικητικότητα του αμερικανικού κράτους
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ριζοσπάστης ακτιβιστής και δημοσιογράφος, έρχεται αντιμέτωπος με την εκδικητικότητα του αμερικάνικου κράτους. Άλλωστε, αυτό που τον οδήγησε στους Μαύρους Πάνθηρες ως έφηβο ακόμα, ήταν ο ξυλοδαρμός του από αστυνομικούς και παρακρατικούς. Ο «καθοδηγητής» του και επικεφαλής των Πανθήρων στη Φιλαδέλφεια, Ρέτζι Σελ, θυμάται τη – μετέπειτα προδομένη – εμπιστοσύνη του Μουμία στους δικαστικούς μηχανισμούς. «Πίστευε ότι αν πας στο δικαστήριο, τα γεγονότα θα σε αθωώσουν», λέει στο ντοκιμαντέρ “In Prison My Whole Life”. «Του απάντησα: αν πας στο δικαστήριο, θα σε κλείσουν μέσα και θα σε δικάσουν ως Πάνθηρα – κι αυτό ακριβώς έκαναν».
Όταν συνελήφθη το 1981 για τη δολοφονία ενός λευκού αστυνομικού, ο Μουμία πρέπει να είχε ήδη απωλέσει ένα μέρος της καλοπιστίας του. Οι δολοφονίες του Μάλκομ Χ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήταν το φάντασμα που συνόδευσε τις ζωές όλων των μαύρων που κινητοποιήθηκαν απ’ τη δεκαετία του ‘60 και μετά. Τα πτώματα του Μπόμπι Χάτον, του Τζωρτζ Τζάκσον, του Φρεντ Χάμπτον και πολλών άλλων μελών και υποστηρικτών της οργάνωσης είχαν συσσωρευτεί, άλλοτε από αστυνόμους και παρακρατικούς κι άλλοτε από τον εμφύλιο της οργάνωσης.
Οι στημένες δίκες και τα κυνήγια μαγισσών παίζονταν σε πρώτο πλάνο, με διασημότερα θύματα την Άντζελα Ντέιβις και τον Χιούι Νιούτον. Οι μαύρες κοινότητες είχαν εξολοθρευτεί από ομοσπονδιακά χορηγούμενα ναρκωτικά, ενώ η επιχείρηση COINTELPRO του FBI κατάφερε εν τέλει να αποκεφαλίσει το κίνημα. Ίσως αυτά να είχε στο μυαλό του ο Μούμια όταν το 2011, συμβούλευε το κίνημα Occupy να μην εξιδανικεύει τη δεκαετία του ‘60.
Η σύλληψη και η δικαστική σκευωρία που οδήγησε στη θανατική καταδίκη του, δεν έπληξε τη μαχητική του στάση. Πολέμησε για το δίκιο του με σειρά εφέσεων, καταφέρνοντας τελικά την οριστική αναστολή της θανατικής του ποινής το 2011.
Μέσα απ’ τα τείχη της φυλακής κράτησε πάντα ανοιχτό διάλογο με τα κοινωνικά κινήματα και δεν σταμάτησε ποτέ τη μάχη του ενάντια στον μεγαλύτερο παράγοντα διαιώνισης του θεσμικού ρατσισμού στις ΗΠΑ: το Αδελφικό Τάγμα της Αστυνομίας (Fraternal Order of Police – FOP), μια οργάνωση 325.000 μελών, ρόλος της οποίας είναι να παρέχει δικαστική υπεράσπιση σε αστυνομικούς και να ασκεί κατάλληλες πιέσεις σε επίπεδο θεσμών, προκειμένου να επηρεάσει δικαστικές και πολιτικές αποφάσεις.
Μουμία εναντίον FOP
Η στάση του FOP απέναντι στον Μουμία, δεν αφορά διένεξη, αλλά πόλεμο: το μποϊκοτάζ και η στοχοποίηση εταιριών και διασημοτήτων που συγκαταλέγονται στους υποστηρικτές του, το έντονο lobbying που απέτρεψε την εκλογή ενός πρώην συνηγόρου του Μουμία που υποστηριζόταν απ’ τον Ομπάμα για το αντίστοιχο αξίωμα του Υφυπουργού Δικαιοσύνης και η «τζιχάντ» ενάντια στο Πανεπιστήμιο Γκόνταρντ, είναι μόνο οι πιο διάσημες επιθέσεις εναντίον του.
Αυτή η διάθεση Ιαβέρη, ωστόσο, ίσως δεν είναι καθαρά ιδεολογική, αν αναλογιστούμε ότι η Αστυνομία της Φιλαδέλφειας καταγγέλεται τακτικά για την υπέρμετρη διαφθορά της, ενώ ο Ντάνυ Φώκνερ, ο αστυνομικός για τη δολοφονία του οποίου έχει καταδικαστεί ο Μουμία, την περίοδο που σκοτώθηκε, συμμετείχε σε μία έρευνα η οποία αποσκοπούσε στην καταδίκη 28 αστυνομικών.
Η δικαστική σκευωρία εις βάρος του Μουμία, είναι η πιο διάσημη εκδήλωση του θεσμικού και πολιτισμικού ρεβανσισμού απέναντι στους Πάνθηρες. Τα ντοκιμαντέρ για την υπόθεσή του και τα τραγούδια που έχουν γραφτεί ως ενδείξεις αλληλεγγύης είναι πια δεκάδες, με κάθε έφεσή του να συνοδεύεται από μεγάλες διαδηλώσεις για την απελευθέρωσή του σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Για τρεισήμιση δεκαετίες, ο «πιο διάσημος θανατοποινίτης του κόσμου» έχει αποτελέσει σύμβολο τόσο των ιδεολογικών προκαταλήψεων της αμερικάνικης (και όχι μόνο) δικαιοσύνης, όσο και της θεσμικής διάστασης του ρατσισμού, που επιβιώνει μέχρι σήμερα, στους πυροβολισμούς εφήβων στο Φέργκιουσον, στους στραγκαλισμούς ενηλίκων στο Στάτεν Άιλαντ και στην ασυλία που απολαμβάνουν οι δράστες.
Δεν είναι υπερβολή να το πει κανείς: το αμερικάνικο κράτος, ποτέ δεν συγχώρησε τους Πάνθηρες και ο Μουμία Αμπού-Τζαμάλ είναι εδώ για να το θυμίζει.
epohi.gr