Η ελληνική εξωτερική πολιτική, υπό τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Η έλλειψη εθνικού σχεδιασμού, ο οποίος να μην αλλάζει κάθε φορά που αλλάζει ο υπουργός ή το κόμμα που κυβερνά, και στο παρελθόν είχε το ίδιο αποτέλεσμα, με εξαίρεση τις μόνες περιόδους που οι εν ενεργεία πρωθυπουργοί, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά και ο Κώστας Σημίτης, είχαν ένα σχέδιο το οποίο υπηρετούσαν. Τότε υπήρχε και εξωτερική πολιτική, στόχοι για να επιτευχθούν και συμμαχίες για να εξυπηρετηθούν. Με τον Σαμαρά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον Βενιζέλο η κατάσταση επιδεινώθηκε. Η εξωτερική πολιτική βέβαια έπαψε να υπάρχει από την εποχή του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Γινόταν απλώς μια φοβική διαχείριση των εξελίξεων, αξιοπρεπής όσο ήταν υπεύθυνος ο Πέτρος Μολυβιάτης, έως αναξιοπρεπής στη συνέχεια με κατάληξη την υπαγωγή στο ΔΝΤ, με υπόγειες συνεννοήσεις του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ντομινίκ Στρός Κάν. ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Τί πρέπει να λάβει υπόψη της η Ελλάδα.
του Αντώνη Κοκορίκου
Σήμερα, υπάρχουν δύο σοβαρά διεθνή θέματα, της Ουκρανίας στη Βόρεια Ευρώπη και του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα δεν υπάρχει στον χάρτη, αν και υπάρχει έντονο ελληνικό ενδιαφέρον και θα έπρεπε να έχουν τεθεί στόχοι και να διαμορφωθούν συμμαχίες για να εξυπηρετηθούν. Στο ζήτημα της Ουκρανίας, τα ελληνικά συμφέροντα (στην Κύπρο και στα βόρεια σύνορά μας) υπαγορεύουν να ενισχύσουμε τις δυνάμεις και τη ρητορική που τάσσεται εναντίον της αλλαγής συνόρων. Συνεπώς οι ΗΠΑ και η ΕΕ πρέπει και στην Κύπρο να υποστηρίζουν την μία και ενιαία υπόσταση της Κύπρου και να δράσουν για να αναιρέσουν την τουρκική στρατιωτική κατοχή, όπως ακριβώς απαιτούν η Ρωσία να μην αλλάξει τα σύνορα με την Ουκρανία.
Το ζήτημα της Κριμαίας είναι διαφορετικό. Το έχουμε αναλύσει σε ανύποπτο χρόνο κι εδώ αναφέρουμε τηλεγραφικά ότι πάντοτε ανήκε στη Ρωσία και όχι στην Ουκρανία. Επιπλέον έχει συμπαγή ρωσικό πληθυσμό από την εποχή της Αικατερίνης της Μεγάλης η οποία έδωσε κίνητρα και γη στους παλαιότερους κατοίκους, Έλληνες που βρίσκονταν εκεί σχεδόν 4000 χρόνια και στους Τάταρους που είχαν παρουσία σχεδόν 500 ετών για να εγκατασταθούν σε άλλες περιοχές της ενιαίας τότε Ρωσίας και Ουκρανίας. Η εσωτερική διοικητική πράξη του 1954 του Νικήτα Χρουστσώφ, ως επικεφαλής της ΕΣΣΔ να κατατάξει την Κριμαία στην ομόσπονδη δημοκρατία της Ουκρανίας, δεν συνιστούσε αλλαγή διεθνών συνόρων και ήταν εσωτερική υπόθεση της ΕΣΣΔ. Η Κριμαία ήταν ήδη αυτόνομη δημοκρατία από την εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ στο πλαίσιο της Ουκρανίας και αποφάσισε δημοκρατικά να αποσπαστεί από αυτήν και να ενωθεί με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Καμία βασική αρχή του ΟΗΕ όπως η αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών δεν παραβιάστηκε από αυτή την πράξη. Διορθώθηκε ένα ιστορικό λάθος του Χρουστσώφ γιατί η ιστορία εκδικείται όταν την αγνοούν. Ελπίζουμε να διορθωθεί και το ιστορικό λάθος των Ελλήνων, η συμφωνία της Ζυρίχης του 1959 με την οποία προδόθηκε ο αγώνας για την Ένωση της Ελλάδας και της Κύπρου.
Διαβάστε τη συνέχεια στο 4people.gr
