Υποστήριξα την γνώμη πως ο δόκτωρ Σόιμπλε, μαζί με την προϊσταμένη αρχή του, είναι ο υπαρκτός οικονομικός δικτάτορας, χειρότερος ίσως απο την δυνητική μελλοντικά Λεπέν και σία .
Ωραία: θα δεχθούμε πως έχοντας οι ίδιες καταργήσει τον διάλογο, οι δικτατορίες δέον να αντιμετωπίζονται με “τσαμπουκά”.
Βλέπω τουλάχιστον 2 προϋποθέσεις:
– Ισχυρό, τακτοποιημένο εσωτερικό μέτωπο, που σημαίνει ένα μίνιμουμ συναίνεσης και ένα σχετικό μάξιμουμ συσπείρωσης, με ότι αυτό συνεπάγεται (πρωτίστως ελάττωση διχαστικών ενεργειών και λόγων)
– Ο “τσαμπουκάς” να είναι γνήσιος . Δηλαδή χωρίς “σπάσιμο” και οπισθοχώρηση. “Αμα τραβήξεις το πιστόλι είσαι αποφασισμένος να πυροβολήσεις, αλλιώς θα βρεθείς σε πολύ μειονεκτικότερη θέση”.
Ως Έλληνας πατριώτης οφείλω να στηρίξω την προσπάθεια της ηγεσίας της χώρας μου, όποια και αν είναι αυτή, για αποτίναξη του διαρκώς παρατεινόμενου, δυσβάστακτου ζυγού , που σταδιακά υποκατέστησε αυτό που ήταν η εθελοντική ένταξή μας σε μια ευρύτερη οικογένεια, με ευθύνες, υποχρεώσεις αλλά και με δικαιώματα.
Νομίζω όμως πως η επισήμανση κάποιων προϋποθέσεων είναι απαραίτητη, διότι έχουμε πληρώσει ακριβά τιμήματα στο παρελθόν.
Τέλος, πιστεύω πως και στο θέμα της ανθρωπιστικής μεταχείρισης των 8 Τούρκων που ζήτησαν άσυλο, πέρα απο τις παραδόσεις μας και τον πολιτισμό μας , θα πρέπει να ληφθεί υπ’όψη και το εξής: ο εν δυνάμει δικτάτορας ας μην ενθαρρύνεται κατά το “τρώγοντας έρχεται η όρεξη “.
