Με το βλέμμα στραμμένο στην Αγγλία ο νεαρός κινηματογραφιστής, με τον ανήσυχο επαγγελματισμό.
Ο Ευάγγελος Κάλλοου που βρίσκεται πίσω από τις…μονταζιέρες, τα video, τις αφίσες και τις φωτογραφίες του «Μπλοκ Ιχνογραφίας»
ΑΠ: Πράγματι, ολοκλήρωσα την τελική μου εργασία για το Master μου το καλοκαίρι του ’14, σε ηλικία 22 ετών. Η πτυχιακή αυτή μάλιστα ήταν ένα ντοκιμαντέρ, που εξιστόρησε τη ζωή του πατέρα μου. Όταν ακούς κάτι 50 φορές ετησίως, μπορεί να διακρίνεις κάποια δομή για ένα φιλμάκι!
Πες μας ποια ήταν τα ερεθίσματα που δέχθηκες και σε ποιο κλάδο σπουδών σε οδήγησαν.
ΑΠ: Θέατρο, κινηματογράφος, ντοκιμαντέρ άγριας φύσης (πολύ David Attenborough), βιντεοπαιχνίδια, πολλές επιρροές χάρη στους γονείς μου- και στη… Nintendo. Ό,τι μου άρεσε έχει περάσει δημιουργικά από τα χέρια μου. Φωτογραφίες από ζωύφια, κάποια μαθήματα υποκριτικής υπό την Άννα Σωτρίνη, σκίτσα και συνθέσεις με videogame στυλ, μέχρι και λίγο προγραμματισμό για ένα φεγγάρι. Αλλά αν θυμάμαι καλά, καθώς πάει καιρός, ήταν μετά από κάποια «δυσάρεστη» παράσταση που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης. Ναι, και τώρα αν μια παράσταση ή ταινία δεν μου αρέσει σκέφτομαι τα δικά μου δημιουργικά, ενώ παράλληλα αναρωτιέμαι πότε θα λυτρωθώ. Έτσι κατέληξα με σπουδές filmmaking στην Αγγλία με το που τελείωσε το σχολείο.
Όταν ολοκλήρωσες τον κύκλο σπουδών σου, ποιος κλάδος είδες πως σε έχει κερδίσει και πως οριοθέτησες το μέλλον σου.
Επέστρεψες στην Ελλάδα και το 2013 υπογράφεις ως βοηθός σκηνοθέτη, την ιδιαίτερη ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Μπακόλα «Δεν θα υποκύψουμε». Ήταν το βάπτισμα στον χώρο αυτή η συνεργασία; Τι νομίζεις ότι πρόσθεσε στο επαγγελματικό σου βιογραφικό;
ΑΠ: Ενδιαφέρουσα εμπειρία, αλλά μικρή. Δεν ξέρω αν έχω «βαφτιστεί» κινηματογραφικά ακόμα. Δε το νιώθω. Θέλω κάτι παραπάνω από την πτυχιακή, παρότι την έκανα 99% μόνος. Καλά για την εμπειρία και το βιογραφικό, αλλά δεν μου αρκούν. Δεν με έχω εντυπωσιάσει ακόμα. Είμαι σκληρός κριτής.
Από το «Δεν θα υποκύψουμε» μέχρι το «Μπλοκ Ιχνογραφίας» τι μεσολάβησε;
ΑΠ: Αλίμονο, έπεσα θύμα της πολυασχολίας μου. Αφίσες για συνέδρια και άλλα του αδελφού Χρήστου (παραλίγο και εγώ Χρήστος!). Μια σύνθεση στην Αγγλία, για τη web series, με τίτλο «’Τη Μάνα Μου τη Λένε Γιάννη», βοηθήματα στον πατέρα και προσωπικά project σύνθεσης και ζωγραφικής.
Έντυσες την ποιητική συλλογή του Κ.Καρτελιά «Μπλοκ Ιχνογραφίας» με video – αφίσες- φωτογραφίες. Πως αισθάνθηκες καθ΄όλη την διάρκεια των διαδικασιών, την συνεργασία σου με όλους του συντελεστές της παράστασης πως θα την χαρακτήριζες;
Ήταν πρόκληση πάντως να βρω μια ισορροπία μεταξύ εμού και του οράματος της Άννας, που κατανοούσε σε άλλο βαθμό το έργο που άλλωστε δραματοποίησε.
Εν τέλει όλα καλά. Όχι πως είμαι ποτέ ευχαριστημένος από τη δουλειά μου. Για αυτό μου αρέσει το μοντάζ, επειδή δεν τελειώνει ποτέ! Σκέπτομαι να επιστρέψω στο υλικό κάποια στιγμή, με τη δική μου ματιά μονάχα.
Παρακολουθούσες το «Μπλοκ Ιχνογραφίας» στο Ίδρυμα Κακογιάννης. Συνεχίζεις και τώρα στο θέατρο Λύχνος;
Η Άννα Σωτρίνη σκηνοθετεί και την «Αυτοβιογραφία» του Θεοδόση Πελεγρίνη, όπου τα επόμενα δύο Σαββατοκύριακα ανεβαίνει στο Ίδρυμα Β και Μ Θεοχαράκη. Δούλεψες και γι΄αυτή την παράσταση.
ΑΠ: Συνεργάστηκα πράγματι και για ένα διαφημιστικό και για το φωτογραφικό υλικό της παράστασης «’Αυτοβιογραφία». Μου εξηγούσε η Άννα Σωτρίνη πως θα ήταν και αυτό ασπρόμαυρο, και πως σε ένα πλάνο του που η συμπρωταγωνίστρια Μαρία Μπονδούκα, έγραφε, -με την οποία είχαμε συνεργαστεί και για το «Μπλοκ Ιχνογραφίας»-, ήθελε χρώμα. Έτσι πρόσθεσα χρώμα στο μελάνι και ό,τι αποτυπωνόταν στο χαρτί, βγήκε με μια διαφορετική πινελιά. Γιατί όχι και άλλα πράγματα πρότεινα, όπως και έγινε. Το τσάι που έρεε, λίγο κονιάκ να λαμπυρίζει με χρυσαφί τόνο… ήταν ευκαιρία να παίξω λιγάκι. Δείχνοντας την πρώτη έκδοση, έλαβα μια λίστα με το τι να αλλάξω. Και έστειλα πίσω αρκετές αντιρρήσεις! Είναι τέχνη να πείθεις τον συνεργάτη για το τι είναι πρέπον. αν διαφωνώ δίνω λεπτομέρειες στο γιατί, για να εμπνέω εμπιστοσύνη.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τα σχέδια σου για το μέλλον;
ΑΠ: Να εστιάσω! Νομίζω το πιο υγιές θα ήταν να κάνω ένα ταπεινό ξεκίνημα, σαν απλός βοηθός σκηνοθέτη ή μοντέρ, όπως τόσοι άλλοι πλέον τρανοί. Στην Αγγλία όμως. Να νιώσω την πίεση μιας σταθερής εργασίας, να δουλέψω με διάφορες προσωπικότητες και να σκληραγωγηθώ. Ελπίζω πως έτσι θα μου έρθουν ιδέες. Μπορεί πάλι ν΄αφαιρεθώ στα γραφιστικά ή στη μουσική. Όπου πηδά ο αδάμαστος νους, έχοντας όμως σταθερά στο κέντρο του τον κινηματογράφο.