To “Μονοπάτι των Δακρύων”, η εθνοκάθαρση των Ινδιάνων Σιού, η μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση στην αμερικανική ιστορία

Οι μελλοθάνατοι πιάνουν τα χέρια και ψιθυρίζουν τραγούδια θανάτου της φυλής τους.

Στο
Μανκάτο της Μινεσότας απαγχονίστηκαν 38 Ινδιάνοι με την κατηγορία ότι
σκότωσαν, λεηλάτησαν και βίασαν.

Οι Ινδιάνοι της Ντακότα είχαν εγκατασταθεί στην ευρύτερη περιοχή της Μινεσότα πολύ πριν η Μινεσότα γίνει πολιτεία των ΗΠΑ.

Αλυσοδεμένοι σε βαγόνια μεταφέρθηκαν σε ένα στρατόπεδο
συγκέντρωσης

Στις
7 Νοεμβρίου του 1862, μια ομάδα περίπου 1.700 Ινδιάνων Ντακότα (ή Σιου), κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, περπάτησαν τέσσερα μίλια  
από την περιοχή των Σιου προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης Fort Snelling.

Δύο ημέρες αργότερα, αφού δικάστηκαν και καταδικάστηκαν, πάνω από 300 
άνδρες που περίμεναν την ανακοίνωση της εκτέλεσής τους τοποθετήθηκαν
αλυσοδεμένοι σε βαγόνια  και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε ένα στρατόπεδο
συγκέντρωσης στο Mankato της Μινεσότα.

Και οι δύο ομάδες
είχαν παραδοθεί στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, στο τέλος του
πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ντακότα το 1862, πιστεύοντας ότι θα τους
αντιμετώπιζαν με ανθρωπιά ως αιχμάλωτους πολέμου.

Αντ αυτού, οι άνδρες
διαχωρίστηκαν και δικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου από  στρατιωτικό
δικαστήριο πέντε ατόμων.

Περίπου σαράντα υποθέσεις δικάστηκαν σε μια
μέρα, μερικές μέσα σε μόλις πέντε λεπτά.

Μετά την ολοκλήρωση των δικών,
307 άνδρες καταδικάστηκαν σε θάνατο και σε 16 δόθηκαν ποινές φυλάκισης.

Οι υπόλοιποι Ντακότα, κυρίως γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι 
αναγκάστηκαν να υπομείνουν τις βάναυσες συνθήκες και αφού οδηγήθηκαν με
τη βία προς το Fort Snelling, φυλακίστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης
της Μινεσότα μέσα σε έναν δύσκολο χειμώνα.

Ενώ οι δύο ομάδες
περπατούσαν μέσα από τις πόλεις της Μινεσότα στο δρόμο τους για τα
στρατόπεδα, οι λευκοί πολίτες της Μινεσότα βγήκαν στους δρόμους για να
χλευάσουν και να επιτεθούν στους ανυπεράσπιστους Ντακότα.

Οι προφορικές
ιστορίες που έχουν μεταφερθεί από εκείνο το ταξίδι είναι πολύ οδυνηρές
και αποτρόπαιες.

Εκτός από την ταλαιπωρία το κρύο, την πείνα και τις
αρρώστιες, οι Ντακότα υπέμειναν επίσης το χαλασμένο φαγητό, αλλά και τις
πέτρες, τα ξύλα, ακόμη και το βραστό νερό που έριχαν πάνω τους.

Αγνωστος αριθμός ανδρών, γυναικών και παιδιών, έχασαν τη ζωή τους στο
δρόμο από τους ξυλοδαρμούς και άλλες επιθέσεις που διαπράττονταν, τόσο
από στρατιώτες όσο και από τους πολίτες.  

26 Δεκεμβρίου 1862, 
38 από τους καταδικασμένους Ντακότα απαγχονίστηκαν

Στις 26 Δεκεμβρίου 1862, 
38 από τους καταδικασμένους Ντακότα απαγχονίστηκαν, στον μεγαλύτερο
μαζικό απαγχονισμό στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι άλλοι
κρατούμενοι παρέμειναν να υποφέρουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα
στον χειμώνα του 1862-1863.

Στα τέλη του Απριλίου του 1863 οι υπόλοιποι
καταδικασμένοι μαζί με τους επιζώντες του στρατοπέδου συγκέντρωσης Fort
Snelling, απομακρύνθηκαν βίαια από την αγαπημένη πατρίδα τους τον Μάιο
του 1863 και μεταφέρθηκαν με πλοία στην Αϊόβα, όπου φυλακίστηκαν για
τρία επιπλέον έτη.

Όσοι βρίσκονταν στο Fort Snelling απεστάλησαν στο 
Κέντρο Κράτησης στη Νότια Ντακότα.

Ένα μνημείο αφιερωμένο σ’ αυτούς τους
ανθρώπους βρίσκεται στο Crow Creek από το 2001.

Αυτό
που προκάλεσε τον απαγχονισμό των 38 Σιού Ινδιάνων στη Μινεσότα, στις
26 Δεκεμβρίου του 1862 ήταν “και πάλι” η αποτυχία  της κυβέρνησης των
ΗΠΑ να σεβαστεί τις συμφωνίες που είχε κάνει με τους Ινδιάνους.

Στους
Ινδιάνους  δεν δόθηκαν τα χρήματα ή τα τρόφιμα που είχαν υποσχεθεί σε
αντάλλαγμα περισσότερων από ένα εκατομμύριο στρεμμάτων   της γης τους,
αντιθέτως τους ανάγκασαν να ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Πράκτορες
κράτησαν τα χρήματα της Συνθήκης και τα τρόφιμα που ήταν να πάνε στους
Ινδιάνους, το φαγητό πωλήθηκε σε λευκούς αποίκους, τα τρόφιμα που
δόθηκαν στους Ινδιάνους ήταν χαλασμένα.

Τότε, ομάδες Ινδιάνων βγήκαν από
τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ψάχνοντας για τροφή, μια ομάδα πήρε αυγά από
λευκούς εποίκους  και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Οι Αρχές στη
Μινεσότα ζήτησαν από τον Πρόεδρο Λίνκολν να διατάξει την άμεση εκτέλεση
όλων των 303 Ινδιάνων που κατηγόρησαν ως ενόχους.

Ο Λίνκολν, που 
φοβόταν ότι οι Ευρωπαίοι θα μπουν  στον πόλεμο στο πλευρό του Νότου, 
πρόσφερε την ακόλουθη συμβιβαστική λύση στους πολιτικούς της Μινεσότα:
Να μειώσουν το νούμερο  εκείνων που πρόκειται να κρεμαστούν σε 39.

Σε
αντάλλαγμα, ο Λίνκολν υποσχέθηκε να σκοτώσει ή να αφαιρέσει κάθε Ινδιάνο
από το κράτος και να ενισχύσει τη Μινεσότα με 2 εκατομμύρια δολάρια σε
ομοσπονδιακά κεφάλαια. Κι όμως,  το μόνο που όφειλε στους Σιού για τη
γη τους ήταν 1,4 εκατομμύρια δολάρια

Έτσι, στις 26
Δεκεμβρίου 1862, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση στην
αμερικανική ιστορία, χωρίς καμιά απόδειξη ενοχής για εκείνους που
επρόκειτο να εκτελεστούν. 

Ανεξάρτητα από το πώς οι υπερασπιστές τους
Λίνκολν επιδιώκουν να το παρουσιάσουν αυτό, δεν ήταν τίποτα αλλό από
ανθρωποκτονία με σκοπό την απόκτηση της γης των Σιού και τον κατευνασμό
των πολιτικών του φίλων στη Μινεσότα.

 Η εθνοκάθαρση

Αυτή
η εθνοκάθαρση των Ντακότα  από την Μινεσότα ήταν ένα μέρος της
εκπλήρωσης μιας ευρύτερης πολιτικής γενοκτονίας.

Ο Διοικητής Αλέξανδρος
Ramsey είχε δηλώσει στις 9 Σεπτεμβρίου 1862 ότι «Οι Ινδιάνοι Σιού  της
Μινεσότα, πρέπει να εξοντωθούν ή να οδηγηθούν για πάντα πέρα από τα
σύνορα του κράτους.”

Η μεταχείριση των Ντακότα, ο  απαγχονισμός στο
Mankato και η βίαιη απομάκρυνση τους από τη Μινεσότα, ήταν οι πρώτες
φάσεις του σχεδίου του Ράμσεϊ. Το σχέδιό του  συνεχίστηκε με την αμοιβή
200 δολαριών που έθεσε για κάθε κρανίο Ινδιάνου Ντακότα.

Μέσα στα
επόμενα χρόνια οργάνωσε εκστρατείες αναζήτησης των Ντακότα που δεν είχαν
παραδοθεί για να εξασφαλιστεί ότι δεν θα επιστρέψουν.

Οι δράσεις αυτές
άνοιξαν τον δρόμο για την εγκατάσταση των λευκών στη Μινεσότα.

Ενώ
μικροί αριθμοί Ντακότα  άρχισαν να επιστρέφουν στην πατρίδα τους από τα
τέλη της δεκαετίας του 1880, οι περισσότεροι  Ντακότα παραμένουν σε
εξορία από την αρχαία πατρίδα τους.Το “Μονοπάτι των Δακρύων”

Στις
7 Νοεμβρίου το 2014, όπως και σε κάθε δεύτερο έτος από το 2002, Ντακότα
από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, οργανώνουν πορεία 150 μιλίων
στη νότια Μινεσότα προς τιμήν των προγόνων τους οι οποίοι
απομακρύνθηκαν βίαια από την περιοχή των Σιού και οδηγήθηκαν σε
στρατόπρδα συγκέντρωσης στο Mankato και το Fort Snelling, το Νοέμβριο
του 1862.  Για τους Ντακότα αυτή η πορεία είναι μια ευκαιρία να
μνημονεύσουν  τα δεινά που υπέστησαν οι πρόγονοί τους, καθώς και να
διαδώσουν αυτή την ιστορία που ελάχιστα έχει ειπωθεί

Μερικοί  αποκαλούν την Πορεία, Μονοπάτι των Δακρύων  

“Πρόκειται 
για μια τελετή, δήλωσε ο Γκουέν Γουέστερμαν, ο οποίος διδάσκει
ανθρωπιστικές επιστήμες στο Μανκάτο και λαμβάνει μέρος στην πορεία από
το  από το 2004. «Δεν είναι μια διαμαρτυρία. Δεν είναι μια αναπαράσταση.
Είναι μια πνευματική τελετή για να τιμήσουμε τους προγόνους μας και να
θυμόμαστε τη δύναμή και την αποφασιστικότητά τους. »

Η  Συνθήκη της Μεντότα

ΠΗΓΕΣ:

ertopen.com

dragonflydezignz

 unitednativeamerica

 twincities

@omniatv

ΜΕΛΕΤΕΣ – ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δεκ 21, 2016

Screenshot_28

Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου 1862 εκτελούνται δια απαγχονισμού 38
Ινδιάνοι της Ντακότα. Στο Μανκάτο της Μινεσότας από νωρίς έχουν μαζευτεί
περισσότεροι από 4000 πολίτες για να δουν τη δημόσια εκτέλεση των 38
κατηγορούμενων Ινδιάνων. Στις 10 ακριβώς, οι 38 άνδρες ντυμένοι με άσπρη
μουσελίνα παίρνουν θέση στο κυκλικό ικρίωμα που έχει κατασκευαστεί και
τοποθετηθεί στην πλατεία της πόλης. Ένα σκοινί περνιέται στο λαιμό του
καθενός.Screenshot_29

Οι μελλοθάνατοι πιάνουν τα χέρια και ψιθυρίζουν τραγούδια θανάτου της
φυλής τους.

Ύστερα από τρία χτυπήματα στο τύμπανο, το σκοινί που κρατούσε την
αποβάθρα κόβεται από τσεκούρι και οι Ινδιάνοι της φυλής Σιου στην
Ντακότα βρίσκουν τον θάνατο.

Screenshot_30Τα σώματα τους παραμένουν σε κοινή θέα για παραπάνω από
μισή ώρα και έπειτα στοιβάζονται όλα σε ένα λάκκο έξω από τα σύνορα της
πόλης που είχαν προηγουμένως σκάψει οι πολίτες του Μανκάτο. Πρόκειται
για μαζικότερη εκτέλεση κρατούμενων με απαγχονισμό στην αμερικανική
ιστορία. Με την κατηγορία ότι σκότωσαν, λεηλάτησαν και βίασαν γυναίκες
και μικρά παιδιά κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Ντακότα, οι 38
Ινδιάνοι οδηγήθηκαν στο ικρίωμα, ύστερα από μια σειρά δικών, που
αμφισβητήθηκαν και κατακρίθηκαν έντονα.

Συνθηκολογήσεις, μεσάζοντες και η εξέγερση της Ντακότα

Οι Ινδιάνοι της Ντακότα είχαν εγκατασταθεί στην ευρύτερη περιοχή της
Μινεσότα πολύ πριν η Μινεσότα γίνει πολιτεία. Όταν η Μινεσότα
προσαρτήθηκε στις ΗΠΑ το 1858, είχαν προηγηθεί δύο συνθηκολογήσεις
μεταξύ των Ινδιάνων και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1851, με την Συνθήκη
της Μεντότα, οι Ινδιάνοι παραχωρούσαν μεγάλο μέρος των εδαφών τους στις
Πολιτείες της Αμερικής με αντάλλαγμα χρυσό αξίας 1.665.000 δολαρίων
ετησίως για τα επόμενα 50 χρόνια.

Μπορεί η κυριαρχία των Ινδιάνων στην Μινεσότα να περιορίστηκε και οι
σχέσεις μεταξύ του επικεφαλής της φυλής και των υπολοίπων Ινδιάνων της
Ντακότα να κλονίστηκαν, οι αυτόχθονες πληθυσμοί όμως είχαν κλείσει μια
πολύ καλή συμφωνία με την Αμερικανική Κυβέρνηση. Ή έτσι νόμιζαν μέχρι
την στιγμή που ξέσπασε ο Αμερικανικός Εμφύλιος.

Οι Αμερικανοί αθετούν τη συμφωνία λόγω του εμφυλίου

Screenshot_31Οι ετήσιες πληρωμές καθυστερούσαν να φτάσουν στους
Ινδιάνους της περιοχής και έφταναν πάντα μέσω εμπόρων.

Το 1862 η πληρωμή θα καθυστερούσε για ακόμη μία φορά και δεν θα γινόταν
σε χρυσό. Οι Ινδιάνοι της περιοχής εν καιρώ εμφυλίου πολέμου δεν
επιτρεπόταν να κυνηγήσουν, οι περιοχές τους δεν ήταν αρόσιμες και έτσι ο
μόνος τρόπος επιβίωσης ήταν τα χρήματα των Αμερικανών, με τα οποία θα
πλήρωναν τους εμπόρους που έφερναν προμήθειες. Την ίδια εποχή, ο αρχηγός
της φυλής Μικρό Κοράκι απαίτησε οι επόμενες πληρωμές να γίνονται
κατευθείαν στην φυλή, χωρίς παρέμβαση τρίτων.

Η λιμοκτονία των Ινδιάνων

Όταν πληροφορήθηκαν επ’ αυτού οι έμποροι, αποφάσισαν να μην πουλήσουν τα
εμπορεύματά τους επί πιστώσει στους Ινδιάνους της Ντακότα, παρά το
μεγάλο πρόβλημα υποσιτισμού του ινδιάνικου πληθυσμού.

«Όσον αφορά εμένα, αν πεινάνε, ας φάνε χορτάρι» ήταν τα λόγια του
προμηθευτή Άντριου Μίρικ στην συνάντηση του με τον εκπρόσωπο των
Ινδιάνων της Ντακότα, Τόμας Γκαλμπρεϋδ.Οι Ινδιάνοι έπεσαν σε δυσμένεια.

Η πείνα μεγάλωνε, οι ΗΠΑ παρά τη υπογραφή της Συνθήκης δεν έστελναν τα
χρήματα και σύντομα ξεκίνησαν οι πρώτες επιθέσεις σε εποίκους κατοίκους
της Ντακότα.

Το Αύγουστο του 1862 ξεκίνησε η Εξέγερση της Ντακότα

Screenshot_32Εξαθλιωμένοι Ινδιάνοι, στην ανάγκη να βρουν τροφή, αλλά και
επιδείξουν την ισχύ τους έναντι των μετέπειτα κατοίκων της περιοχής,
λεηλάτησαν και σκότωσαν πάνω από 100 έποικους της Μινεσότα.

Σύντομα, αμερικανικά στρατεύματα ενίσχυσαν τις δυνάμεις της περιοχής και
έτσι ξεκίνησε ένας πόλεμος με πολλές απώλειες και ακόμη μεγαλύτερες
θηριωδίες και από τις δύο πλευρές. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1862, η μάχη
στο Γουντ Λέικ έδειξε νικητές τα Αμερικανικά στρατεύματα. Οι
περισσότεροι από τους Ινδιάνους που πολέμησαν παραδόθηκαν με την ελπίδα
πως ο εχθρός θα τους φερθεί με επιείκεια, ενώ κάποιοι άλλοι υποχώρησαν
παίρνοντας για αιχμαλώτους 269 Αμερικανούς στρατιώτες. Τρεις μέρες
αργότερα τους απελευθέρωσαν.

Στη διάρκεια της εξέγερσης, 600 Αμερικανοί στρατιώτες και αρκετοί
Ινδιάνοι της Ντακότα έχασαν την ζωή τους (δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία
για τον αριθμό των νεκρών). Περισσότεροι όμως από 1.250 Ινδιάνοι
αιχμαλωτίστηκαν και παραδόθηκαν.

Δίκη με «συνοπτικές διαδικασίες»

Screenshot_33Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1862, ο Αντισυνταγματάρχης Χένρυ
Σίμπλεϋ, υπεύθυνος για την αιχμαλωσία 1,200 Ινδιάνων της Ντακότα διόρισε
μια πενταμελή στρατιωτική επιτροπή με σκοπό την άμεση και «συνοπτική»
καταδίκη των Ινδιάνων για «φόνους και άλλα εγκλήματα» που διαπράχθηκαν
κατά των Αμερικανών.

Κατά τις επόμενες 6 εβδομάδες, όσο διήρκεσαν οι δίκες, 393 Ινδιάνοι της
Ντακότα δικάστηκαν, 303 εκ των οποίων καταδικάστηκαν σε θάνατο δια
απαγχονισμού.Οι δίκες της Ντακότα ήταν μια σειρά από άδικες αποφάσεις
και αυστηρές ποινές.

Τα στοιχεία ήταν ελάχιστα, οι μάρτυρες ανύπαρκτοι, το δικαστήριο
προκατειλημμένο και οι κατηγορούμενοι δεν είχαν υπεράσπιση. Στις
κατηγορίες προστέθηκαν ο βιασμός και η κακοποίηση γυναικών και μικρών
παιδιών με αποτέλεσμα το μίσος και η προκατάληψη των εποίκων προς τους
Ινδιάνους να γιγαντωθεί.

Παιδιά έδειχναν τυχαία κάποιον Ινδιάνο της Ντακότα κι αυτός
καταδικαζόταν σε θάνατο!

Ο χρόνος εκδίκασης ήταν μηδαμινός με μερικές δίκες διήρκεσαν μόλις πέντε
λεπτά. Στις 2 Νοέμβρη του 1862, τελευταία μέρα των δικών, εκδικάστηκαν
πάνω από 40 υποθέσεις. Η επιτροπή θεωρούσε ότι ακόμη και η απλή
συμμετοχή στον πόλεμο υπονοούσε θανατική καταδίκη και έτσι πάνω από τα
δύο τρίτα των κατηγορουμένων καταδικάστηκε σε θάνατο.

Υπήρχαν περιπτώσεις που οι κατηγορούμενοι λειτουργούσαν και ως μάρτυρες
άλλων υποθέσεων. Ο Γκόντφρεϋ, ένας μιγάς που ήταν και ο πρώτος
κατηγορούμενος που δικάστηκε, υπήρξε μάρτυρας δίνοντας στοιχεία και
αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες για παραπάνω από 50 υποθέσεις.

Πρόεδρος Λίνκολν: «Δεν θα κρεμάσω ανθρώπους για ψήφους»

Screenshot_34Οι καταδικασμένοι σε θάνατο για δολοφονίες και βιασμό μετά
τις δίκες ήταν 303. Ωστόσο, η τελική απόφαση εκτέλεσης πέρασε από τον
πρόεδρο Λίνκολν. Ο Λίνκολν ζήτησε το καταστατικό κάθε εκδικασμένης
υπόθεσης για να το εξετάσει με προσοχή και να αποφασίσει για το αν η
καταδίκη είναι δίκαιη ή όχι. Ο Λίνκολν και ορισμένοι σύμβουλοι θεώρησαν
ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουν με επιείκεια τους κατηγορούμενους, καθώς
υπήρχε κίνδυνος νέας εξέγερσης των Ινδιάνων ύστερα από τις σκληρές και
άδικες καταδίκες.

Ο στρατηγός Τζον Πόουπ είχε αντίθετη άποψη. Σε δύο χρόνια θα διεξάγονταν
εκλογές και οι Ρεπουμπλικάνοι χρειάζονταν ψήφους για την επανεκλογή
τους.

Η απόφαση αθώωσης των Ινδιάνων της Ντακόταν θα έφερνε σε δύσκολη θέση
την παράταξη και θα επέφερε μεγάλο κόστος στην πολιτική του Λίνκολν. Ο
Πόουπς προέτρεψε τον Λίνκολν σε άμεση θανάτωση των Ινδιάνων για να
«ηρεμήσουν τα πνεύματα» από πλευράς των Αμερικανών.

«Δεν θα κρεμάσω ανθρώπους για ψήφους», απάντησε ο Λίνκολν και προχώρησε
σε επανεξέταση των υποθέσεων.

Μετά τον έλεγχο των στοιχείων, μόλις δύο κρίθηκαν ένοχοι για βιασμό και
38 άνθρωποι στο σύνολο καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαχγονισμού με την
κατηγορία της δολοφονίας

ινδιανοι

Μετά την Εξέγερση της Ντακότας, οι ιθαγενείς εγκαταστάθηκαν στην περιοχή
τη