”Oι παλιές αμαρτίες έχουν μακριά σκιά”
Γράφει ο φιλόλογος, Ηλίας Γιαννακόπουλος
«… κ’ η ιδέα αυτή θα είναι, στο εξής, ο τελευταίος λόγος του Ζαρατούστρα: θα ξανάρθω, μ’ αυτόν τον ήλιο, μ’ αυτή την γη, όχι για μια νέα ζωή ή για μια καλύτερη ζωή ή για μια ζωή όμοια με τούτη, αλλά γι’ αυτή την ίδια τη ζωή, ταυτόσημη μέσα στα πιο μεγάλα όπως και στα πιο μικρά πράγματα: και θα διδάξω, για μιαν ακόμη φορά την Αιώνια Επιστροφή.» («Τάδε έφη Ζαρατούστρα»).
Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας διαβάζει πολύ Νίτσε. Η επιστροφή του, όμως, θυμίζει την θεωρία του περί “αιώνιας επιστροφής”.
Η ξαφνική (αναμενόμενη για πολλούς και επιμελώς σχεδιασμένη) παραίτηση από βουλευτής του κ. Τσίπρα δεν τάραξε μόνον τα νερά του πολιτικού σκηνικού, δεν ενεργοποίησε μόνον τα αντανακλαστικά του ΠΑΣΟΚ για την αποτροπή διαρροών προς το εκκολαπτόμενο κόμμα, δεν ενίσχυσε μόνον τη συνοχή της ΝΔ, δεν προβλημάτισε μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση του απέναντι στον φυσικό αρχηγό του, δεν φόβισε μόνον τα κόμματα-παραφυάδες του ΣΥΡΙΖΑ (Νέα Αριστερά, ΜΕΡΑ 26, Πλεύση Ελευθερίας, Κίνημα Δημοκρατίας) για τυχόν προβλήματα πολιτικής τους επιβίωσης, δεν όξυνε μόνον τα διλήμματα των στελεχών της Κεντρο-Αριστεράς για την προοπτική προσχώρησης-ένταξης στο νέο κόμμα, δεν έδωσε μόνον τροφή στους σεναριολόγους για το όνομα και το χρόνο ανακοίνωσης του κόμματός του, δεν εμπλούτισε μόνον τη θεματολογία των πολιτικών αναλυτών, δεν τροφοδότησε μόνον τις συζητήσεις για το ιδεολογικό στίγμα του νέου κόμματος (δημοκρατικό; αριστερό;, προοδευτικό;, κίνημα; σοσιαλιστικό;…), δεν κινητοποίησε μόνον τους δημοσκόπους…
Αν όλα τα παραπάνω τα προκάλεσε μόνον η παραίτηση ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής γι αυτό. Κι αυτό γιατί το επικοινωνιακό στοίχημα το κέρδισε στο βαθμό που η παραίτηση έγινε πρωτοσέλιδο στα κοινωνικά δίκτυα. Με μηδενικό οικονομικό κόστος πέτυχε τη μέγιστη δυνατή πολιτική διαφήμιση και σίγουρα θα μονοπωλήσει τις πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις στην τηλεόραση για την προοπτική του κόμματος που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί.
Οι πρώτες αντιδράσεις των κομμάτων της Κεντρο-Αριστεράς αποπνέουν μία αμηχανία για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίσουν τη νέα αυτή πολιτική πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί σε λίγο θα κληθούν να πάρουν θέση και να απαντήσουν στο κάλεσμα για ενότητα ή συγκρότηση της Κεντρο-Αριστεράς.
Η Κεντρο-Αριστερά ως πολύφερνη νύφη σε πολλούς αρέσει, αλλά λίγοι είναι αυτοί που στο τέλος θα θελήσουν να έρθουν σε γάμο κοινωνία μαζί της.
Η ΝΔ μάλλον χαίρει για την πολιτική επανάκαμψη του κ. Τσίπρα αφού με χαρά βλέπει τον πολυκερματισμένο χώρο της Κεντρο-Αριστεράς να βρίσκεται σε μία διαρκή περιδίνηση. Από την άλλη πλευρά ίσως να προβάλει το κόμμα του κ. Τσίπρα ως “κίνδυνο” για τη Δεξιά με απώτατο στόχο τη συσπείρωσή της μετά τα τραύματα που επέφερε η διαγραφή του κ. Σαμαρά.
Ίσως το μόνο ερώτημα που πλανάται στους πολιτικούς αναλυτές και δημοσκόπους είναι ο τρόπος αντίδρασης και υποδοχής του εκκολαπτόμενου κόμματος από το κοινό-ψηφοφόρους των αντισυστημικών. Στην πολιτική σκακιέρα όλα πρέπει να συνυπολογίζονται για την εξαγωγή ενός έγκυρου πολιτικού συμπεράσματος.
Ωστόσο, δεν λείπουν και οι πρώτες αρνητικές κριτικές-αντιδράσεις για τις πολιτικές κινήσεις και φιλοδοξίες του πρώην πρωθυπουργού.
Το ΠΑΣΟΚ δια του προέδρου του απαξίωσε την επανεμφάνιση του κ. Τσίπρα και τη βάπτισε ως τυχοδιωκτική.
Εκείνη, όμως, η κριτική που πλήγωσε τις πολιτικές βλέψεις του κ. Τσίπρα είναι αυτή του κ. Αλαβάνου, του πολιτικού πατέρα του. Ο κ. Αλαβάνος χρησιμοποίησε βαριές και απαξιωτικές λέξεις-εκφράσεις για τον κ. Τσίπρα.
Ο κ. Πολάκης ευχήθηκε στον κ. Τσίπρα “Καλές θάλασσες λοιπόν…(με την 5η διάσπαση…)”
Στον κύκλο των δύσπιστων ή και αντιτιθέμενων στα πολιτικά σχέδια του κ. Τσίπρα είναι όλοι εκείνοι που επικαλούνται την παραδοσιακή και παροιμιώδη φράση “με παλιά και φθαρμένα υλικά δεν μπορείς να χτίσεις το καινούριο”.
Κάτι παραπλήσιο υπονοεί και η αγγλική παροιμία:
“you can not make new shoes from old (used) leather” (Με παλιό δέρμα δεν μπορείς να φτιάξεις καινούρια παπούτσια).
Κι αυτό γιατί ο κ. Τσίπρας έχει παρελθόν και θα κριθεί κι από αυτό. Το 2027 δεν είναι ίδιο με το 2015, όταν ο άφθαρτος και πολλά υποσχόμενος τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάγεψε τους απογοητευμένους από τα μνημονιακά κόμματα ψηφοφόρους και κέρδισε τις εκλογές.
Τώρα τι καινούριο μπορεί να υποσχεθεί;
Φυσικά δεν λείπουν και οι κακόβουλοι που μάς υπενθυμίζουν μια αγγλική παροιμία πως: “old sins have long shadows” (οι παλιές αμαρτίες έχουν μακριά σκιά)
Ωστόσο, ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη κάποιων πολιτικών αναλυτών που διατείνονται πως η πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα κινδυνεύει να έχει την τύχη παρόμοιων πολιτικών πρωτοβουλιών του παρελθόντος. Η αποτυχία των Ανδρέα Λοβέρδου, Γ. Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά, Φώτη Κυβέλη, Ντόρας Μπακογιάννη, Δημήτρη Τσοβόλα, Κωστή Στεφανόπουλου και πολλών άλλων ίσως να είναι ένα διδακτικό μήνυμα-μάθημα για τον κ. Τσίπρα όσο κι αν η περίπτωσή του έχει μια ιδιαιτερότητα.
Μήπως για άλλη μία φορά επιβεβαιωθεί η ποιμενική θεωρία του Αβέρωφ πως «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος»;
Στην υφέρπουσα σεναριολογία για το όνομα του κόμματος, το χρόνο ανακοίνωσής του, για τα πολιτικά πρόσωπα που θα το πλαισιώσουν και για τις αντιδράσεις-θέση των άλλων κομμάτων της Κεντρο-Αριστεράς στο πολιτικό τόλμημα του πρώην πρωθυπουργού ξεχωριστή θέση κατέχει και μία ξεχασμένη ρήση του Πιττακού του Μυτιληναίου κι ας φαίνεται λίγο άσχετη με τους πολιτικούς τριγμούς που προκάλεσε η παραίτηση του κ. Τσίπρα και η φημολογούμενη ίδρυση του κόμματός του.
Η πολιτική” σύνεση” και η κομματική “ανδρεία” «συνετών ανδρών, πριν γενέσθαι τα δυσχερή, προνοήσαι όπως μη γένηται, ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι» («γνώρισμα των συνετών ανθρώπων είναι, πριν συμβούν τα δύσκολα, να προνοούν για να μην γίνουν, γνώρισμα δε των γενναίων είναι, να τα αντιμετωπίζουν όταν αυτά συμβούν).
Μέλλει δε, να αποδειχτεί στο προσεχές μέλλον ποιος ή ποιοι (πολιτικοί) θα έπρεπε να είναι “πολιτικά συνετοί” και ποιος ή ποιοι θα πρέπει να επιδείξουν “πολιτική ανδρεία-γενναιότητα” για την αντιμετώπιση και διαχείριση των πολιτικών τριγμών που θα προκαλέσει στο πολιτικό και κομματικό οικοδόμημα της χώρας μας το πολιτικό κόμμα του πρώην πρωθυπουργού.
Μέλλει δε, επίσης, να αποδειχτεί αν η παραίτηση Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ το 2023 ήταν μία “συνετή πολιτική” πράξη ή απουσία “πολιτικής γενναιότητας”. Έπρεπε, δηλαδή, να μείνει και να παλέψει για την παλινόρθωση του ΣΥΡΙΖΑ (“πολιτική ανδρεία”) ή σωστά έπραξε και παραιτήθηκε για να προετοιμάσει την επιστροφή του (“πολιτική σύνεση”).
Το ίδιο ισχύει-και πάντα σύμφωνα με τη θέση του Πιττακού – και για τους κ. κ. Ανδρουλάκη και Φάμελλο. Προετοίμασαν, δηλαδή, το κόμμα τους για την προοπτική της ίδρυσης του κόμματος Τσίπρα; Τώρα που είναι πραγματικότητα θα παλέψουν να κρατήσουν όρθια και άφθαρτα τα κόμματά τους ή θα λιποτακτήσουν-προσχωρήσουν-ενταχθούν στο νέο κόμμα Τσίπρα;
Να και κάτι ενδιαφέρον μετά την πλήξη και ανία του double score που επιτυγχάνει η ΝΔ στις δημοσκοπήσεις.
