Κατάληψη Καρραδείου Χίου

Σε μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και ο αυτοπροσδιορισμός μοιάζει πιο πολύ με επιθεώρηση παρά με ουσιαστική τοποθέτηση, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα κοινά μας προτάγματα: 

· Αντικαπιταλισμός. Έχουμε την πεποίθηση ότι το οικονομικό-πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού είναι η βαθιά ρίζα των περισσότερων προβλημάτων που απασχολούν την κοινωνία σήμερα. 

Είναι ένα σύστημα που επιτρέπει την αχαλίνωτη συσσώρευση κέρδους σε συνδυασμό με την απόλυτη φτώχεια.

Την ίδια στιγμή που οι αγρότες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ καίνε τις σοδειές για να αποφευχθούν κρίσεις υπερπαραγωγής, υπάρχουν μάζες ανθρώπων που πεθαίνουν από υποσιτισμό. 

Εκτός από άδικο το καπιταλιστικό σύστημα περιορίζει τις δυνατότητες παραγωγής, ουσιαστικά πλέον οπισθοδρομεί και όπως όλα δείχνουν καταρρέει με δυνατό βρόντο, τις συνέπειες του γεγονότος αντιλαμβανόμαστε όλοι με την παγκόσμια οικονομική κρίση.

· Αυτονομία, και με την έννοια της αυτοδιαχείρισης και με την έννοια του να δίνουμε το νόμο στον εαυτό μας (αυτό-νομία), να μην ετεροκαθοριζόμαστε, να μη λαμβάνουν αποφάσεις άλλοι για μας, να έχουμε πρόσβαση στην πληροφορία και στη λήψη απόφασης για κάθε τι που μας αφορά. 

Σε αυτό το πλαίσιο είναι προφανές ότι λειτουργούμε με οριζόντιες δομές και αναγνωρίζουμε ως μοναδικό όργανο λήψης αποφάσεων την συνέλευση μας.

 · Αναρχία/Αντιεξουσία. Αν η λέξη δημοκρατία δεν είχε αμαυρωθεί σε τέτοιο βαθμό, χάνοντας το νόημά της δεν θα υπήρχε λόγος να ξεκαθαριστεί το εξής: Είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας που δεν πηγάζει από τη βάση, από το λαό. Δεν μας καλύπτει ούτε η κοινοβουλευτική δημοκρατία της ανάθεσης και της εκπροσώπησης, ούτε οι εκλεγμένες ελιτ ειδικών.

Απαραίτητο στοιχείο για να μην απονεκρωθεί η διαδικασία της λήψης αποφάσεων από το κοινό είναι να ανήκει στο κοινό. · Είναι προφανές ότι ως αντικαπιταλιστές είμαστε κάθετα αντίθετοι σε όλες τις μορφές που παίρνει για να γίνει πιο αρεστός ή πιο εχθρικός. Ρατσισμός, φασισμός, σεξισμός και άλλα απόβλητα του καπιταλισμού μας αηδιάζουν.

Σε πολλούς ίσως φαίνονται τα παραπάνω ρομαντικά, χιλιοειπωμένα και ουτοπικά. Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος που ζούμε δε θα αλλάξει, ότι θα συνεχίσει η ανθρωπότητα να ζει σε αυτό το μεσαίωνα, τον αγώνα επιβίωσης, την κανιβαλική πεποίθηση ότι μόνο «αν πατήσεις επί πτωμάτων» επιβιώνεις.

 Ευτυχώς για την ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν άνθρωποι που δεν το πίστευαν αυτό, γι αυτό το μεσαίωνα τον ακολούθησε η αναγέννηση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα την ακολουθούν οι αγώνες, οι θυσίες, οι επαναστάσεις και οι ανατροπές.

Ακούμε συχνά την ερώτηση «με ποιόν είστε;». Η απάντηση είναι η εξής: Είμαστε με τον καταπιεσμένο αυτού του κόσμου. Με τον εργάτη που δουλεύει σα σκυλί και βλέπει το αφεντικό του να γκρινιάζει για την 0.2% πτώση των κερδών τον τελευταίο χρόνο, με τον δημόσιο υπάλληλο που απολύεται για να «εξυγιανθεί» η δημόσια διοίκηση και βλέπει το βύσμα συνάδελφό του να παραμένει στη θέση του, με το μετανάστη που σπάει την τρομοκρατία και βρίσκει το κουράγιο να αγωνιστεί, με το φοιτητή που αηδιάζει με την βρωμιά των καθεστωτικών παρατάξεων και σηκώνει κεφάλι, με τον αντάρτη στα βουνά των Ζαπατίστας, τον Ισπανό αγανακτισμένο, τον Αμερικανό φαντάρο που γύρισε από το Ιράκ και κατεβαίνει σε πορείες έχοντας καταλάβει τι παίζεται στις πλάτες τους. 

Είμαστε με τους σημερινούς αδικημένους αυτού του κόσμου, τους αυριανούς νικητές. Είμαστε ρεαλιστές γιατί γνωρίζουμε ότι η δικαιοσύνη θα επιβληθεί της αθλιότητας και θα ζήσουμε να περπατήσουμε έναν κόσμο πιο όμορφο κι από ένα όνειρο.”