Γράφει ο Αντώνης Ρέλλας
Την προσοχή σας παρακαλώ!
Διαβάζω ότι κατηγορούν τον κ. Στέφανο Κασσελάκη ως μισανάπηρο διότι στην επίσκεψη του στο Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης για ανάπηρα άτομα έκανε «παρκούρ».
Αυτό νομίζετε ότι είναι μισαναπηρισμός;
Αυτό γίνεται αντιληπτό ως πρόβλημα στη συγκεκριμένη επίσκεψη;
Τα προβλήματα από την επίσκεψη αυτή είναι άλλα.
Συγκεκριμένα:
O κ Κασσελάκης επέλεξε να επισκεφτεί ένα διαχωριστικό σχολείο και όχι ένα σχολείο για όλα τα παιδιά!
Διαθέτουμε έναν τεράστιο όγκο ερευνητικών ευρημάτων, ακαδημαϊκής τεκμηρίωσης, προσωπικών μαρτυριών και εμπειριών, που υποστηρίζουν την επιτακτική για τα ανθρώπινα δικαιώματα ανάγκη κατάργησης του διαχωρισμού στην εκπαίδευση και την άμεση και επιτακτική ανάγκη εκπλήρωσης του δικαιώματος των παιδιών σε μια πλήρως ενταξιακή εκπαίδευση, βασισμένη όχι στη διάκριση αλλά στις ίσες ευκαιρίες και στη συμμετοχή, όπως έχει συμφωνηθεί στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού και στο άρθρο 24 (Right to Ιnclusive Εducation) της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Αναπήρων (CRPD) του ΟΗΕ, που έχουμε κυρώσει με εθνικό νόμο το 2012 και το 2018.
O κ Κασσελάκης «έταξε» νέες αίθουσες, νέα κτήρια και περισσότερο προσωπικό για τη διαιώνιση και ενίσχυση της κακής πρακτικής που εξακολουθεί να εφαρμόζεται στη χώρα μας αντίθετα στη διεθνή νομιμότητα.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω ότι η ανέγερση διαχωριστικών σχολείων ΔΕΝ χρηματοδοτείται πλέον μέσω κοινοτικών κονδυλίων και ο στρατηγικός στόχος της ΕΕ είναι η σταδιακή κατάργηση τους.
Τέλος, σε μια περίοδο που τα ζητήματα της παράλληλης στήριξης για τους ανάπηρους μαθητές και τις ανάπηρες μαθήτριες βρίσκονται στο επίκεντρο της συζήτησης του αναπηρικού κινήματος με την κοινωνία, ο κ. Κασσελάκης επέλεξε να φωτογραφηθεί με την αρμόδια υπουργό και αυτουργό της περιστολής του θεσμού της παράλληλης στήριξης σαν να μην τρέχει τίποτα.
Όσες και όσοι λοιπόν μείνατε στην εικόνα του «παρκούρ» από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ χάνετε την ουσία.
Ο μισαναπηρισμός (disablism) και η εξιδανικευμένη κανονικότητα (ableism), με βαθιές ρίζες στις ιδέες περί ευγονικής και τα ανθρωπομετρικά πρότυπα περί του «κανονικού», ενίοτε χρησιμοποιούνται ως αξιολογικό εργαλείο που καθορίζει ποιο ανάπηρο άτομο και κάτω από́ ποιες προϋποθέσεις μπορεί́ να πραγματώσει τον οποιοδήποτε κοινωνικό ρόλο.
Συγχωρέστε με, αλλά στην υπόθεση αυτή, δηλαδή ότι ο Κασσελάκης έκανε με άνεση «παρκούρ» μπροστά σε ανάπηρα παιδιά ΑΡΑ τα στεναχώρησε, οφείλω να σας ενημερώσω ότι δημιουργείτε μια εντύπωση θύματος για τα ανάπηρα παιδιά και αγνοείτε την ουσία των πραγματικών προβλημάτων τους.
Περισσότερα από 110.000 ανάπηρα παιδιά και οι οικογένειες τους αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα πρόσβασης στην εκπαίδευση.
Οι οικονομικές ανισότητες, η φτώχεια και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές παρέχουν τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομείται η κουλτούρα που παράγει μισαναπηρισμό.
