17.7 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΑΠΟΨΕΙΣ23 Δέντρα για το Μάτι

23 Δέντρα για το Μάτι

Στης 23 Ιουλίου έχει γενέθλια ο μπαμπάς μου και είχα πει να ξεκινήσω τη μέρα μου πολύ νωρίς, για να τελειώσω τις δουλείες μου, μέχρι τις 4 και μετά να πάω Μαραθώνα για μπάνιο. Είχα βάλει και τη τσάντα με το μαγιό, της πετσέτες και τα αντιηλιακά στο port baggage, στο αυτοκίνητο.

Άργησα να τελειώσω τις δουλειές που είχα και έτσι συμφώνησα, να βρεθούμε στο σπίτι με την αδερφή μου, για τα γενέθλια του μπαμπά μας, γύρω στις 6-7. Τελικά δεν θα προλάβαινα, να πάω για μπάνιο. Μετά για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι ότι είχε αέρα σε βαθμό που πήγε να μας σκίσει τις τέντες, θυμάμαι τη τηλεόραση και τον πατέρα μου να δακρύζει (πρώτη φορά στη ζωή μου το είδα αυτό), θυμάμαι τα τηλέφωνα που χτυπούσαν για να μάθουμε νέα, από τους φίλους μας που έμεναν εκεί και φωνές. Θ

Θυμάμαι ότι παρόλα τα χιλιόμετρα που απείχαμε, από τον τόπο της καταστροφής, το επόμενο πρωινό, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ούτε να μιλήσω και έκλαιγα για μέρες. Θυμάμαι ότι δε μπορούσα να δω τηλεόραση και να μπω στο internet, χωρίς να κλαίω και μετά νομίζω έπαθα μπλακ αουτ, για κανένα δίμηνο.

 
Είναι από τις φορές, που γράφεις και ξαναγράφεις και διαγράφεις ένα κείμενο, νιώθοντας πολύ μπλοκαρισμένος και μικρός, από συναισθήματα θυμού, ασταμάτητων εικόνων φρίκης και δακρύων. Κάθε γράμμα γίνεται σχεδόν μια μαχαιριά στη καρδιά και όταν τελικά, ολοκληρωθεί μια παράγραφος, νιώθεις ότι δεν έχεις το ψυχικό απόθεμα, για να περάσεις στην επόμενη, από το πόνο.

Η ιστορία θέλει το Μάτι να καίγεται ολοσχερώς μετά τον πόλεμο, από τους Γερμανούς και στη συνέχεια μετά από χρόνια, 20 Χαλανδραίοι αγρότες, να αγοράζουν οικόπεδα, για εξοχικές κατοικίες. Στη συνέχεια πουλούν κάποια οικόπεδα σε συντοπίτες τους, με αποτέλεσμα τη δεκαετία 1950-1960 στη περιοχή, οι κάτοικοι σε μεγάλο ποσοστό, να είναι από το Χαλάνδρι. Από τον Ιούνιο, ο κόσμος μετέφερε σκηνές στη παραλία, μαζί με όλο το νοικοκυριό για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Στη συνέχεια φτιάχτηκαν ξενοδοχεία και παραθεριστικές πολυκατοικίες, μέχρι που φτάνουμε στο σήμερα.

Εκείνη τη περίοδο της καταστροφής, η κυρίαρχη άποψη, από παντογνώστες Ελληναράδες που δεν ήθελαν να διαταράξουν την ηρεμία τον διακοπών τους, ήταν..-Ε εκεί που πάνε και χτίζουν..μαζί με σχόλια τύπου: -H φύση εκδικείται ή και ακόμα χειρότερα: – Ο Θεός εκδικείται (ο Θεός ευθύνεται ΣΤΑΝΤΑΡ, όχι η ανθρώπινη βλακεία ή η ανοργανωσιά και η έλλειψη πολιτικής προστασίας). Αγνοώντας προφανώς, ότι πριν λίγα χρόνια, οι Αμπελόκηποι, ήταν Αμπελώνες και η μαμά μου, σαν παιδάκι, ερχόταν για διακοπές στη Πλατεία Κέννεντυ στο Χαλάνδρι το 1960 (να γκρεμίσουμε όλη την Αθήνα.. και να μένουμε στη σκηνή της Ποκαχόντας ή σε eco βιοδιασπώμενες σκηνές, με ονειροπαγίδες και φυλλωσιές.. αντί για κουφώματα, καλύτερα ίσως?). 

Κυρίως όμως, πιο πολύ με σόκαρε, η απόλυτη έλλειψη συμπόνιας και εν συναίσθησης, επάνω στον βίαιο και άδικο χαμό, συμπολιτών μας. Ήταν απόλυτη βία και καταστροφή για τη φύση, τα ζώα τους ανθρώπους. Πως θα μπορούσε κάποιος να φτάσει, σε τέτοιες κτηνώδεις ύβρεις ή και να συνεχίζει τη ζωούλα του, σαν να μην έχει γίνει τίποτα; Πιθανώς γιατί, δεν πολυπήγαινε για μπάνιο, ε δε γουστάρει και πολύ το καλοκαίρι, δε πολυγουστάρει σίγουρα και τη χώρα..αλλά πάνω από όλα, γιατί η καταστροφή δεν χτύπησε το δικό του σπιτάκι (τέτοιοι τύποι.. τέτοιες ώρες θεωρούν, ότι έχουν την ευλογία, από έναν δικό τους κακό και εκδικητικό θεό, για να λένε ότι μ@λ@κ$@ θέλουν, ακόμα και πάνω από νεκρούς). 

Υπήρχαν και υπάρχουν πελώρια λάθη και πολιτική και επιχειρησιακή ευθύνη. Έπρεπε να ανακοινωθεί και να ζητηθεί, από τηλεόραση και ραδιόφωνα εκκένωση, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Κανείς, δεν θα κατηγορούσε κάποιον, αν έβγαινε η ανακοίνωση για εκκένωση προληπτικά από τις 6μμ. ακόμα και άμα, δε γινόντουσαν καταστροφές, (αντιθέτως θα μπορούσε να γίνει μία προληπτική εκκένωση, ακόμα και σαν άσκηση, κανείς δε θα έλεγε μας έβγαλες από τα σπίτια χωρίς λόγο, αυτές οι περιοχές πρέπει πάντα να είναι έτοιμες, ακόμα και για το χειρότερο σενάριο).Στη περίπτωση που είχε ζητηθεί εκκένωση από την περιφέρεια, τους Δημάρχους και τον αρχηγό της πυροσβεστικής, σίγουρα οι νεκροί και οι εγκαυματίες, δεν θα είχαν φτάσει, σε αυτόν τον αριθμό.

Όλες οι αποφάσεις πάρθηκαν..στο πόδι, συγκεκριμένο σχέδιο, δεν υπήρχε. Καμία οργάνωση και κανένας συντονισμός, επιχειρησιακά. Ένα από τα πιο σοβαρά λάθη, αυτό της αστυνομίας, που ενώ έκοψαν την Μαραθώνος, αντί να στέλνουν τους οδηγούς, για αναστροφή ξανά προς Αθήνα, τους έστελναν προς το Μάτι (γιατί δεν πίστευαν ίσως, ότι θα περάσει η φωτιά την  Μαραθώνος).Το παζλ συμπληρώνετε με τους οδηγούς, που έρχονται από Ν.Μάκρη, που ενώ και για αυτούς, έχει κλείσει η Μαραθώνος ,συνεχίζουν προς τον περιφερειακό με κατεύθυνση προς Μάτι, μέχρι που τα δύο ρεύματα συναντιούνται και σε συνδυασμό με τα παρκαρισμένα αμάξια εγκλωβίζονται, στη Ποσειδώνος, τον κεντρικό δρόμο στο Μάτι.

Και μετά φωτιά, καπνός, φωνές και νύχτα. Άνθρωποι, που δεν μπορούν να αναπνεύσουν, μέσα στη θάλασσα, για ώρες ολόκληρες. Δεν υπήρξε καμία αντίδραση, από τα σκάφη του Λιμενικού (υπάρχουν μαρτυρίες από επιζώντες, για την πλήρη, απουσίας τους). Υπάρχουν άνθρωποι που γλίτωσαν από τη φωτιά και πνίγηκαν μέσα στη θάλασσα, από τον καπνό και το νερό. Η βοήθεια στην Αργυρά Ακτή, από κάποιες βάρκες πήγε στις 10 το βράδυ και όταν έφτασε δεν προσέγγισαν, άμεσα τον κόσμο φοβούμενοι, μην αναποδογυρίσουν οι βάρκες, από το πανικό και την εξάντληση του κόσμου. Οι Αιγύπτιοι ψαράδες της Ραφήνας, σώζοντας εκατοντάδες ζωές, αντικατέστησαν το κράτος, που κοιτούσε άπραγο, για ώρες ολόκληρες. 

Αργά το βράδυ ο Τσίπρας, στο κέντρο επιχειρήσεων σαν τουρίστας, γνωρίζοντας πως υπάρχουν νεκροί..να κάνει τον ανίδεο και να ενημερώνετε για τα 80 πυροσβεστικά που είναι στο Μάτι. Οι κάτοικοι μόνο δύο πυροσβεστικά οχήματα είχαν δει, το ένα χαλασμένο και το άλλο χωρίς νερό. Ακόμα και την επόμενη μέρα με delay, ανακοίνωσε το Εθνικό πένθος, λες και θα του κόστιζαν δύο λέξεις ανθρώπινης συμπόνιας, παραπάνω. Έκπληκτος πάντα, μιλώντας για ασύμμετρη απειλή (οριακά δεν μας είπε και αυτός..για τον στρατηγό άνεμο) δεν ζήτησε ΚΑΜΙΑ παραίτηση, θεώρησε ότι τόσοι νεκροί..-ε δεν έγινε και τίποτα, μη πέσει και η κυβέρνηση κιόλας. Μετά πήγε και στο Μάτι για τις κάμερες (δεν ντράπηκε) και είπε σε πυρόπληκτη ότι και να τις έδινε 2.000ευρώ..αυτή θα τα σπαταλούσε.

102 καμένοι άνθρωποι (και κάποιοι ακόμα, που μπορεί ποτέ να μη μάθουμε για αυτούς), 13.600 καμένα στρέμματα, 2.000 κατεστραμμένα σπιτικά, καμένα ζώα και δέντρα και δεν υπάρχει, καμία πολιτική ευθύνη; Υπήρχαν άνθρωποι που κατέληξαν μετά από 50 μέρες 90% καμένοι, τόσο πολύ βασανιστήκαν. Όλη η πυροσβεστική δύναμη εκείνη τη μέρα, ήταν στη Κινέτα, όπου εκεί έγινε επιτυχώς εκκένωση, από την αστυνομία, που είχε βγει στους δρόμους, για ανακοίνωση εκκένωσης και διάσωση, από νωρίς.

Δεν επιχείρησαν καθόλου, εναέρια μέσα και ποτέ μέχρι σήμερα, δεν μας εξήγησαν γιατί. Από τις 6.30μμ. βοήθεια από τη θάλασσα, πήγε στους ανθρώπους, που είχαν εγκλωβιστεί στις παραλίες στις 11.30μμ. και όταν έφταναν στη Ραφήνα, δεν υπήρχε κανείς να τους υποδεχτεί και να τους περιθάλψει. Χρησιμοποιήθηκαν ταξί, αμάξια και μηχανές από εθελοντές, για τη μεταφορά τραυματιών .Ένα χάος. Μόνο οι εθελοντές ουσιαστικά, όλο το υπόλοιπο ένα χάος και στις επόμενες μέρες, που ακολούθησαν.

Φτάνουμε στο σήμερα, ένα χρόνο περίπου μετά, το Μάτι, δεν ίδιο στα σίγουρα, όμως για εμένα είναι πιο όμορφο και ενωμένο, από ποτέ. Οι κάτοικοι και οι φίλοι του Ματιού, είναι μια μεγάλη αλληλέγγυα παρέα, που δεν λύγισε στιγμή. Πήγα σε μία έκθεση, περίπου πριν δέκα μέρες, που οργάνωσαν οι κάτοικοι και η ομάδα νέων Ματιού, που κάνει πολύ καλή δουλειά, με πολιτιστικές και αθλητικές δράσεις, δενδροφυτεύσεις, καθαρισμό καμένων χώρων και παραλιών, τουρνουά Βόλεϊ, έκδοση ημερολογίου με φωτογραφίες από το Μάτι  και άλλα πολλά όμορφα. Η έκθεση αποτελούνταν, από 23 καμένα δέντρα που έχουν ξαναγεννηθεί και είναι πιο όμορφα και περήφανα, από ποτέ. Στα μάτια μας υπήρχε λάμψη και απόλυτη χαρά, γιατί όσοι παραβρέθηκαν εκείνη τη μέρα εκεί, μπορούσαν πια να καταλάβουν την πραγματική συναισθηματική αξία, που μπορεί να κρύβουν 23 κορμοί,  ζωγραφισμένων δέντρων. Όλοι κοιταζόμασταν, χαμογελαστοί και χαρούμενοι σαν να συμβαίνει κάτι, πολύ σπάνιο ξεχωριστό και σπουδαίο.

Υπάρχει μεγάλη ανάγκη, για δωρεές δέντρων και δεντροφυτεύεις με περιβαντολλογική μελέτη και σχεδιασμό, αν θέλουμε να αποφύγουμε επόμενες, μελλοντικές καταστροφές, στη περιοχή. Πρέπει άμεσα, να απομακρυνθούν όλα τα μπάζα-σκουπίδια και ο αμίαντος (πρέπει άμεσα να γίνουν και πανεπιστημιακές μελέτες, για τα ακριβή ποσοστά, που υπάρχουν στη περιοχή) με καθημερινή δουλειά από τα οργανωμένα συνεργεία της περιφέρειας (δεν μπορεί ακόμα και για αυτό να περιμένει το οργανωμένο, κατά τα άλλα κράτος, από τους εθελοντές, να κάνουν τη δύσκολη δουλειά, χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό). 

Σίγουρα, πρέπει να σκοτωθεί το τέρας τις γραφειοκρατίας άμεσα, για ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους, μέσα σε μία στιγμή. Πρέπει να υπάρξουν αποζημιώσεις, για τους εγκαυματίες, αλλά και για τις ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν..τόσο βίαια (δεν ξέρω πόσο μπορεί να κοστολογήσει κάποιος μία ανθρώπινη ζωή, αλλά σίγουρα οι μορφωμένοι εισαγγελείς μας, μπορούν να βγάλουν ένα νούμερο και να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, σα να είχε καεί..ένα δικό τους παιδί). 

Πέρα από αυτά, που πρέπει να κάνει για το Μάτι και την ευρύτερη περιοχή της καταστροφής, το κράτος, ο εθελοντισμός και οι δωρεές (σε χρόνο ή χρήμα) που αναλογούν στον καθένα μας, πάνω από όλα, δεν πρέπει να ξεχάσουμε το μέρος. Δεν είναι το ίδιο, μπορώ να το καταλάβω, όσο συναισθηματικά δεμένη και να είμαι με αυτή τη περιοχή από τις παιδικές μου διακοπές, πρέπει όμως όλοι μας να μάθουμε να το αγαπάμε από την αρχή. Με τη φυσική μας παρουσία στη περιοχή, στα καφέ, το σινεμά-μπαρ της Ρίας ,μια  βόλτα για μπασκετάκι, ένα ηλιοβασίλεμα στην Αργυρά Ακτή, μια δενδροφύτευση στη Μαραθώνος και για ένα περίπατο στο κόκκινο Λιμανάκι. Θα παρατηρήσετε ότι όλοι σε καλημερίζουν και σε κοιτούν στα μάτια, γιατί γνωρίζουν ότι έχεις πάει εκεί για αυτούς και ξέρεις ότι και αυτοί, είναι εκεί ακόμα.. για εσένα. 

Σήμερα το Μάτι, είναι πιο αλληλέγγυο από ποτέ και αυτό είναι μια πραγματική νίκη, για όσους το αγαπήσανε, το αγαπάνε και θα το αγαπάνε για πάντα. Να το προσέχουμε λίγο περισσότερο όλοι, μόνο.. με πράξεις αγάπης και συμπαράστασης στους ανθρώπους και τις οικογένειες, που έχουν πληγεί. Να μην τους ξεχάσουμε.
Το Μάτι έχει κερδίσει τον σεβασμό μας..τον αξίζει και θα τον αξίζει για πάντα.

@Act4Mati 
#Act4Mati
Κείμενο/Photos:Τίνα Ντάρμα

23 Δέντρα για το Μάτι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;