Το συνέδριο των νεκρών συνιστά ένα δριμύ κατηγορώ εναντίον του πολέμου, εναντίον κάθε μορφής πολέμου που η ανθρωπότητα διεξήγαγε, όπως και εναντίον κάθε είδους βίας.
Αποτελεί ίσως το σημαντικότερο έργο του Τζίνο Τζίνι, ένα βιβλίο κεφαλαιώδους σημασίας στο πανόραμα τόσο της ιταλικής λογοτεχνίας όσο και της ιταλικής πολιτικής ιστορίας.
Δημοσιευμένο το 1921, την επομένη της λήξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, «Το συνέδριο των νεκρών» έγινε αμέσως δυσεύρετο, καθότι κατασχέθηκε και καταστράφηκε από τους φασίστες με ιδιαίτερη λύσσα, γιατί συνιστούσε προσβολή του επίσημου πατριωτισμού, της επίσημης ιδεολογίας και αφήγησης σχετικά με τη σφαγή του Μεγάλου Πολέμου.
Οι νεκροί των μεγάλων πολέμων της ιστορίας συγκαλούν εκτάκτως ένα συνέδριο στο επέκεινα με σκοπό να μάθουν πού οφείλονται όλες αυτές οι νέες αφίξεις και η μεγάλη αναταραχή.
Γιατί αυτοί που επιθυμούν να ζήσουν πέθαναν στο άνθος της ηλικίας τους;
Μπροστά στην πλημμύρα των νεκρών που προκαλούν τα σφαγεία του Μεγάλου Πολέμου, ο χώρος αρχίζει πλέον να μην επαρκεί για όλους.
Αρχικώς μιλούν όσοι στάθηκαν υπεύθυνοι για τον θάνατό τους, οι δήμιοι, οι κατακτητές (ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Ναπολέων, ο Αττίλας, ο Ροβεσπιέρος κ.ά ). Εν συνεχεία παίρνουν τον λόγο οι ίδιοι οι ανώνυμοι νεκροί, οι οποίοι θέτουν και το βασικό ερώτημα: Για ποιον λόγο τελικά σκοτωθήκαμε; Για ποιανού τη θέληση οδηγηθήκαμε στον θάνατο;
«Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν καταπιεί έναν άγγελο και να ταΐζουν τα δεινά τους μ’ αυτό το μαγικό μείγμα πείσματος και ακεραιότητας. Προσωπικότητες που δεν ταλαντεύονται εν μέσω της καταιγίδας, που δεν αναπαύονται. Προσωπικότητες που οι χειρονομίες τους λειτουργούν στο πεδίο των αληθινών μηνυμάτων, στο πεδίο των συμβόλων».
Οι δώδεκα ιστορίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Αρχάγγελοι διατρέχουν τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου των αρχών του 20ού αιώνα, εκεί όπου η επανάσταση έγραψε τη δική της ιστορία.
Από την εφήμερη εμπειρία του μεξικανικού συνδικάτου ζωγράφων που δημιούργησαν το 1922 οι Ντιέγκο Ριβέρα και Νταβίντ Αλφάρο Σικέιρος στις απαλλοτριώσεις των Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι και του Φρανσίσκο Ασκάσο στο ταξίδι τους στο Μεξικό.
Από τον αγώνα ενάντια στην ισπανική ολιγαρχία στο Ακαπούλκο, που κόστισε δύο ζωές στον Χουάν Εσκουδέρο, στην απίστευτη επιμονή του τελευταίου μαγονίστα.
Από την ταραχώδη Γερμανία του 1918-1921 στα δημοσιογραφικά χρονικά της Λαρίσα Ράισνερ για την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Από τον Ραούλ Ντίας Αργουέγιες, αρχηγό του επαναστατικού κουβανέζικου στρατού που έχασε τη ζωή του για την ανεξαρτησία της Ανγκόλα, μέχρι τον Πενγκ Πάι και τον ιδιαίτερο διωγμό του κατά την κινεζική αγροτική επανάσταση.
Ο Paco Ignacio Taibo II μάς αφήνει παρακαταθήκη τις ιστορίες δώδεκα αιρετικών επαναστατών ως μνήμες αντίστασης και ήττας, που θα μας οδηγήσουν ξανά και ξανά στη συνέχιση του αγώνα, έχοντας τη βεβαιότητα αυτών που κουβαλούν έναν νέο κόσμο στις καρδιές τους.
Η Πόρτα, του Δημήτρη Τσεκουρά
Κατηγορία: Μυθιστόρημα
Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, ένας διανοούμενος -μάλλον πενηντάρης, που φέρνει κάπως στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, ζει μόνος. Και φοβάται πολύ ότι εάν τυχόν πεθάνει πριν την ώρα του -γιατί ποτέ δεν ξέρεις-, κανείς δεν θα το(ν) ανακαλύψει.
Μια ωραία πρωία λοιπόν βγάζει την πόρτα του σπιτιού και πάει και την πετάει στα σκουπίδια.
Γιατί; Μα για τον απλούστατο λόγο, αφενός, ότι εάν πεθάνει πριν την ώρα του, η οσμή θα γίνει πολύ γρηγορότερα αντιληπτή.
Αλλά και, αφετέρου, γιατί ο άνθρωπος της ιστορίας μας είναι εξαιρετικά περίεργος για το «πόσους ακριβώς κλέφτες μπορεί να ερεθίσει» ένα σπίτι ορθάνοιχτο, ένα σπίτι without the Door.
Και για να είμαστε ειλικρινείς, καμία απολύτως σημασία δεν έχει αν όλα όσα συμβαίνουν μετά είναι εντός ή εκτός πραγματικότητας. Σημασία έχει ότι έχουν μια τρομακτική σημασία…
Θάνατος στο δάσος κι άλλα διηγήματα, του Sherwood Anderson
Μετάφραση – επίμετρο: Σπύρος Γιαννάρας
Ο Σέργουντ Άντερσον υπήρξε μια κορυφαία μορφή της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.
Με το έργο του εναντιώθηκε στην ιδέα του αμερικανικού ονείρου στα σπάργανά της, καταγγέλλοντας μέσα από τους χαρακτήρες της λογοτεχνίας του τη θανατερή αποξένωση, την απελπιστική μοναξιά των ανθρώπων και τον εκφυλισμό των διαπροσωπικών σχέσεων.
Επηρέασε ένα πλήθος ομότεχνών του, όπως ο Ουίλλιαμ Φώκνερ, ο Χένρυ Μίλλερ, ο Ρέυμον Κάρβερ και πολλούς άλλους.
Η συλλογή διηγημάτων Θάνατος στο δάσος συγκαταλέγεται στα καλύτερα έργα του Άντερσον και περιλαμβάνει μερικά από τα περισσότερο ανθολογημένα διηγήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας.
Αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στη σχέση μεταξύ της Χάνα Άρεντ και του Μάρτιν Χάιντεγκερ, κάτι το σκανδαλώδες, είναι ακριβώς η σύζευξη, συμπλοκή και σύγκρουση δύο διαφορετικών χρονικών πεδίων: του δημόσιου χρόνου των δύο στοχαστών και του ερωτικού χρόνου των δύο εραστών.
Μια σχέση που καθορίζεται από την απόφαση του Χάιντεγκερ να υποστηρίξει το ναζιστικό κόμμα.
Μια απόφαση που τους χωρίζει και συνάμα τους ενώνει σε διαφορετικές όχθες της ίδιας τραγωδίας.
Το κείμενο που παρουσιάζουμε εδώ γράφτηκε το 1969 για τα ογδοηκοστά γενέθλια του Γερμανού φιλόσοφου.
Η Χάνα Άρεντ εκθέτει τις απόψεις της για τη γοητεία, τη σημασία και τη συμβολή του έργου του Χάιντεγκερ στην εξέλιξη της σκέψης και της φιλοσοφίας, επισημαίνοντας παράλληλα το «λάθος» που τον καθόρισε σε όλη του τη ζωή.
Πηγή: 3pointmagazine