Μια απόπειρα ανθολόγησης της ομιλίας του Κ. Πλεύρη στη δίκη της ΧΑ εντοπίζει τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και απόψεις: σχεδόν λέξη προς λέξη.
Κάποιοι και κάποιες χρειάζεται να ξαναδούν τον τρόπο σκέψης και τον λόγο τους, αν τους ενδιαφέρει βέβαια.
Η παρουσία του Κ. Πλεύρη στη δίκη ήταν απολύτως απαραίτητη: είναι αυτός που έχει χαρακτηριστεί, ακόμη και από εφημερίδες του συντηρητικού πολιτικού χώρου, ως «ναζιστής», «πατέρας του ελληνικού νεοφασισμού» και «θεωρητικός του φασιστικού χώρου».
Η οργάνωση Κ4Α (Κόμμα 4ης Αυγούστου), που ίδρυσε το 1965 τροφοδότησε θεωρητικά και στελεχιακά, όλα τα μετέπειτα ακροδεξιά και φασιστικά σχήματα ή/και συνεργάστηκε με αυτά (ΛΑΟΣ, ΧΑ κλπ).
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: 76 απο την απελευθέρωση: Δεν μας χρωστάνε οι ναζί, η Γερμανία μας χρωστάει τις πολεμικές αποζημιώσεις
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Χρυσή Αυγή: Απορρίφθηκε το αίτημα του Λαγού
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Κ. Πλεύρης: «Έχουμε υπόνοιες επηρεασμού του δικαστηρίου από την απόφαση για τους ενόχους της Χρυσής Αυγής»
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Χρυσαυγίτης Γιός: “Στο τάφο σου θα έρχομαι και θα χ..ζω”! Μάνα Χρυσαυγίτη: “Ντρέπομαι. Αλήτες, ε αλήτες. Σκοτώσατε το παλικάρι”
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Εξ οικείων τα βέλη: Τι έκανες στον … πόλεμο Βορίδη; ” Θυμάσαι την συνάντηση μας με τον Μιχαλολιάκο που ήθελες να συνεργαστούμε;”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Οι κηφήνες, οι βάτραχοι κι οι ακρίδες. Τρανοί, πολιτικοί, γραμματισμένοι, ένα πλήθος ανίδεοι και στριμμένοι
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες, σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
Ενώνονται σε μια ιστορική σκυταλοδρομία η φασιστική δικτατορία του Μεταξά, ο κατοχικός δωσιλογισμός, το μετεμφυλιακό κράτος, η χούντα και τα νεώτερα ακροδεξιά και νεοφασιστικά σχήματα.
Όπως μετά τη ναζιστική Γερμανία και τον Β΄ ΠΠ, όπως μετά τη δικτατορία Μεταξά και την κατοχή, όπως μετά τη χούντα, έτσι και τώρα με τη δίκη της ΧΑ, υπήρχε και υπάρχει μια σημαντική μειοψηφία που δεν ήξερε, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν κατάλαβε…
Μετά από κάθε ακραία φασιστική έκβαση, το σύστημα δικάζει και καταδικάζει ορισμένους αναλώσιμους.
Διότι, όταν “σε κρατούν από κάπου” γίνεσαι ο πιο πιστός υπηρέτης.
Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι όσο υπάρχει ένα σύστημα, που τον γεννάει.
ΥΓ: Το να χρησιμοποιεί (με οποιονδήποτε τρόπο) το κυρίαρχο σύστημα τα ακροδεξιά σχήματα, είναι φυσιολογικότατο. Το να τα αξιοποιούν -ως τακτική- πολιτικές δυνάμεις που ευαγγελίζονται κοινωνική αλλαγή, είναι φρικτός οπορτουνισμός, που υποσκάπτει βαθιά τον δρόμο του κοινωνικού μετασχηματισμού.
__________________
* Γιάννης Ρίτσος, “Καπνισμένο τσουκάλι”, 1949
