Γράφει η Χαριτίνη Ξύδη
Τώρα μόλις κατάλαβα γιατί οι ελληνικοί χοροί χορεύονται από άνδρες που μοιάζουν να κοιτάζουν προσεκτικά τα πόδια τους.
Οι χοροί αυτοί προέρχονται από τη Δήλο, όπου ο Θησέας εφηύρε έναν ευχαριστήριο χορό με τους νέους που είχαν σωθεί απ’ το Λαβύρινθο.
Ο χορός αυτός αντέγραφε τις στροφές του Λαβυρίνθου και οι χορευτές κοίταζαν τα πόδια τους λες κι έψαχναν να βρουν το δρόμο.
Κάθε τόσο χτυπούσαν τα δάχτυλα, χτυπούσαν με τα χέρια τους τα γόνατα, με το ένα χέρι χτυπούσαν το τακούνι, πράγμα που σήμαινε ότι βρίσκονταν στο σωστό δρόμο.
Ελληνικό Ημερολόγιο / Ο Jean Cocteau και η Ελλάδα, Γιάννης Κονταξόπουλος / Εκδόσεις Μουσείου Μπενάκη, Αθήνα 2007
Προφανώς, εδώ, δηλαδή, το 1952, ο Cocteau είναι επηρεασμένος από το ζεϊμπέκικο των φαντάρων και των ναυτών, που είχε ανακαλύψει το 1949, στις ταβέρνες του Πειραιά, συντροφιά με τον Γιάννη Τσαρούχη.
Στη φωτογραφία, ο Γιώργος Κουτούζης, στο πιο αντιπροσωπευτικό και συγκλονιστικό κινηματογραφικό ζεϊμπέκικο όλων των εποχών, του Μάνου Λοΐζου, από την Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού.
