Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται | Του Γιώργου Σπύρου

Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ ΔΕ ΤΗ
ΦΟΒΑΤΑΙ

Aν ισχύει το κυβερνητικό αφήγημα, ότι οι
Γερμανοί μας έκλεισαν τις τράπεζες και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τα σύνορα, (χωρίς
καμία απολύτως οικεία κυβερνητική ευθύνη), τότε γιατί κάθεται το «γατάκι» της «περήφανης
διαπραγμάτευσης» και νιαουρίζει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Για να τρώει τις σφαλιάρες;

Με βάση την κυβερνητική του ρητορική
(αυτήν που απευθύνεται προς το εσωτερικό) οι «εταίροι»,  μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο.

Τι περιμένει;

Να φάμε και την κλωτσιά, αφού πρώτα
τους παραδώσουμε το σύνολο της περιουσίας της χώρας, την οποία, ειρήσθω εν παρόδω,
 οι προηγούμενοι την κατέγραψαν μετ’
επιμελείας αξιοθαυμάστου και έτσι έσκαψαν με τα χεράκια τους  τον λάκκο μας ;

Η μόνη πραγματική μεταρρύθμιση
που έγινε τα τελευταία χρόνια ήταν αυτή, αλλά αποσκοπούσε αποκλειστικά σε ωφέλεια
των δανειστών. Ήταν η καταγραφή της περιουσίας του δημοσίου και η περιαγωγή
αυτής κάτω από ένα φορέα (ΤΑΙΠΕΔ),  του οποίου
πλέον  ο διοικητής και τα εκτελεστικά
στελέχη συζητείται ότι θα είναι ξένοι, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η ομαλή
μεταβίβαση της, είτε στο γερμανικό δημόσιο, όπως έγινε ήδη με τα αεροδρόμια της
χώρας, είτε στους εκλεκτούς της γερμανικής ελίτ.

 Η περιουσία αυτή αποτελεί τη μοναδική πλέον εγγύηση
που διαθέτουμε για την επανεκκίνηση της οικονομίας στη βάση μιας (θεωρητικής
πλέον;) πιθανότητας υλοποίησης κάποιας  εθνικής
στρατηγικής, ακόμη και μέσω της  έκδοσης εθνικού
νομίσματος με έμμεσο αντίκρισμα σε περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου.

Συνεπώς αυτή τη περιουσία  πρέπει να την υπερασπιστούμε πάση θυσία.

Την ίδια στιγμή που τα πράγματα πάνε
από το κακό στο χειρότερο (όχι πάντα με ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία έτσι και
αλλιώς   είναι στον κόσμο της, αλλά ως
φυσική συνέπεια προγενέστερων κακών επιλογών), όλοι συμβάλουν στη παραγωγή
προπετάσματος καπνού, προσποιούμενοι ότι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη και ότι είμεθα
ακόμη ένα ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος, που μπορεί να αποφασίζει για τα ζωτικά
του θέματα, αν και έχουμε πτωχεύσει κατά τον χειρότερο τρόπο και έχουμε χάσει
την εθνική μας κυριαρχία, την οποία επείγει να ανακτήσουμε επίσης  με κάθε θυσία.

Η «ελεγχόμενη» πτώχευση της χώρας,
αποδεικνύεται πλέον, (μετά το κλείσιμο των τραπεζών και την συνεχιζόμενη αφαίρεση
περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου από τους δανειστές με ευτελή τιμήματα), ότι
έχει όλα τα μειονεκτήματα της κανονικής πτώχευσης αλλά κανένα από τα
πλεονεκτήματα αυτής.

Γιατί λοιπόν δεν κηρύσσουμε και
επισήμως και πανηγυρικώς πτώχευση, εμείς οι πτωχευμένοι, ορίζοντας έτσι τον
πάτο του βαρελιού;

 Τουλάχιστον έτσι και με πολύ αγώνα, ίσως καταφέρουμε
να γλυτώσουμε κάποια  από τα «ασημικά»
της χώρας και να  νοικοκυρέψουμε σταδιακά
και με σοβαρή προσπάθεια τον τόπο μας.

Θα μπορούσε άραγε, ο «είμαστε
κάθε λέξη από το Σύνταγμα», αφού  δεν μπορεί
να πετύχει απολύτως τίποτα μέσω διαπραγματεύσεων, αφού συνεχώς τρώει σφαλιάρες
από τους ευρωπαίους και αφού σε λίγους μήνες θα αδυνατεί να πληρώσει τα ομόλογα
που λήγουν στα χέρια της  δανείστριας  ΕΚΤ, υποχρεούμενος έτσι σε νέες επαχθέστερες συμφωνίες,
πριν χάσει όποια  υπόληψη του έχει απομείνει,
να υιοθετήσει μετανοιωμένος την πολιτική που απέρριψε με τις επιλογές του ύστερα
από το δημοψήφισμα;

Πλέον οι τράπεζες είναι κλειστές
και η αποτίμηση τους σχεδόν μηδενική.

Ας κρατικοποιηθούν. Κανείς δεν νοιάζεται.

Όσο για τους  μετανάστες δεν βρίσκονται εδώ γιατί τους αρέσει
να λιάζονται. Στις χώρες τους έχει περισσότερο ήλιο. Δεν θα κάτσουν σε μια πτωχευμένη
χώρα εκτός ΟΝΕ και εκτός  Schengen
χωρίς καμία πιθανότητα απασχόλησης.

Ο φόβος πέθανε.

Όμως όχι, το «γατάκι» δεν θα κάνει
τίποτα από όλα αυτά, ανεξάρτητα που το πάει, αν το πάει κάπου, γιατί  απλώς μας παραμυθιάζει για να κερδίζει προσωπικό
πολιτικό χρόνο σε βάρος του συλλογικού πραγματικού χρόνου της χώρας. (Το ίδιο
άλλως τε κάνει με άλλο τρόπο και για άλλους λόγους και ο αρχηγός της
αξιωματικής αντιπολίτευσης.)

Έχει συνειδητοποιήσει ότι έχασε
το παιγνίδι και ότι θα του καταλογιστούν τεράστιες ευθύνες για την επιδείνωση
της κατάστασης της χώρας του, πράγμα που μπορεί να τον εμπλέξει σε απίθανες περιπέτειες,
να καταστεί «αποδιοπομπαίος τράγος» και έτσι απελπισμένος πλέον έχει παραδοθεί πλήρως,
αναζητώντας προστασία στα χέρια των δανειστών, πράγμα που τον εξαναγκάζει να κάνει
πολύ μεγάλη ζημιά  στη χώρα του.

Ένας ταλαντούχος νέος που
δυστυχώς,  κάτω από τη πίεση των
περιστάσεων, «εμήδισεν». Τίποτα καινούργιο. Έχει ξανασυμβεί και στην
αρχαιότητα.

Εν τοιαύτη περιπτώσει όμως,  η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσε να
προσφέρει πλέον στη χώρα του είναι:  Αυτοκριτική
και σπίτι.

Έτσι θα αποδεσμευτούν ταχύτερα
και θα επανενταχτούν οι δυνάμεις που εγκλωβίστηκαν στην πολιτική προοπτική του
ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δυστυχώς απέβη άκαρπος.

Αυτά τα υπαγορεύει η κοινή
λογική. Η πολλαπλά βιασμένη σε αυτή τη χώρα κοινή λογική.

Η πραγματικότητα βέβαια , άλλα κελεύει.

Γιατί κανένα πολιτικό σενάριο δεν
μπορεί να υλοποιηθεί έξω από το θεσμικό πλαίσιο της χώρας και αυτονομημένα από
τη διεθνή συγκυρία.

Και τους θεσμούς τους «υπηρετούν»
πρόσωπα.

Και δυστυχώς τα πρόσωπα αυτά, αλλά
και τα κόμματα αυτά, δεν έχουν καμία διάθεση να επιδοθούν σε κανένα πατριωτικό αυτοσχεδιασμό,
που θα λαμβάνει βεβαίως  υπ όψη τις
διεθνείς συνθήκες, αλλά προτιμούν να υλοποιούν στραβά- κουτσά και
μεμψιμοιρώντας ενίοτε, τον σχεδιασμό που κάνουν οι απέξω  για εμάς.

Οπότε;

Οπότε προς το παρόν τοίχος.

Μην τρομάζετε όμως. Οι τοίχοι,
ακόμη και όταν είναι τείχη, υπάρχουν για να πέφτουν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Αρκεί η εμπειρία να μετασχηματίζεται σε γνώση,
αλλά και η γνώση σε πράξη.

Χαλκίδα 10 Μαρτίου 2016