– LightingJohn: “Έλα μου…” (Kαλαματιανή ντοπιολαλιά, με ρίζες,
σύμφωνα με την ιστορική έρευνα, στις Xριστουγεννιάτικες κάρτες των
Μαυρομιχαλαίων προς τους Τούρκους Διοικητές Πελοποννήσου – που ποτέ δεν
πήγαν κατα κει – δεν ήταν και μαλάκες)
(Κομβική λεπτομέρεια: στο
βάθος του δικού μου κινητού ακούγεται πριόνι Husqvarna, με ήχο πιο dolby
surround και από την εναρκτήρια σκηνή του “Texas chainsaw massacre”.)
-Φίλη: “Δεν μου έστειλες εκείνο το υπόμνημα…”
-Αστραπόγιαννος: “Ωχ, ναι”
-Φίλη: “ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙΣ;”
Στο σημείο αυτό αρχίζεις και συμπεριφέρεσαι σαν ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ,
μετά από ένα χρόνο αριστερής διακυβέρνησης, σκεφτόμενος “ρε λες από όλη
τούτη την άγνοια να βγει κάτι;;”
Και ναι, βγαίνει κάτι.
Βγαίνει η συνειδητοποίηση ότι χρειάζεται εγρήγορση και ετοιμότητα,
συνδυαστικά σε όλα τα πεδία, αν είναι να προκόψει κανείς σε τούτο το
ντουνιά.
Διότι, ανεπρόκοπε ελαιοπαραγωγέ, θα σου πέσει ο κώλος,
αν, μεταξύ στρωσίματος λιόπανων σε δυό στρατόνια, ρίξεις και μια ματιά
στο mail σου;
Ή, αν την ώρα που οι υπόλοιποι σακιάζουν,
συντάξεις και χάμου ένα-δυό πρόσθετους λόγους αναίρεσης, για την
περίπτωση που δεν ευδοκιμήσει το βασικό δικόγραφο;
Όχι. Δεν θα σου πέσει.
Πα να βάλω το laptop στη σακούλα με τη φασολάδα για αύριο.
Ποιός μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα σκάσει σύνταξη αίτησης για
εισαγγελική παραγγελία προσωρινής μετοίκησης συζύγου, κατά τη διάρκεια
του ξεκοτσαλιάσματος;
Ούτε ο τρακτεράς.
P.S Love you Nίκη.
Ο εθνικός διχασμός ετούτονε των ημερών μου κάνει το στομάχι χειρότερα κι από το αλκοόλ.
Στο ένα στρατόπεδο κείνοι που μοιράζουνε ευχές ΑυγουστοΚόρτια (ολούθε),
και Καραμανλικά (όλα τα κιλά-όλα τα λεφτά), για κάθε νόσο δηλαδή και
κάθε ακακία, στο άλλο στρατόπεδο κείνοι που, μπροστά τους, ο Καρυωτάκης
θα έλεγε “ντάξει, ίσως να ανάβαμε ΈΝΑ λαμπιόνι, μην το παρακάνουμε
κιόλα”.
Εναρμονισμένοι με
το πνεύμα των εορτών, οι μεν σιχτιρίζουν τους δε και τούμπαλιν,
διεκδικώντας η κάθε πλευρά την κυριότητα της απόλυτης Αλήθειας ως προς
το τι διάλο σημαίνουν οι γιορτές.
Ποιός έχει δίκιο; Ποιό είναι το σωστό; Πώς να πορευτούμε;
Και κει που πήγα στη βιβιλιοθήκη του πατρικού, για ν’ ανοίξω Καστοριάδη
“Η φαντασιακή θέσμιση της παραγεμισμένης γαλοπούλας”, που δυκολεύτηκα
να τονε βρω, γιατί τον είχε η μάνα μου κάτω από τις συνταγές της Βέφας,
για τσάϊ, ώστε να βρω μια σοβαρή, τεκμηριωμένη και βαθυστόχαστη απάντηση
στο χριστουγεννιάτικο τούτο αέναο ερώτημα, μου’ρθε στο μυαλό η βασική
θέση των ταινιών του Ξανθόπουλου “από τους απλούς ανθρώπους βγαίνουνε οι
μεγάλες αλήθειες”.
Έτσι, έξυσα τη γκλάβα μου , να θυμηθώ κάτι από απλό άνθρωπο. Και θυμήθηκα.
Εκείνη τη μπουρδελότσαρκα που είχαμε κάνει με φίλους στα φοιτητικά μας.
Όταν βγήκε η κοπέλα “ελεύθερα πιασίματα”, οι μισοί κρίναμε ότι δεν
ήντονε ούτε για εξαναγκασμένο κοίταγμα, οι δε υπόλοιποι ότι χαλάλι τα
λεφτά για φωτοτυπίες εξεταστικής στη Μελενίκου η ζωή είναι μικρή-το
Αστικό δεν έχει τελειωμό.
Την ώρα ωστόσο που οι Ιάσωνες
Τριανταφυλλίδηδες (δεν μπογώ να βάλω πάνω από τγία) της παρέας
παρότρυναν τους Κωνσταντίνες Σπυροπούλου (σαβουρογάμηδες) “πάμε ρε για
μπύρες Ροτόντα, δε λέει”, η Διευθύνουσα Σύμβουλος της επιχείρησης ή
τσατσά, κατά το νόμο 2190/1920 περί Ανωνύμων Εταιρειών, μας απηύθυνε
φράση που, κόβω το σεξ, είμαι σίγουρος θα την είχε ζηλέψει και ο ίδιος ο
Βολταίρος.
Μια φράση που, μέσα στην απλότητά της, συμπύκνωνε σε
μια γραμμή ΟΛΗ την ουσία των εννοιών της διαλλακτικότητας, της ανοχής,
του σεβασμού των επιλογών και της προσωπικότητας των συνανθρώπων μας.
Η φράση, διατυπωμένη εν αγνοία της τσατσάς, αλλά σίγουρα γεννημένη από
το DNA που φέρουμε οι Έλληνες μέσα μας, σε τεχνοτροπία “Μαιευτικής” του
Σωκράτη, δηλαδή υπό μορφή ερώτησης, ήταν η ακόλουθη:
“Κάτσε ρε φίλε, κουμάντο στον πούτσο του άλλου θα κάνεις;;;”
Κατόπιν των ανωτέρω, εύχομαι σε όλους μια δημιουργική χρονιά, γεμάτη
χαρά, αγάπη, υγεία, ευτυχία, προκοπή, ατομική και συλλογική, παγκόσμια
ειρήνη και εξάλειψη της πείνας και άει σιχτίρ Χριστουγεννιάτικα.
