Αν η Ιστορία έσπαγε τον πούτσο της μπροστά στον ταμία του Βασιλόπουλου. Του Αϊστόουλ Δεμπάνκ

Αν η Ιστορία έσπαγε τον πούτσο της μπροστά στον ταμία του Βασιλόπουλου. Του Αϊστόουλ Δεμπάνκ

Τέσσερεις απολαυστικές καλοκαιρινές ιστορίες απο τον γνωστό Ινδό Σίχ τραβεστί και διακεκριμένο καταστασιακό Dr. Ψυχοθεραπευτή  απογοητευμένων αριστερών της φυλής Παπούα.

1. Αν η Ιστορία έσπαγε τον πούτσο της (προσπαθούμε πάντα να διατηρούμε τα
κείμενα LGTB friendly) και, κατά το περιστατικό του Γόρδιου Δεσμού,
τύχαινε να βρίσκεται μπροστά ταμίας του Βασιλόπουλου, από αυτές που, ενώ
εσύ γαμωσταυρίζεις, ανοίγουν την πλαστική σακούλα σε νανοδευτερόλεπτα
που θα εκνεύριζαν και το Νανόπουλο και έλεγε στο Μέγα Στρατηλάτη, κάπως
συγκαταβατικά, κάπως πατερναλιστικά, κάπως συγκεκαλυμμένα επικριτικά
“Πού δυσκολεύεσαι, μάνα μου; Να, πιάστο σιγά-σιγά απ’την ακρούλα…”,
φοβούμαι ότι η εξέλιξη της εκστρατείας θα είχε δυσμενή, για τον
Ελληνισμό, έκβαση και δεν θα αλυτρωνόσαντε ποτέ οι Ελληνικοί πληθυσμοί,
που από παλιά ζούσανε στην έμπατη του Γάγγη.

2. Κωλοβαρώντας, συγγνώμη, περιμένοντας να ανέβει ο Πρόεδρος, σε πινάκιο
Ασφαλιστικών σήμερα το πρωί στον Πειραιά, άφησα τη ματιά μου να
περιπλανηθεί και αλλαχού, πέρα από το σκίσιμο στην πίσω μεριά της
φούστας συναδέλφισας, το οποίο έπιανε σχεδόν περιοχή γλουτών, τη στιγμή
που το ένδυμα, από μπρος, έπιανε μηνίσκο και κάτω (και έτσι, αφενός
κατάλαβα γιατί απαγορευότανε παλιά να γυρίσεις την πλάτη στον
Αυτοκράτορα και αφετέρου συνειδητοποίησα ότι η φράση “μπρος παρθένα,
πίσω τραίνα” αναφέρεται στην σκόπιμα παραπλανητική και παρελκυστική
παρουσίαση των οικονομικών μεγεθών του ομίλου ΟΣΕ, με επίφαση απλώς
σοβαρότητας, αξιοπιστίας και προοπτικής, ενώ, στην πραγματικότητα, από
πίσω τα ανοίγματα είναι μεγάλα).

Έτσι, εστίασα στην ευμεγέθη
εικόνα που κρεμόσαντε πάνω από την καρέκλα του Προέδρου και απεικόνιζε
ένα εξαιρετικά αυστηρό, σχεδόν όσο και το τριμάρισμα του γενιού του,
Χριστό, τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του οποίου σχημάτιζαν κάτι που δεν
το καταλάβαινα ντιπ, όντας αδαής περί του καταλόγου των θρησκευτικών
χειρονομιών και του συμβολισμού εκάστης, πλην όμως το σήμα άνετα θα
μπορούσε να εκληφθεί, φρονώ, και ως σαφής προειδοποίηση των απειλητικών
μελλούμενων για κάθε απροετοίμαστο, ως προς την υπόθεσή του, δικηγόρο.

Μην παίρνοντας τη ματιά μου από τον Καυκάσιων χαρακτηριστικών, αν και
Ιουδαϊκής καταγωγής Κύριο μας (εμ βέβαια, άμα έχεις εξωτερικά
χαρακτηριστικά για να αραδιάζεις παραβολές στα κεντρικά της Vogue, σε
παίρνει χαλαρά να λες “OΛΟΙ είσαστε όμορφοι στα μάτια του Πατέρα μου”),
έθεσα (από μέσα μου) το ερώτημα ΓΙΑΤΙ διατηρούμε θρησκευτικά σύμβολα
μέσα σε αίθουσες απονομής (ανθρώπινης) δικαιοσύνης, ερώτηση στην οποία
μόνο Μουλάς από Μαντράς της Λαχόρης θα απαντούσε αμέσως, σε άψογα
Οξφορδιανά, “it’s EVIDENTIAL, you fucking imbecile !!!”

Μήπως για
να υπενθυμίζει στους διαδίκους το καθήκον της Αλήθειας, ώστε να
απονέμεται πραγματική Δικαιοσύνη; Όποιος Πρόεδρος, μετέχων στη Διοίκηση
των Δικαστηρίων το πιστεύει, μη έχοντας δει δικηγόρο, συγγνώμη,
Συλλειτουργό της Δικαιοσύνης, να αναλύει όξω από την αίθουσα το σύστημα
κατάθεσης στο μάρτυρα, καλύτερα απ΄ό,τι ο Ιωαννίδης στο Μισούνοφ,
εφαρμόζοντας ακριβώς το ίδιο μείγμα πειθούς, “αυτό που σου λέω γω, τη
Μπαναγία μου μέσα ! Τόσες φορές το’χουμε βγάλει προπόνηση στην
ένορκη!!”, όποιος λοιπόν Πρόεδρος το πιστεύει, παρακαλώ να κοιτάξει τη
θυρίδα του, έχω αφήσει ένα παραληφθέν σχετικό και δύο χήνες.

Μήπως τοποθετείται η εικόνα του Κυρίου μας, για να καθοδηγείται, με
Υψηλή εποπτεία και Θεϊκή πρόνοια η ορθή κρίση της Έδρας και να
απονέμεται πραγματική Δικαιοσύνη;

Θα το πω όπως ο επιμελητής
εκδόσεων του Θουκυδίδη: Επειδή έχει τραβήξει πολύ το κείμενο, θα
απαντηθεί το ζήτημα απλά, λιτά, συνοπτικά, ενδεικτικά, αλλά και με
ποιότητα Goody’s (γρήγορα ναι, πρόχειρα όχι):

1. Ρικομέξ
2. Σάμαινα
3. Τσουκάτος
4. Παπανδρέου-Μητσοτάκης
5. Όλα τους τα σόγια
6. Λεφτά Περισσού στη Big Samoa
7. ΣΥΡΙΖΑ σε σχήμα πρωθύστερο

Οπότε, μιας και το πινάκιο ήντονε σχεδόν όλο συντηρητικές κατασχέσεις
πλοίων, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ότι θα μπορούσε να εισφέρει ο
Χριστούλης στη δικάσιμο θα ήταν στον ακριβέστερο προσδιορισμό της
έννοιας του “θαλάσσιου κινδύνου”, υπό το πρίσμα της έκτακτης λήψης
μέτρων για αποφυγή απώλειας του αντικειμένου επικείμενης εκτέλεσης των
δανειστών, με βάση την εμπειρία Του από περπάτημα σε λίμνη της Ιουδαίας.

3. Έχοντας δει δέκα φορές την εναρκτήρια σκηνή του Gladiator,
διαθέτοντας επομένως επαρκή επιστημονική γνώση για το πώς κατοπτεύεται
το πεδίο της μάχης (πριν την μάχη), ροβόλησα Κυριακή μεσημέρι με τον
ορφανό προς Ερμού (γιατί κι ο Maximus έβαζε το λύκο του στη φωτιά,
ντάξει;).

Να με συχωρήσει ο Μπακούνιν, όπου κι αν βρίσκεται
θαμμένος (υποθέτω, σε κάποιο νεκροταφείο χωρίς κεντρικό έλεγχο και
οργάνωση της διάταξης των τάφων), αλλά, παίρνω όρκο ότι τα
μαυροφοφορεμένα νιάτα, αγόρια και κορίτσια, αγωνιστές και προστάτες της
Εργατικής Τάξης, που καθόσαντε έξω από τα πολυκαταστήματα της Ερμού,
έχοντας λοκάρει τις εισόδους με ευμεγέθη Μερκούρεια πανό “Ποτέ την
Κυριακή” και ατμίζοντας τα ηλεκτρονικά τσιγάρα τους πιο μανιασμένα κι
από τα φουγάρα του Τιτανικού, όταν κατάλαβε ότι του’ ρχεται το παγόβουνο
(δω σηκώνεται ο Θουκυδίδης και δίνει εντολή “αν δε βάλει τελεία στην
παράγραφο ο καριόλης, πετάξτε break για υαλουρονικό), όλα τούτα τα νιάτα
λοιπόν, έχω την ανεπαίσθητη υποψία ότι, αν τους έλεγες “υπάρχει ρε
παιδιά κανείς για μεροκάματο στο χτήμα;”, θα τσουτσούρωναν τη γούνα,
χειρότερα κι απ’ό,τι σκουπιδόγατα της Καπνικαρέας, στη θέα του λύκου του
Μάξιμου ΜΑΖΙ με τον ορφανό μου.

Υ.Γ 1: Με παρηγορεί κάπως το
γεγονός ότι τα παιδιά που δουλεύουνε γκαρσόνια και κουζίνα στα γυράδικα
και στις καφετέριες του Μοναστηρακίου, όπου ξαπόστασε μετά τον Αγώνα το
Κίνημα, ΠΑΙΡΝΟΥΝΕ το προβλεπόμενο, αυξημένο κατά 70%, ημερομίσθιο της
Κυριακής. Γιατί, αν δεν το παίρνανε, σίγουρα θα’χε γίνει μπλόκο και
στου Μπαϊραχτάρη από Κλιμάκιο της φράξιας “Ένγκελς γύρο απ’όλα”. Τον
κόβω δηλαδή, με την αποφασιστικότητα που’δα στις φάτσες.

Υ.Γ.2 :
Με παρηγορεί πιότερο ότι το γαμημένο Καπιταλιστικό Σύστημα δεν έχει
καταφέρει τουλάχιστον να μας στερήσει την παιδικότητά μας. Γιατί στου
Μουστάκα στο Μοναστηράκι δεν είδα μπλόκο.

Υ.Γ 3: Ο κουκουλοφόρος
της κάτω μεριάς παρακαλείται να επστρέψει στο γραφείο του, γιατί έχει
έρθει κυρία για επικύρωση γνησίου υπογραφής.

4. Είχα να προβληματιστώ πάνω στην Κατάσταση Ανάγκης που αποκλείει τον
άδικο χαρακτήρα της πράξης, από κείνη τη βραδυά που, έχοντας ρέψει στην
αγαμία, είχα καλέσει στο σπίτι φίλη μου, για να δούμε Ταρκόφσκι.

Ξαναπροβληματίστηκα σήμερα το πρωί όταν, πηγαίνοντας για κατάθεση
Τακτικής Αγωγής (δόλωμα ήταν αυτό, για να δω ποιοί από τους Προέδρους
μας διαβάζουν), είδα εντός παρκαρισμένου στη γειτονιά αυτοκινήτου
συμπαθητικότατη σκυλόφατσα να αγκομαχά να πάρει ανάσα, καθώς ο ιδοκτήτης
του είχε κλείσει τα παράθυρα με μεγαλύτερη στεγανότητα κι απ’ό,τι τα
μέλη της Λίστας Λαγκάρντ, αν δουλεύανε στρατζαριστά κουφώματα
αλουμινίου.

Επειδή σε τούτο τον κόσμο για δυό μονάχα λόγους
θεωρώ ότι πρέπει να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, όταν βλέπεις Τσίπρα και
Τραμπ και όταν περνάει κωλάρα, αποφάσισα να κάνω κάτι, γιατί ο γούνινος
δεν θα την έβγαζε καθαρή για πολλή ώρα ακόμα (τι στον πούτσο, από τα
μερομήνια του Αυτιά ενημερώθηκε ο ιδιοκτήτης του ότι έρχεται ο πιο
παγωμένος Μαϊος της δεκαετίας;;).

Η νομική μου παιδεία, αν και
πενιχρή, με έχει σώσει ωστόσο από αρκετά κωλοδάχτυλα, όπως σε κείνη την
περίπτωση που ήθελα να παραγγείλω φουσκωτή sex doll από το ιντερνετ,
αλλά δεν έβρισκα πουθενά στο site την παράγραφο για το δικαίωμα
υπαναχώρησης σε περίπτωση πραγματικών ελαττωμάτων και αποφάσισα ότι θα
μου τα τρώγανε τα φράγκα ή τις φορές που θέλω να οδηγήσω υπό την
επήρρεια ναρκωτικών και σκέφτομαι ότι, αν εναχθώ για ζημίες και
προεπικαλέσω την ασφαλιστική ως δικονομικό εγγυητή, θα με βρούνε
πεταμένο σε κάδο, σα μεξικανό βαρώνο, οπότε παραγγέλνω κρακ στο σπίτι
και ξεφυσάει νευριασμένα ο Ονουφριάδης.

Έτσι, έκρινα ότι έπρεπε
να μεταβώ πρώτα στο παρακείμενο αστυνομικό τμήμα και να ζητήσω την
παρουσία οργάνου κατά το σπάσιμο τζαμιού του αμαξιού, υπό συνθήκες μη
τιμωρούμενης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, λόγω κατάστασης ανάγκης (αν
δυσφορεί στο σημείο αυτό συνάδελφος ποινικολόγος, να με συμπαθάει, μόνο
στο Μανωλεδάκη πάταγα, από Μαργαρίτη είχα ρίξει μόνο λουλούδια).

Δεν ξέρω τι σκατά χρειάζεται 80 άτομα φρουρά ο Συντονιστής του
Κυβερνητικού Έργου (ακόμα και οι Monty Python θα αναφωνούσαν “respect,
ρε μαν….”), ο κυρ-Αλέκος ο Φλαμπουράρης, αλλά θα του το θέσω όπως ο
Μίλτον Φρίντμαν για τα επιδόματα: Δημιουργούνται σοβαρές κοινωνικές
παρενέργειες.

Γιατί η ώρα πέρναγε και το περιπολικό που
στελνόταν, κατά τις βεβαιώσεις του Τμήματος, για να επιληφθεί, είχε
συναντήσει μάλλον τους Μώλντερ και Σκάλυ στις κάβλες τους ή, για τους
λάτρεις του Στάρσκυ και Χατς, είχε σταματήσει για ντόνατ σε Γρηγόρη.

Όπως λέγεται στην ιχθυόσκαλα, μόλις πιάσει 4 το πρωί, άρχισα και
φόρτωνα και απευθύνθηκα ακόμα και σε παρακείμενη ομάδα μοτοσυκλετιστών
Ζ, σταυλιζόμενη επί της Ευφρονίου, αλλά, ω του γαμημένου θαύματος,
εφυλάγανε και τούτοι κάποιον και δεν μπορούσανε να επιληφθούν (αν
αντιληφθώ εισαγγελέα να ψωνίζει μπροστά μου στο Βασιλόπουλο της
Μερκούρη, θα του φέρω τη Stoli στη μάπα).

Έτσι, όπως λέγανε και
στον “Πεταλούδα”, ανέβηκα αποφασισμένος σπίτι και πήρα “τα εργαλεία”.
Ό,τι βρέθηκε πρόχειρο δηλαδή, ένα σφυρί, δυό κατσαβίδια, κάτι άλεν, για
να απαλλάξω το μικρό από τη δυστυχία του (αυτό σα ν’ακούστηκε από ταινία
Ταραντίνο, θαρώ).

Και να σου, in broad day light, να σγαρλεύω
το τζάμι παρκαρισμένου δίπλα σε φανάρι αυτοκινήτου. (Μικρή
κοινωνιολογική παρατήρηση: Η έχουμε γίνει εντελώς στ’αρχίδια μας ή το
μνημόνιο μας έχει κινητοποιήσει με μοναδικό τρόπο την κοινωνική μας
ευαισθησία. Γιατί, παρόλο που κοιτάζανε πολλοί, πεζοί και εποχούμενοι,
τη διαρρηκτική, αλλά Ηλίας του 16ου, προσπάθειά μου, κανείς δεν
ξεστόμισε τη φράση της σπιτονοικοκυράς του Κούρκουλου, όταν ο τελευταίος
έβαζε φώκο στα εξωσμένα τσουμπλέκια του, ήτοι “ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ;;;”.
Σημειωτέον ότι ο εις την απόπειραν διάρρηξης προβαίνων δεν είχε και
εμφάνιση Μίλτου Βαρτσιώτη, δια να μην κινεί τα υποψίας, τουναντίον
μάλλον.

Εντέλει, το “τι κάνεις αυτού;” το ξεστόμισε ο ιδοκτήτης
του οχήματος, ο οποίος έσκασε μούρη την ώρα που κι ο Ρωχάμης ακόμα θα
μου έλεγε “μια χαρά, για πρώτη μέρα…”, ήτοι την ώρα που είχα
δημιουργήσει, με τάκο το κατσαβίδι, ένα μικρό κατέβασμα στο παράθυρο του
συνοδηγού και ετοιμαζόμαν να αρχίσω να διηγούμαι στον ασθμαίνοντα
γούνινο ιστορίες για Χιλιανούς ανθρακωρύχους, για να τονε εμψυχώσω
κομματάκι.

Δεν πρέπει να έχω αντιληφθεί ποτέ άλλοτε τον ψυχισμό
και τη βαθύτητα ενός ρόλου, όταν κρατώντας στο’να χέρι κατσαβίδι και στο
άλλο σφυρί, μου’ρθε να του απαντήσω, Γαρδέλεια, “με θυμάσαι ρε
πούστη;;;….” και να το καταφχαριστηθώ.

Η αγωγή που μου’χει
δώσει όμως η Κικίτσα μου απαγορεύει να ανατρέχω, ανούσια, στο παρελθόν
και έτσι του πάτησα, απλώς, ένα ξέχεσμα, για το ότι είχε αφήσει το ζώο
του στο έλεος του υδράργυρου.

Η αλήθεια είναι ότι έριξε τ’αυτιά
και παραδέχτηκε τη μαλακία του (μέχρι και ο σκυλάκος τον κοιτούσε
συγκαταβατικά, σαν Θεοφάνους άφωνο Εξφακτορίτη).

Το επεισόδιο
έληξε έτσι ομαλά, με προτροπή μου προς τον Κρουέλο Ντεβίλ, που την έχω
κοπιάρει από επαγγελματίες μπαρμεν προς συνοδούς σουρωμένων “άϊντε, και
βάλ΄του και λίγο νερό να ρθει στα ίσα του !”

Υ.Γ. : Ναι θα το πω
με οίηση: Πιστεύω ότι ο Ουγκώ, ο Ντοστογιέφσκι και ο Ρωχάμης θα με
κερνάγανε τουλάχιστον μια μπύρα. Γιατί είπα ευθέως, ειλικρινώς και
ανερυθριάστως στα μούτρα εκπροσώπου του Νόμου “γω πάω να σπάσω ένα τζάμι
δω πιο πάνω. Άμα γουστάρεις, έλα να πάρεις μάτι”.