Ανγκόρ, το θαύμα! Η μεγαλειώδης Ακρόπολη μέσα στη ζούγκλα! [photos]

Συνεχίζουμε στην Σιέμ Ρεπ και θαυμάζουμε τους αρχαίους ναούς του Αγκόρ.

Από εκεί  περνάμε στο Λάος και ανεβαίνουμε με ποταμόπλοιο,  ταχύπλοα,  κανό και πολύωρες πεζοπορίες τον Μεκόνγκ, μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο (στα σύνορα Λάος – Βιρμανίας – Βιετνάμ), στο κέντρο του οπίου και της ηρωίνης.

Πάμε!

To μεγάλο αφιέρωμα του enallaktikos.gr  δημοσιεύεται σε συνέχειες κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή μετά τις 22:00.

Μπορείτε να βλέπετε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται και στο hashtag #indokina 

15.11.2016 Ξεκινάμε με άγριες αντρικές κραυγές

Η απόφαση ήταν να φύγουμε στις 5 το πρωί για να προλάβουμε την πρώτη ξενάγηση του Ανγκόρ στις 11.

Παραδόξως όλοι στην ώρα μας, βαλίτσες κάτω και τρώμε πρωινό. 

Όμως αυτή τη φορά αργεί το βανάκι.

Τελικά  έρχεται με μία ώρα καθυστέρηση και …  δεν χωράμε.

Ή εμείς ή οι βαλίτσες μας.

Κι όμως μετά από κραυγές του Αντρέα που εμψυχώνουν ή τρομάζουν, σε μια ακαταλαβίστικη αντρική γλώσσα, ικανή να συνενώσει τον οδηγό, τα παιδιά της ρεσεψιόν, τον γείτονα με τα τρανζίστορ, τον Μανώλη και τον  Γιάννη, καταφέραμε το αδιανόητο. 

Να φορτώσουμε τα πράγματα, να χωρέσουμε και εμείς και να ξεκινήσουμε. 

Η ύπαιθρος χώρα, πανέμορφη.

Μας έκανε κι ένα καιρό! 

Έλαμπε ο ήλιος πάνω στα αρχαία σύμβολα της γονιμότητας στα ρυζοχώραφα, γυάλιζε  στις  νερολακούβες  με τους ανθισμένους ρόδινους λωτούς.

Φοίνικες ψηλοί, μια φύση που κυριαρχεί, σχεδόν τροπική.

Ποδηλάτισσες και μηχανόβιες διασχίζουν τους δρόμους, πάντα πιο πολλές οι γυναίκες παρά οι άνδρες.

Στα μικρά αγροκτήματα που προσπερνούσαμε τα σπίτια ξύλινα, στηριγμένα ψηλά σε πασσάλους.

Έχουν πάντα τον φόβο της πλημμύρας, αλλά χρησιμοποιούν επίσης τον κάτω χώρο, σαν ένα ακόμη πρόχειρο δωμάτιο του σπιτιού, σαν βεράντα, σαν αποθήκη, απαγκιάζουν τα ζώα, στήνεται μαγειρείο, απλώνουν τα ρούχα, κοιμάται το μωρό στην τρύπια αιώρα και το νανουρίζει η αδελφούλα του κι αυτή ξαπλωμένη,  κουνώντας πέρα δώθε ένα σχοινί. 

Η ξάπλα, το άραγμα, ο ύπνος σε δημόσιο χώρο, είναι δικαίωμα σεβαστό σε αυτή τη χώρα.

Εξ ου και οι αιώρες στα καφενεία.

Πίνεις το καφεδάκι σου, ρίχνεις κι έναν υπνάκο να ισιώσεις.

Αυτά να βλέπουμε, να μαθαίνουμε, που μας έχουν φάει οι καρέκλες οι Ιταλικές, οι άβολες, στην Εθνική και στα μπαράκια. 

Καφέ σε πολυκατάστημα στην Εθνική

Στο χωριό που σταματήσαμε, καταλήξαμε για καφέ και κάτι να τσιμπήσουμε, σε μια απίθανη κατασκευή, που θύμιζε κιβωτό του Νώε. 

Απ’ τα δοκάρια κρεμόντουσαν σακούλες με διάφορα και διαφορετικά αντικείμενα, πιτσιρίκια μας φώναζανκουρνιασμένα σε μια αιώρα, ξύλινες μπάρες οδηγούσαν στο υπερυψωμένο κελάρι, πλήθος μπιτόνια όλων των χρωμάτων, νερά εμφιαλωμένα σωρεύονταν, τσίγκοι κρέμονταν, τσουβάλια στοιχίζονταν, μέσα σε όλα αυτά  κατσαρόλες με φαγητό σε μια βιτρίνα κίτρινη από τη βρώμα, πάγκοι μεγάλοι και τραπέζια κοινά καλυμμένα με μουσαμάδες διαφήμισης.

Πολυκατάστημα! 

Μια κουρασμένη γυναίκα κολατσίζει βιαστικά.

Βλέποντας ότι την φωτογράφιζα, έβγαλε βιαστικά το μαντήλι που φορούσε στο κεφάλι της.

Η αφεντικίνα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μου με φωνές και γέλια. Έτσι φουριόζα και καπάτσα που ήταν, μου θύμισε την πεθερά μου.

Λαλίστατη! 

Το Μπόλιγουντ με κρασί Σικινιώτικο στο Σιεμ Ρεπ

Ξενοδοχείο στο Σιέμ Ρεπ το Okay1 Villa.

Αφού μαρτύρησε ο Μανώλης για να καταφέρει να επικοινωνήσει, πετύχαμε ξενοδοχειάρα.

Δεν ήταν στην κυριλέ περιοχή, ήταν κάπου πιο συνηθισμένα, δίπλα ένα γκαράζ, κοντά στην εθνική, αλλά όταν έμπαινες  μέσα. Μπόλιγουντ!

 Και με roof garden, με πισίνα και θέα! 

Έτσι όπως είμαστε, με σκάρτη μια ώρα για να πάρουμε δωμάτια και να εγκατασταθούμε, φεύγουμε για την πρώτη μας επίσκεψη στο Ανγκόρ νωρίς το απόγευμα, με ένα φως που στήνει ιστορίες και πλάθει μύθους. 

Διασχίζουμε μαγευτικές αλέες με πανύψηλα δένδρα,  περνάμε  μικρά έλη που το έντονο πράσινο των εντόμων και των νερών σχεδόν φωσφορίζει, ξεπερνάμε τα τουκ-τουκ που σουλατσάρουν εύθυμα, τους μικροπωλητές, φίλους σταθερούς όλου του ταξιδιού και  περνώντας μια πλακόστρωτη αρχαία λεωφόρο, φτάνουμε στην είσοδο του πρώτου ναού. 

Κι εκεί μένουμε άναυδοι!

Ανγκόρ, το θαύμα!

Ό,τι κι αν έχεις διαβάσει, ακούσει, δει… δεν περιγράφουν τη σαγήνη του Ανγκόρ. 

Θα μπορούσα να περιδιαβάζω συνεπαρμένη για μέρες.

Να βλέπω, να καταλαβαίνω, να ονειρεύομαι. 

Ανγκόρ Βατ, ξημέρωμα

Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη.

Ανγκόρ, ονομάζεται η μεγάλη έκταση που εκτείνεται βόρεια από την λίμνη Tonle Sap, στο κέντρο περίπου της Καμπότζης, κι η οποία αποτέλεσε την καρδιά του βασιλείου των  Χμερ, από τον 9ο έως τις αρχές του 15ου αιώνα.

Υπάρχουν αναπόδεικτες αναφορές για περισσότερους από 500 χιλιάδες  κατοίκους, την περίοδο της ακμής της.  

Το Ανγκόρ Βατ, είναι  ο μυθικός ναός, που απεικονίζεται στη σημαία της Καμπότζης, αλλά υπάρχουν ακόμη  12 πρωτεύοντες ναοί και πολλοί άλλοι. 

Το Ανγκόρ Τομ, είναι  η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας , την οποία οχύρωσε ο Jayavarman VII, για να την προστατέψει από τις επιθέσεις των Chams.

Το Bayon, με τους πύργους του σαν αινιγματικά πρόσωπα θεών, ήταν ο “καθεδρικός” της πόλης, τοποθετημένος στο κέντρο της.

Μέσα στην πόλη έχουν σωθεί μέρη του ανακτόρου, αρχαίοι ναοί, πισίνες και το κομψό συγκρότημα των εξεδρών στις οποίες ο βασιλιάς παρουσιαζόταν δις ημερησίως, μέσα από ένα χρυσό παράθυρο, για να ακούσει τα παράπονα των πολιτών και να απονείμει δικαιοσύνη. 

Δεν έχουν σωθεί σπίτια ευγενών ή απλών ανθρώπων ή κοινόχρηστα κτίρια, γιατί κατασκευασμένα από ξύλο, καταστράφηκαν από τις φωτιές των εισβολέων και την όρεξη των τερμιτών.

Αυτά όμως που πέρα από τους ναούς, διατηρούν τον αέρα του πρωτινού μεγαλείου της πόλης, είναι  οι τεράστιες τάφροι που περιβάλλουν τους ναούς, οι καλοφτιαγμένες γέφυρες με φρουρούς θεούς και δαίμονες, οι εξαιρετικές πύλες που πυργώνονται σε πρόσωπα γαλήνια.

Υποκλίνομαι στην εξαιρετική  ικανότητα όλων αυτών των ανώνυμων  ανθρώπων,  που μπόρεσαν να φανταστούν, να σχεδιάσουν, να ορθώσουν,  αυτή την θαυμαστή συγκέντρωση ναών, κτιρίων και κατασκευών, ενταγμένων τέλεια σε μια φύση οργιαστική και καλόγνωμη που παρεμβαίνει, τους περιβάλλει, τους αναδεικνύει, τους προστατεύει.