Αποχαιρετίσαμε χθες 12 Ιουνίου τον φίλο μας και σύντροφο Άρη Ντάτση, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Ήταν το γελαστό παιδί του μεταπολιτευτικού φοιτητικού κινήματος και της Νομικής…
Να τι έγραψαν δύο φίλες του (μας) στο Facebook για να αποχαιρετίσουν τον Άρη:
Γράφει η Vasiliki Katrivanou
Αρούλη, σ’ αγαπάμε πολύ!
Δεν το πιστεύω βέβαια ότι έφυγε ο Άρης, ο Αρούλης, ο σύντροφός μου στα είκοσί μου, που ζήσαμε μαζί πολύ έντονα χρόνια. Για μένα, από τους πιο όμορφους άντρες – τα πιο όμορφα γαλάζια μάτια και χαμόγελο, ο αγαπημένος της γιαγιάς μου. Παιχνιδιάρης και σοβαρός, δημιουργικός, τρυφερός και τσαντίλας, με το πιο δυνατό πολιτικό κριτήριο. Τον αγάπησα τόσο, τόσο πολύ!
Η Γιωργία θυμήθηκε χθες την ιστορία που έβαζαν μαζί με τον αδελφό του το Γιώργο τη γιαγιά τους να κάνει αλλαγή του χρόνου την πρωτοχρονιά γύρω στις 9 το βράδυ, μετά της έλεγαν καλή χρονιά και καληνύχτα και βγαίναμε.
Η Αναστασία θυμήθηκε πόσο μας είχε εντυπωσιάσει όταν τον είχαμε ακούσει πρώτη φορά να μιλάει στο συνέδριο της εφεε, καθώς και το πως παίζαμε με τα λεφτά του “αεροπλανάκι” (στο οποίο μας είχε βάλει ο Χλέμπουρας) και τα χάσαμε βέβαια.
Και ήμασταν παρέα στις Aριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών, στην κατειλημμένη «ροζ αίθουσα», στην περίφημη «Βήτα Θεολογική» στη Νομική της Αθήνας. Ο Αρούλης προερχόταν από τη Β΄ Πανελλαδική, και την πολιτική, που την ένιωθε και τον κινούσε βαθύτατα, δεν την είδε ποτέ σαν χρέος ή συνήθεια. Γι’ αυτό συμμετείχε μόνο όπου πραγματικά ένιωθε κινητοποιημένος και για όσο.
Έβγαζε το περιοδικό «Κριτική» και στη συνέχεια έγραφε στον «Σχολιαστή». Πάντα αγαπούσε τα έντυπα. Ήξερε πώς να γράφει και πώς να τα στήνει, κυρίως όμως είχε συναρπαστική σκέψη, μεθοδικότητα και υλοποιούσε ό,τι έβαζε στο μυαλό του.
Κάποια στιγμή, όντας αρχισυντάκτης στο περιοδικό «Σύγχρονη Διαφήμιση» (για λόγους βιοπορισμού) προσέλαβε εμένα, την Αναστασία, τον Τζουρά, τον Nίκο Καρακώστα, τον Δικαίο, τον Πέτρο Κωνσταντίνου, τον Βαγγέλη τον Χλέμπουρα και δεν θυμάμαι ποιον άλλον, αδιανόητη ομάδα συνεργατών, φίλων και συντρόφων.
Και μετά έφτιαξαν ένα γραφιστικό γραφείο με τον Νίκο Καρακώστα, τη Μαχαίρα, τον Τζουρά και τον Κουρή. Του άρεσε να δημιουργεί συνεταιριστικά με φίλους και συντρόφους. To 1999 ίδρυσε την onscreen web services όπου δούλευε μέχρι χθες, εταιρεία για σχεδιασμό ιστοσελίδων. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του ξέρουν την ευφυία, τη συστηματικότητα και τη δημιουργικότητα με την οποία δούλευε και εκεί.
Ο Αρούλης παντρεύτηκε τη Βάσια, και έκαναν τον Δημήτρη τον Φίλιππο και τον Κωνσταντίνο.
Χαθήκαμε στην καθημερινότητα, όμως πάντα αισθανόμαστε βαθύ δέσιμο ζωής και χαρά όταν συναντιόμασταν.
Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 12 Ιουνίου στις 12 το μεσημέρι στο Ναό του Προφήτη Ηλία κοντά στο Δημόκριτο.
Οι φίλες-οι μπορούν να είναι στη νεκρώσιμο ακολουθία και στη συνέχει στο καφενείο. Την ώρα της ταφής η οικογένεια επιθυμεί να είναι σε πιο στενό κύκλο.
Εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη στη Βάσια, στα παιδιά τους και στο Γιώργο!
Αρούλη σ’ αγαπάμε πολύ – και είμαστε πολλοί και πολλές.
Αντίο Άρη [της Νομικής, της Σόλωνος, του αμφιθεάτρου και της Μάρκου Ευγενικού]
Γράφει η Roni Ganiari
[της Νομικής, της Σόλωνος, του αμφιθεάτρου και της Μάρκου Ευγενικού]
Είχα καιρό να τον συναντήσω τον Άρη. Πολλά χρόνια. καμιά 25αριά. Μόνο στο facebook. Τότε -θα μου πειτε-γιατί μιλάς, από που κι ως που; Νομίζω πως μιλώ γιατί από χτες που έμαθα το τρομερό νέο, τον σκέφτομαι συνέχεια. Κι έχω προσπαθήσει να θυμηθώ πόσες λεπτομέρειες εκείνης της περιόδου των 20 χρόνων μας που είχαμε σπίτι τη Σόλωνος τα αμφιθέατρα και τη Μάρκου Ευγενικού.
Νομίζω πως μιλώ γιατί η σιωπή μου πέφτει πιο βαριά. Ίσως κακώς, δεν ξέρω.
Νομίζω τέλος πως μιλώ γιατί κάθε που φεύγει ένας/μία από εμάς, κάθε που αδειάζει μια καρέκλα της Δωδώνης όλοι μας νιώθουμε πένθος για την απώλεια του ανθρώπου αλλά και πένθος για τη χαμένη νιότη. Χάνεται ένα κομμάτι της ζωής μας. Και δεν συνεχίζουμε πιο ανάλαφροι αλλά λιγότεροι και πιο βαρείς.
Κάπως έτσι, γι αυτούς τους λόγους μιλώ για τον Άρη που έχω να δω καιρό. Το Ντάτση. Έτσι αναφερόμασταν σε εκείνον. Ο Ντάτσης λοιπόν, ήταν γλυκομίλητος πάντα. Μα πάντα. Χαμόγελο μεγάλο, ήρεμο και γαλανό. Γιατί όλο το πρόσωπό του ήταν τα τεράστια μπλε μάτια του. Μου άρεσε να τον ακούω στο αμφιθέατρο. Ήταν εξαιρετικός ρήτορας και νηφάλιος. Παράλληλα ήταν και στωικός άνθρωπος. Και νομίζω πως το μυαλό του έτρεχε πάντα και πολύ. Κάπου. Πάντοτε σχεδίαζε. Δε αναπαυόταν ποτέ στο παρόν. Ήταν λιγότερο ανέμελος από εμάς τους υπόλοιπους. Ένιωθα πως είχε πάντα ευθύνες και υποχρεώσεις. Ήταν μετρημένο παιδί. Ένιωθα πως ήταν μεγαλύτερος ενώ είμαστε συνομήλικοι. Έτρεφα σεβασμό στο πρόσωπό του.
Λυπάμαι που δεν τον ξανασυνάντησα έκτοτε. Λυπάμαι που θεωρούμε πως θα είμαστε για πάντα εδώ και χανόμαστε με ανθρώπους από το παρελθόν μας και ξαφνικά μαθαίνουμε πως έτσι κι αλλιώς, αυτό ήταν.
Λυπάμαι που δεν θα ξαναχτυπήσει η πόρτα της Φανής στη Μάρκου Ευγενικού να μπει ο Άρης. Που δεν θα τον δούμε από τη μπαλκονόπορτα να κατηφορίζει για τη σχολή. Που δεν θα ξαναμιλήσουμε από το φωταγωγό και που δε θα ξαναχτυπήσω το κουδούνι του Τσακ να πιούμε καφέ όλοι μαζί.
Λυπάμαι που ο Ντάτσης έφυγε έτσι. Αναπάντεχα.
