του Ανδρέα Ρουμελιώτη
Έφυγε χθες το βράδυ ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς όλων των εποχών, ο Κωστής Παπαγιώργης.
Μεγάλωσα με τα βιβλία του: το “Περί Μέθης, το “Σιαμαία και ετεροθαλή”, την “Κόκκινη αλεπού”, το “Ζώντες και τεθνεώτες” και κυρίως το “Ίμερος και Κλινοπάλη” – το σπαρταριστικό δοκίμιο για τη ζήλια. Σπούδασα μέσα απ’ τα γραπτά του.
Η γλώσσα του ζάμπλουτη, συναισθηματική, μοναδική. Παίζει με τις λέξεις και τα νοήματα. Οι περιγραφές του κινηματογραφικές. Η σκέψη του βαθυστόχαστη. Η τέχνη του λόγου του υπέροχη και απολαυστική.
Άφησε πίσω του ένα λογοτεχνικό θησαυρό. Ελπίζω να τον ανακαλύψουν οι νεότεροι. Ετούτα τα παιδιά που διαθέτουν την αρετή της διάκρισης για να ξεχωρίζουν το σημαντικό από το ασήμαντο, να γνωρίσουν μέσα απ’ τα γραπτά του αυτόν τον δεξιοτέχνη του λόγου και της ζωής.
Αντίο δάσκαλε
