Τις μέρες που ήταν στην εντατική, οι φίλοι του στον σταθμό ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο. Όποιος είχε νέα ενημέρωνε. Κάθε φορά που ακούγαμε κάτι αισιόδοξο γελούσαμε.
Με τη Μαρία Πανοσιάν κάναμε τις ίδιες σκέψεις περνώντας από τα στενά του Ψυρρή. Από κάπου θα φανεί ο Βαγγέλης τώρα. Θα πίνει καφέ στο Στυλ. Στοιχηματίζαμε στο πείσμα του. Χάσαμε.
Ήταν ο πρώτος που μας υποδέχτηκε στο Κόκκινο. Πρωτεργάτης στην ομάδα που συσπείρωσε όσους θεωρούσε πως μπορούσαν να αποτελέσουν τη μαγιά για ένα εναλλακτικό ραδιόφωνο. Μας ενθάρρυνε όποτε ανακαλύπταμε κρυμμένους θησαυρούς του ελληνικού τραγουδιού και τους απλώναμε στον αέρα της πόλης, σε αντίθεση με διευθυντές που σε απειλούσαν με απόλυση αν δε συμμορφωνόσουν με τους κανόνες του mainstream.
Διαφωνούσαμε συχνά και μετά κονταροχτυπιόμασταν για το ποιος θα ζητήσει πρώτος συγγνώμη. Παρορμητικός και πεισματάρη. Φίλος.
Θα ‘ρθουν δύσκολες μέρες έλεγε, θ’αντέξουμε ρε Βαγγέλη απαντούσαμε. Καθημερινές στιχομυθίες ανθρώπων που τους ξεπερνά πάντα η ζωή.
Κρατάμε την παρόρμηση του παιδιού, τις μουσικές, τους στίχους σου, την ανατολή που αγαπούσες, την πεποίθηση πως θα αλλάξει ο κόσμος, τη φύση στην αγκαλιά της οποίας κούρνιαζες με την Άντρη και τη Νίκη σου, τους ρεμπέτικους δρόμους, τους ήχους του τρίχορδου πάνω στον οποίο δοκίμαζες πάντα τα τραγούδια σου, τη χαρά που είναι στον δρόμο, τις μπακέτες σου, τις λυτρωτικές τελετουργίες που χάθηκαν στο διάβα των αιώνων, την αποφώνηση των εκπομπών σου «Σας χαιρετώ, αύριο όλα θα είναι καλύτερα».
Κρατάς τα αστέρια.
Αντίο φίλε,
Φωτεινή
«Και ξάπλωσα νωχελικά πάνω στα χρόνια
Και έφυγα αργά με το ποτάμι
Που ήταν η πηγή έπαψε να με νοιάζει
Τη θάλασσα δε θέλω να προσμένω»
