Τελικά ο γνωστός Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα δεν άντεξε την πνευμονία που του προκάλεσε ο κορωνοϊός και κατέληξε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο HUCA της Αστούριας της Ισπανίας. Ήταν το πρώτο διαγνωσμένο κρούσμα στην Περιφέρεια της Αστούριας.
Γνωστός για το μπεστ-σέλερ του “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης” (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Opera, μτφ. Αχ. Κυριακίδης), ο συγγραφέας νοσηλευόταν εδώ και ενάμιση μήνα στο Οβιέδο στην περιφέρεια της Αστούριας, τόπο κατοικίας του για πάνω από 20 χρόνια. Είχε προσβληθεί από τα συμπτώματα του κορονοϊού μετά την επιστροφή του από ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ στην Πορτογαλία
Ο Σεπούλβεδα είναι ο συγγραφέας περίπου είκοσι μυθιστορημάτων (ανάμεσα στα οποία και θρίλερ), χρονικών, διηγημάτων και βιβλίων για παιδιά που έχουν μεταφρασθεί σε πενήντα χώρες.
Ο συγγραφέας, ο οποίος γεννήθηκε τον Οκτώβριο 1949 στο Οβάγιε, μια πόλη που βρίσκεται βόρεια της πρωτεύουσας Σαντιάγο, εντάχθηκε από πολύ νέος στην κομμουνιστική νεολαία και μετά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Εξαιτίας της ένταξής του αυτής συνελήφθη το 1973 από το καθεστώς του στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ.
Θα αναφερθεί σ’ αυτή τη σκοτεινή περίοδο στο βιβλίο του “Η τρέλα του Πινοτσέτ” (“La locura de Pinochet, 2003).
“Γράφω γιατί πιστεύω στη μάχιμη δύναμη των λέξεων”, έλεγε ο συγγραφέας, ο οποίος περίμενε μέχρι το 2017 για να ανακτήσει τη χιλιανή υπηκοότητά του που του είχε στερήσει ο Πινοτσέτ.
Αφού έμεινε στη φυλακή για δυόμιση χρόνια, τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό χάρη στην παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και κατάφερε να διαφύγει και να παραμείνει σχεδόν έναν χρόνο στην παρανομία. Συνελήφθη και πάλι και καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 28 ετών, μια ποινή που μετατράπηκε σε εξορία και πάλι χάρη στη Διεθνή Αμνηστία. Αναχώρησε από τη Χιλή το 1977 και δεν επέστρεψε ποτέ για να εγκατασταθεί.
Αρχικά επρόκειτο να εξορισθεί στη Σουηδία, όμως δραπέτευσε σ’ έναν σταθμό στην Αργεντινή και άρχισε μία περιπλάνηση πολλών ετών στη Νότια Αμερική, ιδρύοντας θεατρικούς θιάσους στον Ισημερινό, στο Περού και στην Κολομβία και στρατεύθηκε στο πλευρό των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.
Το 1978 και στο πλαίσιο ενός προγράμματος της Unesco, μοιράσθηκε για έναν χρόνο τη ζωή του και τις εμπειρίες του με τους ινδιάνους Σουάρ και η γνωριμία του μαζί τους θα του δώσει την έμπνευση για το “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης” (1989). Αυτό το πρώτο του μυθιστόρημά του μεταφράσθηκε σε 35 γλώσσες και μας προσκαλεί να ξανασκεφθούμε τη σχέση μας με τη φύση.
“Η λογοτεχνία μου γεννιέται απ’ την πραγματικότητα, που είναι ενδιαφέρουσα από μόνη της, πλούσια και αντιφατική. Πάντα επιδίωξα να γράψω την ιστορία των ηττημένων, των ηττημένων του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος. Όλο μου το έργο είναι γεμάτο από τέτοιους ανθρώπους” είπε ο συγγραφέας που μίλησε, με καθαρότητα και ήπια οργή, για πολλά ζητήματα του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας, αναδεικνύοντας τις επιπτώσεις της σημερινής παρατεταμένης κρίσης της “νεοφιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς, ενός συστήματος που δε λειτουργεί και επιπλέον έχει εκτοπίσει στην άκρη τον πιο θεμελιώδη παράγοντα των κοινωνιών μας που είναι οι πολίτες”. (Από συνέντευξη του συγγραφέα στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ. Άρθρο του Γρηγόρη Μπέκου.)
