Η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει αποδειχθεί ένα ακανθώδες ζήτημα για
τις κυβερνήσεις που προωθούν προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων. Στη Λατινική
Αμερική, οι νίκες των κινημάτων για το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα
ενάντια σε κυβερνήσεις που υπέθεταν ότι θα μπορούσαν να το βγάλουν προς
πώληση στην παγκόσμια αγορά, συνέβαλαν, για παράδειγμα, στην πτώση των
κυβερνήσεων στην Ουρουγουάη, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, και τη
Βολιβία, μετά τον «πόλεμο για το νερό» στην Cochabamba το 2000.
Οι πρώτες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα για μία αποφασιστική αντίσταση
σχετικά με το νερό έχουν έρθει από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας,
τη Θεσσαλονίκη. Εδώ τα προκαταρκτικά βήματα προς την ιδιωτικοποίηση το
2007 επιβραδύνθηκαν εν μέρει μέσω της αντίστασης του σωματείου των
εργαζομένων της εταιρίας ύδρευσης, που οργάνωσαν μια τετραήμερη απεργία
πείνας κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Εμπορικής Έκθεσης της πόλης. Ο
δημόσιος διαγωνισμός τελικά ανακοινώθηκε το 2009 και πάλι το σωματείο –
το οποίο, σε αντίθεση με τα περισσότερα σωματεία στην Ελλάδα, είχε
διατηρήσει αποτελεσματικά την αυτονομία του από όλα τα πολιτικά κόμματα –
απάντησε με μια 12ήμερη κατάληψη του κεντρικού κτιρίου της εταιρείας.
«Περάσαμε περισσότερο από έξι μήνες προσπαθώντας να πείσουμε τους
συμπολίτες μας ότι ενεργούμε ως πολίτες και όχι ως εργαζόμενοι που
φοβούνται να χάσουν τη δουλειά τους», λέει ο Πρόεδρος του σωματείου
Γιώργος Αρχοντόπουλος.
Το σωματείο βοήθησε να ξεπεραστεί η γενικά αρνητική στάση της κοινής
γνώμης απέναντι στους δημόσιους υπάλληλους με τη λήψη μια μαχητική
στάσης όχι μόνο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά και ενάντια στη
διαφθοράς, στις αυξήσεις των τιμών και στον αυξανόμενο αριθμό
αποσυνδέσεων του νερού σε οικογένειες που δεν είχαν τη δυνατότητα
πληρωμής. Δεν ήταν έκπληξη, λοιπόν, ότι οι νέες δυναμικές και συγκλίσεις
που γεννήθηκαν στην κατάληψη της πλατείας του Λευκού Πύργου της
Θεσσαλονίκης το 2011 θα οδηγούσαν σε συζητήσεις μεταξύ των
“αγανακτισμένων» και των εργαζομένων της εταιρίας ύδρευσης.
Αποτέλεσμα αυτών ήταν η «Κίνηση 136». Η ιδέα είναι ότι εάν κάθε
χρήστης νερού αγόραζε μια μη μεταβιβάσιμη μετοχή, «οι πολίτες θα
μπορούσαν να έχουν το έλεγχο της εταιρείας νερού μέσα από ένα σύστημα
από συνεταιρισμούς νερού σε κάθε γειτονία που ενώνονται σε ένα κεντρικό
συνεταιρισμό διαχείρισης του νερού». 136 είναι το αποτέλεσμα της
διαίρεσης των € 60.000.000 που είναι η τιμή πώλησης της εταιρίας με τον
αριθμό των υδρόμετρων στην πόλη. «Θα ήταν, στην πραγματικότητα, μια
απάντηση δημόσιας-δημόσιας συνεργασίας στην δημόσια-ιδιωτική της
τρόικας», εξηγεί ο Θοδωρής Καρυώτης, ιδρυτικό μέλος της Κίνησης 136.
Στην πραγματικότητα, ο πρακτικός αντίκτυπος της Κίνησης 136 βρίσκεται
περισσότερο στη δυνατότητα διάδοσης της βασικής της ιδέας- δηλαδή πώς
το νερό μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ένα κοινό αγαθό, «χωρίς να
εξαρτάται ούτε από ιδιωτικές εταιρείες ούτε από το υπάρχον κράτος», όπως
εξηγεί ο Κώστας Μαριόγλου, εκπρόσωπος των εργαζόμενων της εταιρίας
ύδρευσης. «Δεν είναι πλέον ένα ελληνικό θέμα. Έχει γίνει ένα εμβληματικό
ζήτημα για το ευρωπαϊκό κίνημα », εξηγεί ο Θοδωρής Καρυώτης. «Αν η
ιδιωτικοποίηση δεν ηττηθεί, θα είναι μία σημαντική αντιστροφή της
υπάρχουσας τάσης επιστροφής του νερού στα χέρια του δημοσίου, την οποία
βλέπουμε σε πολλές πόλεις παγκόσμια».
Και ενώ συνεχίζουν τις διαδικασίες εξεύρεσης των κεφαλαίων και
δημιουργίας των συνεταιριστικών δομών, τα μέλη της Κίνησης 136 επίσης
αφιερώνουν χρόνο στην οικοδόμηση ενός ευρέως συνασπισμού ενάντια στην
ιδιωτικοποίηση. «Η δραστηριότητα μας έχει δυο σκέλη. Από τη μία την
ευρύτερη δυνατή συμμαχία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και από την άλλη
την δημιουργία ενός σχεδίου κοινωνικοποίησης ως εναλλακτική λύση».
Αν η συμμαχία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα,
προβάλλοντας αντίσταση και ταυτόχρονα πειραματιζόμενη με εναλλακτικές
λύσεις, αναπτύξει μια δυναμική, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι η
προσπάθεια της τρόικας να πουλήσει το νερό θα αποδειχθεί μοιραία κίνηση
για την πολιτική τάξη.
Πηγή:www.redpepper.org.uk , www.136.gr
