Aν πας για πρώτη φορά στο καζίνο, τότε θα κερδίσεις λόγω αθωότητας. Δεν
θα ‘χεις φάει το μήλο της γνώσης ακόμα. Σου ‘ρχεται ένα νούμερο στο
μυαλό, το παίζεις, βγαίνει και τρελαίνεσαι. «Tόσο εύκολο είναι;»,
αναρωτιέσαι. Πας την επόμενη μέρα με χαρτί και μολύβι. Έχεις τελειώσει.
Aπό τη στιγμή που μπήκε η πονηριά και ο υπολογισμός μέσα σου, αρχίζεις
να χάνεις. Aυτό ισχύει, όχι μόνο για τον τζόγο, αλλά και για τη ζωή.
Mπαίνεις αθώος στην κοινωνία και μετά κάνεις και λες πράγματα που δεν
πιστεύεις.
Στη ρουλέτα και στις γυναίκες σε ένα νούμερο ποντάρεις, δεν μπορείς να ποντάρεις σε όλα. Όπως ποντάρεις ένα νούμερο στη ρουλέτα κι η μπίλια πέφτει αλλού το ίδιο συμβαίνει και με τη γυναίκα. Η ρουλέτα βασικά είναι άπιστη, άμα σου πέσει η μπίλια ενθουσιάζεσαι όπως και στη γυναίκα. Άμα δεν σου πέσει η μπίλια, άμα σε προδώσει, θυμώνεις μαζί της, τη βρίζεις, τη σκοτώνεις κιόλας άμα θες. Γυναίκες και ρουλέτα είναι το ίδιο πράγμα.
Απόσπάσματα από συνεντεύξεις του
Έφυγε σήμερα σε ηλικία 74 ετών ο πολυβραβευμένος έλληνας συγγραφέας – πεζογράφος Αντώνης Σουρούνης.
Ο Αντώνης Σουρούνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη.
Tελειώνοντας το γυμνάσιο το 1960 πήγε στη Γερμανία, όπου είχε
εγκατασταθεί η οικογένειά του.
σε διάφορα επαγγέλματα, από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από
hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας!
Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο “Ο χορός των ρόδων”.
Αντώνης Σουρούνης: Ο επαγγελματίας παίκτης της ρουλέτας που πήρε
Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1995 για το βιβλίο του “Ο χορός των ρόδων” Εκδόσεις Καστανιώτη
Στο τραπέζι πέντε δεν πλησίασε κανείς από τους λιγοστούς παίκτες που
μπήκανε μαζί με τον Νούση.
Όλοι τους συγκεντρώθηκαν γύρω από τα δύο
τραπέζια που άνοιγαν με το μικρότερο ποντάρισμα.
Αυτό γινόταν συνήθως,
ωστόσο το πέντε άνοιγε κάθε μέρα από την ώρα που άνοιγε το καζίνο μήπως
και ερχόταν κανενού η ιδέα να ακουμπήσει όσο το ταχύτερο τις
αποταμιεύσεις του και να φύγει.
Οι τέσσερις γκρουπιέρηδες κάθονταν
ολόγυρα μαυροφορεμένοι με όρθια τα ραβδιά τους, σαν νεκροπομποί που
τιμούσαν έναν νεκρό άγνωστο και για αυτό αδιάφορο σε όλους τους άλλους.
Ο Νούσης ήταν ο μόνος που βάδισε προς το τραπέζι και οι τέσσερις σχολίασαν τον ερχομό του με χαμόγελα και υπονοούμενα.
Τώρα μάλιστα!…
Να παραγγείλουμε καινούριο ταμείο, σεφ;
Γελούσαν
και ανακάθονταν στις καρέκλες τους. Ετοιμάζονταν για τον αγώνα και
ένιωθαν δυνατοί, επειδή ήταν δυνατοί. Είχαν τα πάντα στα χέρια τους και
πολύ περισσότερα από τα πάντα μέσα στα χρηματοκιβώτιά τους.
Οι
ίδιοι είχαν κάνει τους νόμους και τους κανόνες και έπαιζες σύμφωνα με το
πώς τους βόλευε.
Πάλευες μόνος εναντίον τεσσάρων κι όταν οι τέσσερις
αυτοί κουράζονταν, αποσύρονταν για να έρθουν άλλοι τέσσερις ξεκούραστοι
και φρέσκοι. Και εκτός από αυτά όλα, υπήρχε και μια μπίλια τρελή και
παλαβή που έτρεχε πάνω από τριάντα έξι νούμερα κι ένα ζερό, μεταξύ των
οποίων και το δικό σου νούμερο, κι αυτό ήταν όλο κι όλο που κατείχες
εσύ.
Αυτό και μια ελπίδα. Χάνοντας την ελπίδα, τα έχανες όλα. Η
καταστροφή ξεκινούσε πάντα από το κεφάλι σου, όπου κάποια στιγμή γινόταν
μια μεγάλη έκρηξη. Αμέσως μετά ένιωθες τα πόδια σου βαριά και ασήκωτα
και σε λίγο το κορμί σου χοντρό και πλαδαρό σαν ξένο.
Το στόμα
σου στέγνωνε, οι οδοντοστοιχίες σου σφράγιζαν και τα χείλη σου
αρνιούνταν να σχηματίσουν τις λίγες απαραίτητες λέξεις. Η διαρροή είχε
ήδη αρχίσει, ο αφανισμός σε κατέβαλλε πατόκορφα και η χασούρα είχε
εισχωρήσει βαθιά στις τσέπες σου και μέσα σου.
Καταλάβαινες αμυδρά ότι
εξαιτίας αυτών των καταραμένων κοκάλινων αντικειμένων βρέθηκες σε αυτή
τη δεινή θέση και ευχόσουν να λυτρωθείς επιτέλους από αυτά και να πας
σπίτι σου να ησυχάσεις.
Ο Νούσης είχε πείρα στην καταστροφή όση και όλοι
εδώ μέσα, με μόνη διαφορά ότι εκείνος είχε ανακαλύψει την αρχή και το
τέλος της.
Μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά
Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί
άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε «Πονάει η ουρά μου», «Με
χτύπησε στην ουρά», αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να
έψαχνα στον καθρέφτη. Το λέω αυτό γιατί μου φαίνεται παράξενο να έχουν
ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει.
Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι
“Πρόκειται για γεννημένο παραμυθά, που ξέρει να παίζει καλά με τις
ευκολίες και τις δυσκολίες της αφήγησής του, όπως οι ήρωες του βιβλίου
του παίζουν ρουλέτα. Κρατώντας σταθερά το σπάγκο της διήγησης στο χέρι,
τον αμολά ή τον τραβά, κι όχι μονάχα εκεί που το περιμένεις”
(Δ. Μαρωνίτης, εφημ. Το Βήμα)
“”Ο
χορός των ρόδων” θυμίζει χολιγουντιανή περιπέτεια από τις καλύτερες του
είδους, δομημένη με σωστά μελετημένες δόσεις χιούμορ και σεξ, με
προσεγμένες λεπτομέρειες και απροσδόκητα ευρήματα. Τελικώς πρόκειται για
ένα βιβλίο που διαβάζεται χωρίς ανάσα από την αρχή ως το τέλος”
(Δ. Δασκαλόπουλος, εφημ. Τα Νέα)
“Κυρίως,
όμως, το μυθιστόρημα αυτό του Σουρούνη είναι ένα έξοχο ψυχογράφημα των
ανθρώπων της ρουλέτας. Το ενδιαφέρον του αναγνώστη μένει αμείωτο ως την
τελευταία σελίδα και εξαιτίας του χιούμορ που διαποτίζει όλη την αφήγηση
και που συχνά προκαλεί δυνατό γέλιο (σπάνιο στη σύγχρονη ελληνική
πεζογραφία)”.
(Κ. Τσαούσης, εφημ. Έθνος της Κυριακής)
