Απ’ τον Δημήτρη Καρέλα στον Βασίλη Δέρβο

Απ’ τον Δημήτρη Καρέλα στον Βασίλη Δέρβο.

Κάποιοι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, μπορεί να πουν ότι είναι ιεροσυλία να συγκρίνω τον αείμνηστο Δημήτρη Καρέλα με τον Βασίλη Δέρβο. Εγώ όμως θα απαντήσω, ότι ιεροσυλία είναι να μην τον βάλω δίπλα του, στο κάδρο με τους μεγάλους του Εθνικού. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. 

Ο Βασίλης μαζί με τους συνεργάτες του (που δεν θα αναφέρω, ας είναι εξίσου μεγάλη η συνεισφορά τους, και ας με συγχωρήσουν) ανέλαβαν το τμήμα μπάσκετ του Εθνικού, όταν βρισκόταν στην απαξίωση, στην Α’ ΕΣΚΑΝΑ και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, έφεραν την ομάδα ένα βήμα πριν την καταξίωση της Α1. 

Σήμερα λοιπόν στην Καλλιθέα, ο Εθνικός έπαιζε ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της ιστορίας του, ώστε να βρεθεί στον τελικό και να εκπληρώσει το στόχο του. Δυστυχώς, από ένα λάθος πριν μερικές αγωνιστικές, ο Εθνικός στον σημερινό αγώνα δεν είχε μαζί του τους φιλάθλους του. Όμως αυτοί μαζεύτηκαν έξω από το γήπεδο για να τον ενισχύσουν. Κι όταν ακόμα η ομάδα έχασε, όλοι έμειναν εκεί για το τελευταίο χειροκρότημα. Όχι μόνο για την ομάδα αλλά και για τον Βασίλη Δέρβο που είχε ανακοινώσει ότι φέτος ήταν η τελευταία του χρονιά. 

Η δακρυσμένη εικόνα του Γιάννη Ματζουράνη που με τη στεντόρεια φωνή του προσπαθούσε να εμψυχώσει τον κόσμο, το κλάμα του Μιχάλη Καλέργη, η απογοήτευση της Ντίνας Γιαννικίου  , το χαμόγελο που έφυγε από τα χείλη της Σέβης Ορφανού, ο προβληματισμός του Κώστα Κέρβη, η αμηχανία από τις ¨πινέζες¨, το αμήχανο γέλιο του Μάνου Παγώνη , η απογοήτευση του Δημήτρη Καραφαντή , το απλανές βλέμμα Μπάμπη Μπαρκατσέλη  είναι λίγα από τα συναισθήματα των ανθρώπων που μπόρεσα να δω. 

Κι όμως όλοι εκεί, περιμένουν, για να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βασίλη και να του σφίξουν το χέρι. Κι όταν αυτός βγήκε από το γήπεδο, όλοι χειροκρότησαν, όλοι έκλαψαν, όλοι φώναζαν ρυθμικά το όνομά του και του έσφιξαν το χέρι. Και εκείνος δάκρυσε, χώθηκε στην αγκαλιά του Εθνικάρα και ξέσπασε σε λυγμούς. Γι’ αυτό και τον συγκρίνω με τον Δημήτρη Καρέλα και δεν είναι ιεροσυλία, γιατί ο Βασίλης δεν είναι απλά ένας πρόεδρος μιας ομάδας που θέλησε να κάνει το κέφι του, να την δει σαν επένδυση, είναι ΕΘΝΙΚΟΣ, είναι ένας από εμάς και ελπίζω όταν θα διαβάζει αυτό το κείμενο να αλλάξει γνώμη. 

Και δεν έχει σημασία το budget, έχει σημασία ότι είναι ο πρόεδρος που θα ήθελε κάθε οπαδός. Βασίλη, έκανες κάτι που το έκανε μόνο ο μεγάλος Δημήτρης Καρέλας. Έβγαλες γλώσσα στο σύστημα, εναντιώθηκες σ’ αυτούς που κάποτε δεν άφησαν τον Εθνικό να γίνει Real. Μην τους αφήσεις να κερδίσουν ξανά. 

Η ομάδα σε χρειάζεται όπως και ο κόσμος της. Και παραποιώντας λίγο τον τίτλο του βιβλίου του Γιώργου Αρκουλή, θα κλείσω λέγοντας σου, ότι ιστορία γράφουν αυτοί που επιμένουν. Επιτέλους ας αλλάξουμε ρότα. Δεν είμαστε δεύτεροι αλλά πρέπει να γίνουμε πρώτοι.

Υ.Γ

Σε όλα τα παραπάνω είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνούσαν μαζί μου και τα αδέλφια μας από εκεί ψηλά. Κώστας και Παναγιώτης .

Οι πρώτες ΠΙΝΕΖΕΣ