Του Διονύση Παπαδόπουλου
Ένας κορωνοϊός δρόμος…
Oυτε ο πιο διαβολικός και ευφάνταστος συγγραφέας δεν μπορεσε να συλλάβει το καπιταλιστικό σατανικό σχέδιο εγκλεισμου του μισού και πλέον παγκόσμιου πληθυσμού σε πάνω από 100 μεγα-μητροπόλεις,τά σύγχρονα άουσβιτς των ζωών μας-πειραματόζωων.
Οι πολεοδομικοί και πολιτικοί θεσμοί εξουσίας του μας επεβαλαν τό οραμα- σύμβολο της κυριαρχίας του και μεις το δεχτήκαμε,εναν πληθυσμιακό συνωστισμό ανευ προηγουμενου για να εξυπηρετήσουμε το οικονομικο ενεργειακό και καταναλωτικό του μοντέλο (η συντριπτική πλειοψηφία το χαίρεται κιόλας) με τεράστια και συγχρωτισμένα πολεοδομικά και εμπορευματικα συγκροτήματα-φυλακές,με απουσία μεγαλων λειτουργικών φυσικών πάρκων ελευθερων χώρων ζωνών παιγχνιδιου,δημιουργικης εκφρασης, βιολογικης αυτάρκειας και πνευματικής ουδετεροποίησης απο την τεχνο-βιομηχανική εξουσία του.
Τό οικολογικο κίνημα εχει αποτύχει παταγωδώς γιατι οι κραυγές του αφορούν έναν άλλο ανθρωπολογικό τύπο,ο σημερινός είναι κουφός και τυφλός με μια απονέκρωση των αισθήσεων αλησμόνητου βεληνεκούς.
Για σκεφτείτε μόνο ότι σε ενα οικοδομικο τετράγωνο υπάρχουν εκατονταδες αυτοκίνητα κινητα και υπολογιστές χωρίς οι κατοχοί τους ναχουν ανταλλαξει ουτε μια καλημέρα σέ ολη τη ζωή τους.
Σε αυτόν τον συγχρωτισμό και συνωστισμό του καπιταλιστικού και ψευδο-πολιτισμικού αφηγήματος που φώλιασε σιωπηλά μέσα μας σαν ιός ποιός θα βάλει ένα φίμωτρο οταν τελειωσει ολος αυτος ο εφιαλτης για να το βουλώσει επιτέλους και αραγε ποιοί θα τον στείλουν στα Ταρταρα να μείνει για πάντα εκει αποστασιοποιημένος απο τις ζωές μας;
Σε συνδυασμό με την καταστροφή και εμπορευματοποίηση της φύσης καλεί τους ιούς όπως το μέλι την αρκούδα.
Γίναμε τα συγκοινωνούντα δοχεία του,ο ομφάλιος λώρος με τίς αποκιοκρατικες μηχανες του..
Καί αυτός ο κορωνοιός η “κορωνοποιός” τελικα αντι να μας φερει πιο κοντα μας απομακρύνει απο τον αληθινο εαυτό μας και τους άλλους όπως απομακρύνεται τo σύμπαν μακρια απο την αρχική εκρηξή του.
Ουτε αυτό το ρημάδι ενστικτο του θανατου και και το αισθημα τής ματαιοτητας μας σ αυτο το κοσμο που μας προκαλεσε ή ξαφνικη εμφανισή του ιού δέν μας αλλάζει ουτε μας κανει να αγαπήσουμε ξανα τη ζωή τήν φύση και την ελευθερία αλλά μας αποπροσανατολίζει επικίνδυνα γιατί απωλέσαμε ανεπιστρεπτί την πυξίδα μας χαριζοντάς τη σε μονόφθαλμους καπετάνιους,και μεις πήραμε θέση στό κουπί για να πηγαινουμε όπου θέλουν αυτοί.
Σε ένα χάος αιώνιου οικονομικού χρέους πάνω σε μια νεκρη φύση.
Τό Βing Bang μιας νεας επαναστασης δέν θαρθει απο τον κορωνοϊό,οι μάζες θά κανουν ουρά εξω απο τίς πύλες του παραδείσου γιά τον εμβολιασμό τους όπως εκαναν χρονια πρίν για το εμβόλιο της πολιτικης αναπαραγωγής τους.
Καί αυτή η πολη οπως όλες θα παραμείνει αντιερωτικη αντιαισθητική και βαρβαρη (ποντικοπαγίδα την έλεγε ο αξέχαστος Αριστομενης Προβελέγγιος) παραδίδοντας και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της σέ χωροταξικές εστίες απελπισμένης κατανάλωσης καί κάτεργα αποξενωτικής διασκέδασης ασκώντας νέα σχολικά μαθήματα αποστασιοποίησης στους παλιούς και κανούργιους κατοίκους της.
Και η χώρα θά κατακτηθεί απο τον συνωστισμό τών νεων τεχνολογικών και “ενεργειακών επενδύσεων” χωρίζοντας γη και θάλασσα σε πολεμικά οικόπεδα “ιεραποστόλων της ειρήνης” και του “θαυμαστού νέου κόσμου”.
Η ανθρωπότητα θά σέρνει τό κουφάρι της μέχρι τό τέλος της μαζί μέ όλους τους μηχανισμους εξουσίας που αποδέχτηκε και εσωτερίκευσε φτιαχνοντας μαζι τους ενα σκυρόδεμα απο άχρηστα υλικα στηριζοντας αχρηστες δουλειες και “επενδύσεις” καταναλώνοντας χωματερές τροφίμων,σκυβοντας το κεφάλι σε αχρηστα λεφτα-σκουπίδια και αχρηστες κυβερνησεις και αποθηκευοντας για μια ζωή τιποτενια λαφυρα κρατωντας στους ωμους της τα θεμελια των ερειπίων του υλιστικού κόσμου μεχρι να πεσουν και να την πλακώσουν,σαν την τιμωρια του Ατλαντα απο τον Δία να κρατα στους ώμους του για πάντα τον Ουράνιο Θόλο.
Θά συνεχίσει να συνωστίζεται στα καπιταλιστικα οχήματα τρεχοντας κουρδισμένος σέ ένα μαραθώνιο χωρίς νόημα και σκοπό δίχως αρχή και τέλος.
Γυμνοι απεναντι στο κορωνοιό ντυνόμαστε μ ενα βαρύτερο πεπλο σιωπης με μασκες και αντισηπτικά για να κρύψουν την σήψη μας στό σύγχρονο κοσμο της παγκόσμιας δουλοπαροικίας.
“Τι θρασος κι αυτος ο ιός νά περιορίζει τίς ελευθερίες μας” ψιθυρίζουμε ξεχνώντας ότι σε καποιους παλιούς αμνημόνευτους καιρούς πρίν,καποιοι αλλοι κλεψανε γιά πάντα την ελευθερία μας την μεγάλη την σπουδαία..
Τον καταριόμαστε γιατι κατα βάθος ζηλεύουμε την ελευθερία του επειδή δεν υπακούει στους νόμους μας ασκει μια σιωπηλή ισότιμη βία γιατί δέν ειναι χριστιανός σαν εμας που “στρέφουμε και το άλλο μάγουλο”..
Εμείς αβγατίζουμε τις φωλιες τών δικων μας δεινοσαύρων που κατεστρεψαν το οικοσύστημα επιτρέπουμε στους δεσμοφύλακές μας πού απελευθερώσαν τους ιούς να συνεχίζουν νά πειραματίζονται μαζί μας την ωρα που ο πλανητης καιγεται.
Εκεινοι τής Ιουρασιας περιόδου θηρία τεράστια και δεν καταβρόχθισαν τον πλανήτη,αλλα το καναμε εμείς..
Τά ορνια που φάγανε τίς σάρκες μας τώρα επιχειρούν να αφανίσουν και τό πνεύμα,ιχνηλατούν τίς πορείες μας και τά φυλακτά μας,συλλαμβάνουν τα τραγούδια μας που αφήσαμε στις αδειες πλατείες,ψαχνουν στά σακιδιά μας για ότι ονειρα μπορεί να κρύβουμε εκεί, διώχνουν τα πνεύματα απο τά βουνά για να μην μιλαμε μαζί τους στήνοντας κατάρτια νεων σταυροφοριων με ανεμογεννητριες,φυσάνε όλοι τους σαν δαιμονισμένοι τήν φλόγα που εστω και αδύναμη καιει κατω απο το καμενο δάσος του κορμιού μας μπας και σβήσει και γλυτώσουν από την πυρκαγιά που θα τους κάψει..
Αποδεχτήκαμε ενα κοσμο “αναγκών” και ξεχάσαμε ποιοι ειμαστε,περαστικοί ταξιδιώτες,μια αναλαμπή τής τύχης σέ μια ξαφνικη φωταψία χρωμάτων και μια εκρηξη ελκυστικών δυναμεων που δεν κάναμε τον κόπο νά γνωρίσουμε.
Σταματήσαμε τήν ιχνηλάτηση των επαφών μας μέ την φύση,τυλίξαμε μεσα σέ μια σακούλα τα παλιά στιχάκια που γραφαμε και τις ζωγραφιές μας και τά πετάξαμε στό κάδο σκουπιδιών στήν απέναντι γωνία για να τα μαζευουν οι αστεγοι να κοιμουνται μαζί τους την νύχτα μπάς και τα φυλάξουν γιατι εμεις φοβόμαστε πιά να τα κρατάμε στό σπίτι.
Τώρα ειναι αλήθεια οτι κάποιοι λιγοστοί και παραπλανημενοι ψάχνουν ξανά τα συρτάρια της ψυχής να ανακαλύψουν ποιοι στ αλήθεια είναι αλλοι γυρνανε στις πλατείες και τά πάρκα νά ξετρυπώσουν τα παλιά τραγούδια απο φυλλωσιές και το γδαρμενο βρώμικο χωμα να φυτέψουν αγριολούλουδα να ξαναγράψουν ιστορία να δηλώσουν παρών σέ νέες αγάπες και ιδέες ,να ξαναφτιάξουν στιχάκια και ζωγραφιές και να φωνάξουν επιτελους σάν τόν Sting :
“δεν πρόκειται νά γινει καμια επανασταση ειμαστε μονο πνευματα σ εναν υλικο κόσμο !”..
Κάποιοι αλλοι απέμειναν μόνοι κι αβοήθητοι γιατι απλα η ελληνικη κοινωνία ειναι από τις πιο εγωιστικές υλιστικες και καταναλωτικές στον πλανητη.Κι αυτοί που ονειρεύονται την επιστροφή στήν φύση πλανώνται πλάνην οικτρά αν δεν αλλάξει πρώτα ο “πολιτισμικός ανθρωπολογικός τύπος” πού προκάλεσε αυτη την καταστροφή,αρκετή ζημιά της κάναμε,ας την αφήσουμε ησυχη στον χώρο της,εδω μεσα στις πόλεις πρεπει να καλέσουμε παλι την φύση και την αγρια ομορφιά της νά την κάνουμε να καταλάβει με ολους τρόπους οτι είμαστε επιτελους απο δω και στο εξής για πάντα φίλοι της,για νά αποσύρει ετσι και τους μαχητές-ιούς της πίσω στίς ζουγκλες απο όπου μας ήρθαν..
Στήν Ταϊλάνδη πάντως “το πιάσαν το μήνυμα του κορωνοιού” σε μερικά γκραν σουξέ τουριστικά μέρη του VIP σεξοτουρισμού και της “εξωτικής ξέφρενης κατανάλωσης” οι επιχειρηματίες και οι κάτοικοι βλέποντας άδεια τα μαγαζιά τους και τις παραλίες αρχισαν και να βλέπουν και διαφορετικά τον τόπο τους,ησύχασαν οι άνθρωποι και αποφάσισαν οτι δεν θέλουν πια αυτό τον τουρισμό,τον σιχαθηκε η ψυχή τους και εχουν αρχίσει να ασχολούνται με την γή αντρες γυναικες και τά παιδιά τους καλλιεργούν συλλογικά περιβόλια με όλα τ αγαθά της φύσης για νά επιβιώσουν συμαζεύουν το χάλι πού αφησε ο καταναλωτικος τουρισμός και το βράδυ μαζεύονται γύρω απο την φωτιά στις αμμουδιές με κιθάρες και τύμπανα γραφοντας από την αρχή με δικα τους στιχάκια την δικη τους ιστορία.. αν τους αφήσουν βεβαια…
