Αποχαιρετισμός στη συγκρατούμενη μου Βιργινία Τσουδερού. Του Στέφανου Τζουμάκα
Τέλη Μαίου αρχές Ιουνίου του 1973, (πέντε μήνες πριν τη κατάληψη του Πολυτεχνείου) και αφού με είχαν μακελέψει στο στρατόπεδο της Νέας Χαλκηδόνας (που τώρα είναι σχολικό συγκρότημα) με μετέφεραν στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο με ρήξη αριστερού πνεύμονα και ακατάσχετες αιμοπτύσεις, με τσάκισμα του οστού στο αριστερό μάτι, με τσάκισμα του οστού της μύτης καθώς και της αριστερής γνάθου και με τσάκισμα πέντε πλευρών του θώρακα…
Εκεί στο 401 με δήλωσαν ως … στρατιώτη που γκρεμίστηκα σε σκάλες!
Και το μακελιό συνίστατο ότι δεν κατέθετα και δήλωνα μόνο το όνομα μου και οτι είμαι κρατούμενος σε φασιστικό στρατόπεδο καθώς και οτι η χούντα είναι σύμπτωμα του καπιταλιστικού συστήματος και του ελέγχου κυβερνήσεων στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου.
Εκείνες τις μέρες, σε ένα από τα προαύλια αυτού του στρατοπέδου κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων μακελιών, μια στρατιωτική μπάντα έκανε πρόβες και έπαιζε τη Διεθνή, καθότι η χούντα θα δεχόταν υψηλό επίσημο από τη Μόσχα και στα πλαίσια της υποδοχής θα παιάνιζαν και την διεθνή στο αεροδρόμιο …
Μετά με πήγαν στην υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (το λεγόμενο Αντι – κομμουνιστκό) γιατί δεν ήμουν απλά εναντίον της δικτατορίας, αλλά εναντίον του συστήματος που γεννά και δικτατορίες.
Ήταν στα υπόγεια της οδού Μεσογείων.
Και μετά στο πέμπτο όροφο ενώπιον των κομμουνιστοφάγων Μπάμπαλη και Μάλλιου (έχουν δολοφονηθεί).
Οι κατηγορίες εναντίον μου ήταν σύσταση και συμμορία προς διάπραξη κακουργημάτων καθώς και με βάση τον αναγκαστικό νόμο 509, για την ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος.
Μού λέει ο Μπάμπαλης: Τζουμάκα γιατί εσείς οι αριστεροί δεν βγαίνετε στο βουνό να λογαριαστούμε.
Τού είπα: Αυτή τη φορά θα σας ρίξουμε στους δρόμους.
Εν όψει της παραπομπής μου στο πρώτο Στρατοδικείο (γιατί ακολούθησε και άλλη παραπομπή μετά το Πολυτεχνείο) με κράτησαν στα κελιά του πέμπτου ορόφου της γενικής ασφάλειας στη Μεσογείων, στην απομόνωση.
Εκεί ήταν κρατούμενη και η αγαπητή Βιργινία Τσουδερού, κόρη του πρώην πρωθυπουργού Τσουδερού, που ήταν στην ομάδα μαζί με τους Δημήτρη Τσάτσο, Δ. Μαρωνίτη, Γιάγκο Πεσμαζόγλου, καθώς και άλλους αντίθετους με τη δικτατορία.
Το κίνημα του Ναυτικού δημιούργησε νέες ανάγκες για το καθεστώς, και όσους είχαμε σχέση με τον αναγκαστικό νόμο 509 μας μετέφεραν στο κολαστήριο του στρατοπέδου στο Γουδί.
Εκεί η χούντα διέπραττε καθημερινά εγκλήματα σε βάρος μας και για σωφρονισμό θα χρειαζόταν μια εγκατάσταση σε αυτά τα ζωντόβολα φασιστοειδή της χρυσής αυγής.
Με τη Βιργινία – που είχε τσαγανό και ήταν όρθια ως κρατούμενη – ξανασυναντηθήκαμε στη μεταπολίτευση.
Σε αποχαιρετώ και σε ευχαριστώ Βιργινία, ήσουν όρθια, ευγενής και αλληλέγγυα.
