ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΚΕΡΣΑΝΙΔΟΥ
Μια αγωνίστρια της καθημερινότητας
Την περασμένη Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή η συντρόφισσά μας, Στέλλα Κερσανίδου.
Η Στέλλα γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1935 στην Ξάνθη. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας του Ηλία και της Ευανθίας Αρβανιτάκη. Ο πατέρας της, ο οποίος καταγόταν από την Ξάνθη, ήταν καπνεργάτης, κομμουνιστής και Μακρονησιώτης. Με τον άντρα της στην εξορία η Ευανθία προσπαθούσε να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά της εργαζόμενη ως καθαρίστρια.
Η Στέλλα αγαπούσε το σχολείο, ήθελε να μορφωθεί αλλά, όπως χιλιάδες παιδιά εκείνα τα χρόνια, δεν κατάφερε να πάει πέρα από το δημοτικό, αφού η οικογένεια είχε τη δυνατότητα να στείλει στο γυμνάσιο μόνο ένα παιδί. Έτσι έμαθε κοντά σε μια μοδίστρα την τέχνη της μοδιστρικής. Αυτό όμως δεν την απέτρεψε από την αγάπη της για το διάβασμα και σχεδόν πάντοτε βρισκόταν με ένα βιβλίο στο χέρι, διεκδικώντας και κερδίζοντας αυτό που οι καταστάσεις της στέρησαν.
Αν όμως υπήρχε κάτι που τη χαρακτήριζε ήταν η δοτικότητά της προς τους άλλους, η αγάπη της για τη ζωή και το ελεύθερο πνεύμα της. Το σπίτι της Στέλλας και του Γιάννη (Γιαννάκη, όπως έλεγε η ίδια τον άντρα της), ήταν πάντοτε ανοιχτό. Εξαιρετική μαγείρισσα, πάντοτε συνόδευε με θαυμάσιους μεζέδες το τσίπουρο και το κρασί που μας πρόσφερε.
Μέχρι τη μέρα του θανάτου της ήταν αεικίνητη. Αν και 79 ετών κανείς δε θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει ως «γριά», επειδή ακριβώς τίποτε επάνω της δε μαρτυρούσε κάτι τέτοιο. Το καλοκαίρι στο αγαπημένο της Κριαρίτσι, λίγες βδομάδες πριν την οριστική της αναχώρηση, κολυμπούσε σαν κοριτσάκι, σχεδόν τη χάναμε από τα μάτια μας. Δε βαρυγκωμούσε ποτέ, δεν φορτωνόταν σε κανέναν, υπέμενε τους σωματικούς πόνους και τις αρρώστιες της σιωπηλά. Ήταν πάντοτε χαμογελαστη, με την καλή κουβέντα και με ένα τραγούδι έτοιμο να γλιστρήσει από τα χείλη της.
Η Στέλλα ήταν μια αγωνίστρια της καθημερινότητας, είχε αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά, ήταν αισιόδοξη, έπινε, κάπνιζε, χόρευε και τραγουδούσε. Κι αγαπούσε!
Ήταν πάντοτε παρούσα στους καθημερινούς αγώνες, στα μετόπισθεν, σχεδόν αόρατη, σιωπηλή, σεμνή μα πεισματάρα. Τη θυμόμαστε παλιά στις αφισοκολλήσεις, στις συγκεντρώσεις, στις διαδηλώσεις, παντού. Από τα χρόνια του ΚΚΕ εσωτερικού, και του ΚΚΕ εσωτερικού/ΑΑ και στη συνέχεια της ΑΚΟΑ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τελευταίο διάστημα ζούσε το όνειρο της νίκης της Αριστεράς. Το βίωνε με πάθος, ένιωθε δικαίωση για τα χρόνια που πέρασαν, για τον εξόριστο πατέρα της, για το σχολείο που δεν πήγε, για τη ζωή που έζησε.
Η Στέλλα Κερσανίδου πέθανε όπως έζησε. Όρθια! Το εγκεφαλικό τη βρήκε την ώρα που έστριβε ένα τσιγάρο που δεν κάπνισε ποτέ.
Την περασμένη Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου, την αποχαιρέτησαν πολλοί άνθρωποι, σύντροφοι και συντρόφισσες από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, φίλοι και φίλες όλων των ηλικιών, συγγενείς. Η παρέα της τραγούδησε το «Απόψε μ’ εγκατέλειψες» όλοι μαζί είπαν το τελευταίο αντίο με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
Οι φίλες και οι φίλοι, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι, οι συγγενείς
Δημοσιεύτηκε στην Εποχή, την Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014
