H υπόθεση του αριστούχου Σαϊντού Καμαρά και ο κίνδυνος απέλασης τους φέρνει στην επιφάνεια μνήμες μιας Ελλάδας και μιας Πολιτείας που πάντα θέλουμε να κρύβουμε κάτω από το χάλι αλλά η ίδια η ζωή μας προσγειώνει για να μας θυμίζει ότι πίσω από την βιτρίνα της Ελληνικής Δημοκρατίας, πίσω από τις μεγαλοστομίες πολιτειακών παραγόντων που χύνουν εύκολα κροκοδείλια δάκρυα , για το προσφυγόπουλο (αρκεί να είναι λευκό , ξανθό και με μπλε μάτια ), κρύβεται ένα κράτος βαθύτατα αντιδραστικό , ανέτοιμο να αγκαλιάσει και να ενσωματώσει τον Άλλον και θεσμικά εκδικητικό σε οποιονδήποτε ξεφεύγει από τις νόρμες της μετριότητας, ξεχωρίζει και μιας ξυπνάει απόν λήθαργο της μικροαστικής μας μακαριότητας.
Ένα κράτος και μια Πολιτεία απόλυτα διαβρωμένη από το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια που πορεύεται με ‘αρχές’ και ‘αξίες’ μέχρι να αναγκαστεί να συμβιβαστεί υπό το βάρος είτε των αντιδράσεων είτε της ψηφοθηρίας.
O Σαϊντού Καμαρά, κατάφερε να καταστεί μέτοχος της παιδείας μας, συμμέτοχος στις κοινωνικές μας συναναστροφές, παράδειγμα θέλησης, θάρρους, αριστείας που δεν μετριέται στα κομματικά γραφεία ή στις επευφημίες κομματικών κλακαδόρων. Ο Σαϊντού όμως με την πορεία του αποτελεί το πιο τρανταχτό δείγμα της προσφοράς των εκπαιδευτικών εκείνων που στην Παιδεία βλέπουν την ανατροφή του Ανθρώπου και του Πολίτη και όχι την γαλούγήση πειθήνιων και άβουλων ‘’Ελληναράδων’’ που θα μετατραπούν σε κακούς πολίτες αλλά καλούς ψηφοφόρους-πελάτες. Επιπρόσθετα, με την πορεία του ο Σαϊντού μας υπενθύμισε ότι υπάρχει και μια άλλη κοινωνία, αλληλέγγυα, ανθρώπινη , που στέκεται μακριά από ραντισμούς και στερεοτυπικές αναγνώσεις της πραγματικότητας. Και αυτή την Κοινωνία πρέπει να διατηρήσουμε ως κόρη οφθαλμού , και δεν μπορούμε ούτε αυτό να κάνουμε, τουλάχιστον ας μεταλάβουμε με ταπείνωση την Αλληλεγγύη της και την Ανθρωπιά της.
[…] ΠΗΓΗ: enallaktikos.gr […]