Η τραγωδία που εκτυλίχθηκε στην Αττική δεν
μπορεί να κλείσει με την ταφή των νεκρών. Για όλους μας και ιδιαίτερα τους
πυρόπληκτους και τους συγγενείς των θυμάτων, θα παραμένει μια ανοικτή πληγή για
πάντα.
Και εμείς, αλληλέγγυοι στο δράμα τους, σε
στιγμές οργής και θυμού, στη μνήμη των αθώων θυμάτων υποσχεθήκαμε ότι το αύριο
δεν πρέπει να μοιάζει σε τίποτα με το χθες.
Τα πολλά ερωτηματικά, τα πολλά γιατί, έχουν σχεδόν
απαντηθεί. Όσοι έχουν υπηρετήσει τη Δημόσια Διοίκηση από υπεύθυνη θέση
γνωρίζουν πολλά. Αυτές τις μέρες έχουμε ακούσει για ‘’λαδωμένο κράτος’’, για
κωλυσσυεργίες αυτοδιοικητικών στην προώθηση χωροταξικών και πολεοδομικών
σχεδίων, στην έγκριση δασικών χαρτών, στη διάνοιξη και διαπλάτυνση οδών.
Δυστυχώς, αυτό που για την επιστημονική
κοινότητα ήταν δεδομένο, επιβεβαιώθηκε με τον τραγικότερο τρόπο στην περίπτωση
της Αττικής. Είναι η τραγική συνέπεια όταν η παραγωγή του δομημένου χώρου αφήνεται
στις ορέξεις των κάθε είδους καταπατητών, στα οικονομικά συμφέροντα ατομικά και
συλλογικά, τις πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με τους πολίτες. Γιατί σε
αρκετές περιπτώσεις οι ‘’παρανομούντες’’ νομιμοποιούνταν με νόμους που ψηφιζόταν γι αυτούς, χάριν της πελατειακής
τους σχέσης με τους πολιτικούς.
Διερωτήθηκε άραγε ο καθένας, πώς όλες αυτές
οι δασικές εκτάσεις έγιναν οικόπεδα, μέσα στα οποία ξεφύτρωσαν τα χιλιάδες
αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια;
Ας ανοίξουμε λοιπόν τώρα, με ψυχραιμία και
νηφαλιότητα, επιστημονικοί φορείς, πολιτεία και κοινωνία τη μεγάλη κουβέντα για
το τι πρέπει να γίνει, ώστε να παρθούν οι γενναίες αποφάσεις όχι μόνο για τις
πυρόπληκτες περιοχές, τα δάση και τον αιγιαλό, αλλά προχωρώντας ακόμη παραπέρα, στη γεωργική γη που παράλληλα με τα δάση οικοπεδοποιείται και
οικοδομείται.
Οι τραγικές συνέπειες της πυρκαγιάς σ’ ένα
άναρχα δομημένο περιβάλλον μας προκαλούν ως πολιτεία και κοινωνία να τολμήσουμε
ό,τι δεν έγινε τις τελευταίες δεκαετίες με τη θέσπιση του βασικού εργαλείου των
χρήσεων γης.
Να θεσμοθετήσουμε για την ‘’πολεοδομική
ανασυγκρότηση’’ της χώρας, όχι με συνεχή κατάτμηση και
καταπάτηση γης με απώτερο στόχο την οικοπεδοποίηση, αλλά με τη δημιουργία
συνεκτικών οικιστικών συνόλων. Η συνέχιση του υφιστάμενου μοντέλου απαιτεί
συνεχή επέκταση των υποδομών (δρόμοι, δίκτυα κοινής ωφέλειας κ.λπ.) για την εξυπηρέτησή
του με δυσμενή επίπτωση στο περιβάλλον και την εθνική οικονομία.
Επιπλέον η χώρα χάνει την καλύτερη γεωργική
γη, ιδιαίτερα τη γη υψηλής παραγωγικότητας, απαραίτητη για εξασφάλιση
μεγαλύτερης αυτάρκειας και οικονομικής αυτοδυναμίας.
Θα καταφέρουμε άραγε να νομοθετήσουμε για την
κατάργηση ή έστω τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης;
Γιατί, αν τα παραπάνω δεν γίνουν τώρα, δεν θα
γίνουν ποτέ.
Και με αυτά τα κριτήρια θα αποτιμηθεί η
πραγματική αγωνία και έγνοια για τον τόπο και τους ανθρώπους του, επομένως ο
πατριωτισμός όλων μας*.
ΘΥΜΙΟΣ
ΣΑΛΙΑΧΗΣ
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ
ΣΑΛΙΑΧΗ
αρχιτέκτονες
μηχανικοί
