Φωτογραφίες: Δημήτρης Ραπακούσης
Σάββατο απόγευμα μαζεύομαστε στην πλατεία Κοτζιά. Ένα σκονισμένο αγροτικό, με πολύχρωμα πανό κρεμασμένα όπως-όπως δεξιά και αριστερά, στα μισανοιγμένα-παράθυρα, βρίσκεται αραγμένο στη μέση της πλατείας. Στην καρότσα τρεις τύποι με μπαντάνες, χοροπηδούν παίζοντας ξεσηκωτικές μουσικές, δίνοντας έτσι το σήμα για να ξεκινήσει η διαδήλωση.
Ο κόσμος που μαζεύεται σιγά σιγά, ντυμένος με πολύχρωμα φουλάρια, σαλβάρια, λινά παντελόνια, κρατάει σημαίες με αντιαπαγορευτικά συνθήματα, πικέτες και σφυρίχτρες φτιάχνοντας ένα κύκλο γύρω του. Το αγροτικό ξεκινάει, οι μουσικές ξεχύνονται όπως κινείται, σπάζοντας την μονοτονία της πόλης. Εμείς ακολουθούμε, σταθερά, μπρος αυτό, πίσω εμείς.
Οι αστυνομικοι από κοντά. Περιπολούν. Μας ανοίγουν δρόμο. Δεν ενοχλούν, ούτε δείχνουν να νοιάζονται ιδιαίτερα. Πάντως βοηθούν στην ρύθμιση της κυκλοφορίας. Στην αρχή επικρατεί μια αναστάτωση. Το κλίμα είναι χύμα και κάποιοι μοιάζουν ξενερωμένοι. Ακούγονται τα «…τι απέγινε η Φεστιβαλάρα μας;» και «…καμία σχέση με άλλες χρονιές». Αλλά όσο περνάει η ώρα το θερμόμετρο ανεβαίνει, στρίβονται τα πρώτα τσιγάρα, τα ανήσυχα πρόσωπα χαλαρώνουν, αρχίζουν να χαμογελάνε και να χορεύουν, δίνοντας ζωή στους δρόμους της μουδιασμένης, από τον μνημονιακό χειμώνα, Αθήνας.
Η πορεία ολένα και μεγαλώνει. Παρέες που γι’ αλλού είχαν ξεκινήσει, ενώνονται μ’ αυτούς που περπατούν πίσω από το αγροτικό. Κάποιοι άλλοι στέκονται στην άκρη των πεζοδρομίων, χαζεύοντας το πλήθος που χορεύει και φωνάζει συνθήματα για την αποποινικοποίηση του χόρτου, ενώ ένα χασισοσύννεφο αιωρείται ήδη από πάνω τους. Ένας άντρας και μια γυναίκα μεγάλοι σε ηλικία, μας σκανάρουν από πάνω ως κάτω με χαμένο βλέμμα. Η καλοχτενισμένη γυναίκα σφίγγει το χέρι του άντρα της σφιχτά, κρατώντας την γυαλιστερή τσάντα της κολλητά στην κοιλιά της. Μοιάζει να μην καλοκαταλαβαίνει ούτε τι βλέπει ούτε τι μυρίζει. Μάλλον, δεν έχει ξαναμυρίσει χασίς ποτέ της και διαισθάνομαι ότι φοβάται.
Διασχίζουμε την Αθηνάς κατευθυνόμενοι προς το Μοναστηράκι. Υπολογίζω ότι είμαστε περίπου 800 άτομα. Ανάμεσά μας μια βραζιλιάνικη σχολή κρουστών αυστοσχεδιάζει μουσικές, δίνοντας το δικό της μαυλιστικό παλμό στη βραδιά. Περπατώ ανάμεσα στα ιδρωμένα σώματα, αναπνέοντας τον μπουχτισμένο από την μαστούρα αέρα. Ξαφνικά μπροστά μου πετάγεται ένας μικρόσωμος τύπος και μου κουνά ένα τεράστιο μπάφο κάτω από τη μύτη. Τον ρωτώ αν γνωρίζει κανέναν από τους διοργανωτές του φεστιβάλ και μου δείχνει προς τη μεριά του αγροτικού, όπου στέκεται ένας μακρυμάλλης με ένα λινό πουκάμισο και ένα πλατύ χαμόγελο ως τα αυτιά.
Τον πλησιάζω, του συστήνομαι και βλέπω ότι τον χαλάει κάπως που είμαι δημοσιογράφος, αλλά στο τέλος μου ανοίγεται, με την προϋπόθεση ότι δεν θα αναφέρω το όνομά του.
«Γιατί βγήκε το Legalize It στο δρόμο φέτος, αντί να πραγματοποιηθεί σε κάποιο μεγάλο χώρο όπως γινόταν τα τελευταία χρόνια», ρωτώ.
«Φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Αφενός γιατί λόγω των εκλογών δεν υπήρχε προθυμία να μας παραχωρήσουν κάποιο μεγάλο χώρο για το φεστιβάλ, αφετέρου γιατί τα τελευταία χρόνια το Legalize It είχε χάσει το πολιτικό του ύφος και θύμιζε περισσότερο πανηγύρι. Είναι άλλο να πηγαίνεις απλά σε ένα φεστιβάλ και να συμμετέχεις, που το εκτιμούμε και το σεβόμαστε, αλλά αυτή τη στιγμή γίνεται κάτι πιο μεγάλο, πιο πλατύ και μας ακούει και περισσότερος κόσμος», μου εξηγεί.
«Ποιος το ‘στησε όλο αυτό το σκηνικό;» τον ρωτώ. «Το διοργανώνουμε πολλοί σύλλογοι μαζί, ένας από αυτούς είναι οι Ηλιόσποροι, άλλοι ο Ελευθεριακός Σύνδεσμος Απεξάρτησης (ΕΛΕΥΣΥΝΑ), το Κενό Δίκτυο, ο Σύλλογος Θεραπευομένων του ΟΚΑΝΑ και η Συμμαχία Αλλάξτε Πολιτική για τα Ναρκωτικά. Κάνουμε πορεία γιατί με αυτό τον τρόπο το μήνυμά μας ακούγεται πολύ περισσότερο και φτάνει και σε κόσμο που μπορεί να μην είχε ιδέα για όλα αυτά. Περνώντας μέσα από την πόλη και κάνοντας λίγο παραπάνω φασαρία, δίνουμε το στίγμα μας, επανακτούμε με αυτό τον τρόπο το δημόσιο χώρο της πόλης ο οποίος έχει αποστειρωθεί κι υπάρχει μόνο για εμπορικές χρήσεις. Βγάζουμε μια ελευθερη διασκέδαση για όλους και δίνουμε την δυνατότητα σε όποιον θέλει να συμμετάσχει δυναμικά διεκδικώντας τα δικαιώματά του».
Ο ψηλός και ευγενικός χίπης μου εξηγεί ότι από την αρχή είχε πολύ περισσότερο κόσμο από ό,τι περίμεναν. Εντωμεταξύ, γύρω μας έχει στηθεί ένα ξέφρενο πάρτυ και όλοι χορεύουν σε ρυθμούς steppers reggae.
«Αυτό το πράγμα που γίνεται αυτή την στιγμή μας έχει αφήσει πραγματικά άφωνους. Βλέπουμε ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα να βγει και να διεκδικήσει μόνος του τα δικαιώματά του. Το αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ είναι κτήμα όλων και από εδώ και πέρα θα βγαίνει στο δρόμο και θα διεκδικεί τα αυτανόητα γιατί επιτέλους αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Υπάρχουν ανάλογα παραδείγματα σε όλη την Ευρώπη, απ’ όπου μπορούμε να πάρουμε εμπειρίες. Όσο μένουμε στις προκαταλήψεις και στις πολιτικές του πανικού η κατάσταση δεν αλλάζει. Είναι και οικονομικό το θέμα είναι και κοινωνικό το θέμα -οι πόροι από την καταστολή πρέπει να πάνε στην πρόληψη, στην ενημέρωση και στη θεραπεία για όποιους το χρειάζονται. Η κάνναβη πρέπει να είναι ελεύθερη».
Τέλος τον ρωτώ αν φοβόντουσαν να βγουν στην πόλη να περπατήσουν, αφήνοντας το προστατευμένο χώρο του φεστιβάλ. «Δεν φοβόμαστε», μου λέει «…ο κόσμος ακόμα είναι μουδιασμένος και θέλει μια γερή πρόκληση για να βγει στον δρόμο. Εμείς εδώ είμαστε με την παρουσία μας για να δείξουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός…».
Γύρω στις 12 η πορεία έχει πλέον φτάσει στο Θησείο και κάπου εκεί άφησα πίσω μου εκατοντάδες κόσμο ο οποίος κάπνιζε, χόρευε και ονειρεύοταν σ’ ένα διαφορετικό Legalize It που θα το θυμάμαι για καιρό ακόμα.
Πηγή: https://www.vice.com/gr/
